Γράφει αναγνώστης
Σε ένα έργο που δεν το διαλέξαμε, θεατές, χωρίς λόγο ή αντίδραση. Ένα βουβό κοινό, που καλείται ανά τακτά διαστήματα, να αναμασήσει τετριμένες αναφορές από αυτά που αποτελούν πλέον, τη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Τραγικοκωμικές καρικατούρες, άνθρωπάρια της καρπαζάς και οσχεοθερμάστρες πολιτικών γραφείων, είναι εκείνοι, που σε πρώτο λόγο, αναλαμβάνουν να περάσουν την οποιαδήποτε κυβερνητική απόφαση, ως επιβεβλημένη και συμβαδίζουσα με τη λογική.
Φυσικά, κάθε άλλο παρά τυχαίο, είναι το γεγονός, ότι οι περισσότεροι εξ'αυτών, έχουν ως μόνη περγαμηνή, τη μακρόχρονη θήτευση, πλησίον κομματικού βλαχοδήμαρχου, που αποτελεί, κατ'αυτούς πάντα, ότι καλύτερο πέρασε από τον τόπο.
Συνοδοί και υποστηρικτές, τόσο σε τοπικό, όσο και σε κεντρικό επίπεδο, παρατρεχάμενοι και περιφερειακοί συμβουλάτορες, που προσβλέπουν σε ωφέλη, ή έστω σε λίγη σημασία, στο βλαχοσύστημα που σκεπάζει και ορίζει την επικράτεια.
Διαχρονικά, όσο πέφτουν τα φράγκα, τόσο αυξάνεται πλασματικά η σημασία των παρεχομένων αγαθών. Οι παλμοί, του θνησιγενούς μορφώματος "περήφανα νιάτα- τιμημένα γηρατειά" πέφτουν επικίνδυνα και ο ασθενής έχει μπεί σε ινότροπα. Οι εργατοπατέρες του συνδικαλιστάν, που αποφάσιζαν για την παροχή ενέργειας της χώρας, σε εποχές αλησμόνητης πασοκίλας, κατάλαβαν, όταν ξεπουλήθηκε η Δ.Ε.Η, πως δεν πάει να κάνεις τον πούστη με ξένο κώλο... Έγιναν όλα πιο νεολίμπεραλ και η βαρύτητα των εννοιών, αναδιαμορφώθηκε. Οι διαφορές, όντας επίπλαστες, αμβλύνθηκαν και παίκτες της μίας ομάδας, απορροφήθηκαν, ή προσχώρησαν στην άλλη.
Ψωμί παιδεία ελευθερία, είμαστε όλοι αφρικανοί μπάσταρδοι και έλληνα λεβέντη... αναφορικά, οι τάσεις της φασιστεράς, που αφού τον ήπιε και στάνιαρε μετά το παράνομο, παράτυπο και απαράδεκτο προσύμφωνο των Πρεσπών, σε - η ελλάδα ανήκει στη δύση, αυτό το όνομα, θα έχει ξεχαστεί και στο οραματίζομαι τη νέα ελλάδα. Όχι στον νατιβισμό, από την οικογένεια, που όσο καμία άλλη, έχει στηριχθεί και έχει θρέψει τον νεποτισμό.
Είναι, αν το σκεφτεί κανείς, τόσο παράλογο, όσο και δυσλειτουργικό, το μοντέλο που επιμένουν να επαναπροτείνουν, παρά τις αλεπάλληλες λειτουργικές αποτυχίες.
Σε μία ελεύθερη μετάφραση αλά ραγιαδιστάν, των αρχών του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, καταδικάζουμε τη μοναρχία και τις εκφάνσεις της και την ίδια στιγμή, πλασάρουμε τις ίδιες φάτσες από επανασύστασης της δημοκρατίας. Το πρόβλημα φυσικά, είναι πολύ μεγαλύτερο και ευρύτερο από το στενό οικογενειακό... Ενώ κάποτε τουλάχιστον, τα προσχήματα, προσπαθούσαν να κρατηθούν, η κατάπτωση του πολιτειακού μυθεύματος, έχει λάβει πλέον ρυθμούς χιονοστιβάδας. Η βιτρίνα και οι μπαλκονάτοι, παραμερίστηκαν και ξεπεράστηκαν, στα πλαίσια της νέας ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Άλλοτε τεχνοκράτες, άλλοτε venceremos ντεμέκ αγωνιστές, απέκτησαν λαϊκό έρεισμα, διατεινόμενοι πως υπερασπίζονται τα δίκαια του λαού αρχικά, όλων των φυλών, λαών και ότι προκύψει, ώψιμα..
Η κακοδαιμονία και τα φοβικά σύνδρομα, σε συνδυασμό με την επαναλαμβανόμενη θεώρηση, περί μή εργατικού έλληνα, οδηγούν, σε μία προσχεδιασμένη περιθωριοποίηση ενός έθνους, το οποίο, σταδιακά μετατρέπεται σε κατευθυνόμενο πληθυσμό. Ζούμε, εδώ και χρόνια, το μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά φαινόμενο, υποτιθέμενοι εκφραστές και υπερασπιστές, των δικαίων του ελληνικού λαού, να γίνονται, μία πέμπτη φάλαγγα, που ανακαλύπτει πως οι έλληνες είναι μαξιμαλιστές και δεν επιθυμούν να συνεργαστούν στα πλαίσια της κακώς εννοούμενης, καλής γειτονίας. Στα πλαίσια του κακοπαιγμένου "κερατάς και δαρμένος" μαθαίνουμε από κακόβουλους τσάτσους και χρήσιμους ηλίθιους, πως είναι κρίμα να χαλάσουμε την όμορφη γειτονία μας με τους τούρκους, για μερικά μίλια... την ίδια στιγμή, τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων και οι οπλίτες θητείας, καλούνται να αποδείξουν την αποτρεπτική ισχύ, όταν και όποτε αυτό ζητηθεί.
Μοιάζει , σαν να έχουμε βάλει την εθνική άμυνα στη γυάλα και να την βγάζουμε, για να πεισθεί και ο τελευταίος, πως υπάρχει και αναπνέει και δεν είναι ένα σύγχρονο τέρας του λοχ νες. Η αμυντική λειτουργία της χώρας, είναι, εδώ και χρόνια, παρηγοριά στον άρρωστο. Χωρίς να αμφισβητούμε, το φρόνημα, την ετοιμότητα και την εκπαίδευση των στρατιωτικών, είναι το λιγότερο εξώφθαλμο, το λογικό ατόπημα που επαναλαμβάνεται εδώ και δεκαετίες. Αρχής γενομένης, από το " Η Κύπρος κείται μακράν" του κατά κάποιους " εθνάρχη" στο " η Ελλάδα, δεν διεκδικεί τίποτα" του Αντρέα, στο, " τι θέλετε, πόλεμο;" της τελειωμένης δημοσιογραφικής κουστωδίας, αθηνών και περιχώρων.
Βασικά, διεθνώς αναγνωρισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, όπως ορίστηκαν από το δίκαιο της θάλασσας, εδώ και 30 και πλέον χρόνια, στοιβάζονται σε γραφειοκρατικά χρονοντούλαπα και άτυπες δικλείδες, για να μην εφαρμοστούν. Η άτολμη, απαράδεκτη και εκ των αποτελεσμάτων, ανίκανη, να στηρίξει τα εθνικά δίκαια, πολιτική ηγεσία, αντί να βάλει την ουρά στα σκέλια και να εξαφανιστεί, τρέχοντας τον ανήφορο, προτάσει, ως επιχείρημα, την χιλιομασημένη καραμέλα της "στρατηγικής ψυχραιμίας"
Κρετίνοι, βολεμένοι σκατόψυχοι, ή απλά βλαμένοι χέστες, μιλούν εξ'ημών, σε ένα πελατειακό σύστημα, το οποίο, έχει μπεί στον αυτόματο. Η αριστεία, ή έστω η στοιχειώδης επίγνωση του διακυβεύματος, έχουν γίνει έννοιες αόριστες. Τη θέση τους έχουν καταλάβει, η πολιτική σταθερότητα, η ευρωπαϊκή ενοποίηση και δεκτικότητα των ροών, σε μία ήπειρο που έχει παραδώσει εαυτό και έχει αφήσει τη διαχείριση, σε άγνωστους, μη εκλεγμένους χαρτογιακάδες, των βρυξελών.
Η εθνική ταυτότητα και η υπεράσπισή της, παρουσιάζονται, ως εκρήξεις ρατσισμού και ξενοφοβίας.
Η φτωχοποίηση της γηραιάς ηπείρου γενικότερα και της Ελλάδας ειδικότερα, καλά κρατεί. Την ίδια στιγμή, καραβιές ισλαμόγυφτων, κάνουν ρεσάλτο στη Λέσβο, τη Σάμο, τη Χίο και άγνωστης προέλευσης επαγγελματίες φιλάνθρωποι, είναι έτοιμοι να τους καλωσορίσουν, στην ελληνική επικράτεια, προσφέροντάς τους μάλιστα, χρήσιμες οδηγίες, για το πως θα φτάσουν στην Αθήνα.
Το τύποις, ελληνικό κράτος, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, παρουσιάζοντας, ως θέσφατο, την καλή μαρτυρία προς αλλότρια κέντρα εξουσίας.
Γινόμαστε, με κόστος το οποίο, δεν έχουμε ποτέ υπολογίσει, τα καλά παιδιά. Ο τύπος που ενώ πριν λίγο τον τρελάναν στη σφαλιάρα, αντί να πάει να κρυφτεί, φόρεσε το ημίψηλο και βγήκε βόλτα στην πλατεία. Αλεπάλληλες ήττες, συνεχιζόμενη απραξία, ατολμία, άγνοια και δρομολογημένη ανικανότητα, από τηλεμπακάληδες, γιατρουδάκους, δικηγορίσκους και κάθε λιγδωμένο λαδοπόντικα, που μπούκαρε από την αριστερή ή τη δεξιά πόρτα, για να εκπροσωπήσει το έθνος.
Όλα είναι συσχετιζόμενα και ουδείς άμοιρος ευθυνών. Από τον καλόγνωμο μπαρμπαδάκο, που πηγαίνει με τη μαγκουρίτσα του στο γραφείο του εκπαιδευόμενου μάγου, για να βολέψει το Χαρίλαο, ως το κακέκτυπο του πατερφαμίλια, που μετράει τα κουκιά παρουσία του πελάτου.
Σε ένα κλίμα, ελεγχόμενης αστάθειας και αβεβαιότητας, επικρατούν, όχι οι λύκοι...θα ήταν κι αυτό μια αλλαγή, αλλά οι προστατευόμενοι και οι αυλικοί... Γίναν οι βλαχοι δήμαρχοι κι οι γύφτοι καπετάνιοι... Αποτυχημένοι τραπεζίτες της φάπας, που σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος, θα είχαν φάει τρις ισσόβια, στην κολομβία των βαλκανίων, γίνονται παράγοντες χρηματιστηριακής σταθερότητας. Καταδικασθέντες υπουργοί οικονομικών, γλιτώνουν τη μπουζού και έχουν το θράσος να μιλάνε. Κάτι καταδικασθέντες, που μασήσανε 260 εκατομμύρια ευρώ, αφού το παίξανε τρέλα, βρέθηκαν εκτός φυλακής, χάρη στην εκπροσώπηση του Μάκη του Τσεκούρα και παιδόφιλοι, απαλάσσονται με αλαλλαγμούς και θριαμβολογίες.
Δεν είναι πλέον θέμα κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς. Τα κέντρα, έχουν χάσει το μέτρο και τα άκρα, κάθε σημασία. Δεν υφίσταται ηθικό πλεονέκτημα του ενός έναντι του άλλου. Ίδια κέντρα αποφάσεων, κοινοί σύμβουλοι στρατηγικού σχεδιασμού και η αυτή μη μου άπτου τακτική, να στηρίζεται από καλλιεργούμενα φοβικά σύνδρομα. Άτομα και τάξεις, που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, φιμώνονται ή περιορίζονται, με δικαιολογία, την περιφρούρηση της ελευθερίας και η ελευθερία, στην έρημη τούτη χώρα, έχει ταυτιστει με το πολίτευμα της προεδρευομένης δημοκρατίας.
Οι μάσκες έχουν πέσει. Κάποτε, είχαμε τουλάχιστον, έναν Στεφανόπουλο, ο οποίος, όσο τυπικός κι αν ήταν ο ρόλος του, σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, θα έβαζε κόκκινες γραμμές. Σήμερα, το συριζοτάγαρο με την κουρελού και τα παπούτσια από το παζάρι, προχωράει και πιστεύεις, πως από πίσω θα ακολουθήσει το τσίρκο μεντράνο.Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όμως. Όσο σε πείθουν, πως είσαι ανίσχυρος, αδύναμος, απειλούμενος και ταυτόχρονα ευνοημένος σε σχέση με άλλους που δεν απολαμβάνουν τον ήλιο, τη θάλασσα και τα αγαθά αυτής της γης, τόσο θα σε κρατάνε δέσμιο.
Εμετικές παπάτζες που δε θα περνούσαν, ούτε σε χώρες της υποσαχάριας αφρικής, στα δικά μας, έχουν γίνει κινητήριος μοχλός της οικονομίας. Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και η στρέβλωση της λογικής, αποτελούν σταθερούς αρωγούς του, κατά τα άλλα ξοφλημένου κατεστημένου. Η εξαθλίωση του μέσου έλληνα, που τη δημιουργία οικογένειας, δεν τολμάει, ούτε να τη φανταστεί, γιατί η δουλειά, έχει στην καλύτερη γίνει εκμετάλευση, ολοκληρώνεται, από τις ορδές πακιστανοαφρικανοταλιμπάν, που μπουκάρουν και πρέπει λέει και να τους θρέψουμε. Στο ίδιο κλίμα, ο από σπόντα καλύτερος βιογραφικός τσι χώρας, ο τύπος, που αν δεν τον λέγαν μητσοτάκη, δεν θα τον είχανε, ούτε για να μαζεύει γόπες, από εκεί, που δεν τραβούσε και ψιθύριζαν να τον κάνουν σούτ, μετά τις Πρέσπες βγήκε και οραματίστηκε και τη νέα ελλάδα, που δεν θα αποτελείται από τους "παραδοσιακούς έλληνες" άραγε, τι θέλει να πεί ο ποιητής...
Σε πλήρη συμφωνία, το ακαδημαϊκό κατεστημένο των Αθηνών, σιγοντάρει το νεοταξίτικο αφήγημα της μπενάκαινας, πως η έννοια του έθνους μεταλλάσεται, η εθνική κυριαρχία παρακάμπτεται, στο βωμό της σταθερότητας και παρόμοιες αρλούμπες, που αν η θλιβερή νομενκλατούρα, δεν προσπαθούσε να στηρίξει, θα ακούγονταν σαν απαύγασμα ανοϊκού γηριατρικού ασθενούς.
Όλοι είναι ικανοποιημένοι.
Από τους κατά φαντασία ταγούς, εντολοδόχους και επί τιμή θεματοφύλακες της γερμανωμένης ευρώπης, τους παπατζήδες εργολαβίσκους, που πιάσαν τα πόστα εδώ και τρείς γενιές στον κρατικό μηχανισμό και καρπώνονται τα κέρδη από δημόσιες δομές, τους δημοσιοκάφρους, που σε ευνομούμενη και σοβαρή κοινωνία, δεν θα τους είχαν ούτε για να λένε τα νούμερα του μπίνγκο και τα διάφορα νούμερα που μέσα στη σηψαιμία, που έρχεται με βήμα γοργό, γίνονται καλλιτέχνες, χωρίς να ξέρουν άλλο όργανο από το πουλί τους.
Σε ένα γενικότερο κλίμα, επίβαλλόμενης ευδαιμονίας, η ελεύθερη σκέψη, έχει περιθωριοποιηθεί, ως εμπρηστική και η λογική έχει σχεδόν εξοριστεί, στις εσχατίες του κίτσ. Μούμιες με σάβαννα, κάνουν πασαρέλα στη γιορτή της οικογενειοκρατίας, τη στιγμή που το μόνο που θα έπρεπε να θυμόμαστε, είναι η προδοσία της Κύπρου και τα παλικάρια που χάθηκαν σε έναν προδωμένο αγώνα. Ριψάσπιδες και λιποτάκτες που την κρίσιμη στιγμή, ήταν λίγοι, ουτιδανοί και ανύπαρκτοι για τον ρόλο που τους είχε ανατεθεί, όπως ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ Αραπάκης, έτυχαν ευμενούς μεταχείρισης μετά την επιστροφή του Καραμανλή στη χώρα. Στο βωμό της ηρεμίας και της ομαλοποίησης, υπό την αιγίδα του νέου πολιτειακού συστήματος, αποφασίστηκε, πως έπραξε ορθά, να καλέσει τα υποβρύχια, που θα μπορούσαν να στείλουν τους τούρκους για πιλάφες και να κρατήσει καθηλωμένα τα φάντομ στην Κρήτη, που θα αντί για μέλι, θα τους γεμίζανε μολύβι. Άγνωστο πραγματικά γιατί, ο φάκελος της Κύπρου, ακόμα δεν έχει ανοίξει...
Δεν είναι όμως μόνο η μεγαλόνησος και δεν είναι οι μόνοι καλοθελητές που περάσαν από τον τόπο. Υπερπτήσεις, Ίμια, αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, επεκτατικές βλέψεις του καραμογγόλου και άσκηση εξωτερικής πολιτικής, στις πλάτες των ελλήνων, με διαπραγματευτικό χαρτί, τα λαθροορκ. Μόνο αν έχουμε το θάρρος, τη θέληση και την ψυχραιμία να αντικρύσουμε την κατάσταση, όπως ακριβώς είναι, θα μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε. Ευχολόγια, ευρωπαϊκές μπαρούφες και νατοϊκά χτυπήματα στην πλάτη, έκαναν την Αμερική να μιλάει, για "αμφισβητούμενα" (!!!) ύδατα.
Δεν υπάρχει ιστορικά κανένα έθνος, κράτος, πληθυσμός, που να ήταν υποχωρητικό και να κατάφερε να υπερασπιστεί, την ακεραιότητά του. Όσο υψηλό και αν είναι το φρόνημα και το αξιόμαχο των ενστόλων, πάντα πρέπει να υπάρχει η στήριξη της κοινωνίας. Όταν η κοινωνία, αποτελείται από εξαρτώμενες μονάδες και όχι από σκεπτόμενους πολίτες, έχουμε πρόβλημα. Όταν οι αναλογίες ανατραπούν, το πρόβλημα το έχουν άλλοι...
Γίναμε, τα τελευταία 24ωρα, μάρτυρες, μίας ακόμα οργανωμένης πρόκλησης, από την πλευρά του νεοσουλτάνου. Ακόμα περισσότερο, γίναμε θιασώτες, μιας ακόμα αλέγκρο, μα νον τρόπο, αντίδρασης, από την πλευρά της Ελλάδας. Στο κλασικό παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι, γινόμαστε μέρος του προβλήματος και όχι λύση. Σε οποιοδήποτε ΣΟΒΑΡΟ κράτος της Ευρώπης και του κόσμου, συνεχιζόμενες υπερπτήσεις, σημαίνουν ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ, χωρίς περαιτέρω διατυπώσεις... Μέχρι και στην σοσιαλιστική και ισλαμολάγνα Σουηδία, μέσα σε 10 χρόνια, έχουν γίνει 6 παραβιάσεις από ρωσικά μαχητικά και έχει κινηθεί ολόκληρος ο μηχανισμός του ΝΑΤΟ. Εμείς, έχουμε καθημερινά υπερπτήσεις στους ελληνικούς αιθέρες και σφυράμε να μας ακούσουν οι σύμμαχοι.
Δε χρειάζεται βέβαια να πούμε, τι κάνουν πιο σοβαρά και αρχιδάτα κράτη, όπως το Ισραήλ, όταν πήγαν τούρκοι "ακτιβιστές" να σπάσουν το ναυτικό αποκλεισμό. Εκείνο το πλοίο, κάποιους τους ταξίδεψε σε άλλη διάσταση. Πάντως , κανένας δεν εισήλθε στα χωρικά τους ύδατα.
Όταν εμείς βρισκόμαστε σε γενικευμένη επίθεση από "αλιευτικά" κρατάμε στάση ψυχραιμίας του κακομοίρη και περιμένουμε, να δούμε, αν θα κάνει την πρώτη κίνηση ο απέναντι, για να απαντήσουμε..και αυτό, μόνο αν είναι απόλυτα απαραίτητο.
Οδηγούμαστε έτσι σταδιακά, σε παθητική αποδοχή μίας κατάστασης, η οποία είναι στρατηγικά επικίνδυνη και κοινωνικά αποσταθεροποιητική. Τα αντανακλαστικά του εκάστοτε αμυντικού μηχανισμού, φθίνουν και η μή αντίδραση ,σε μεγαλύτερη πρόκληση, την επόμενη φορά, είναι περισσότερο από πιθανή. Η κοινωνία, δέχεται τη νέα πραγματικότητα. Το για λίγα μέτρα, γίνεται για λίγα μίλια... Οι ακρίτες του συμπλέγματος της μεγίστης, ακούνε κάποιες κωλοτρυπίδες των αθηνών, να φωνάζουν, όχι σε σύρραξη. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει, είναι πως, εκεί, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας. Όταν κάποιος αμφισβητεί την κυριαρχία σου, δεν υπάρχει άλλη άμυνα και άλλος τρόπος αποτροπής, από το να αμφισβητήσεις ενεργά, τη δική του.
Αντ' αυτού, ακούσαμε συμβούλους, να μας λένε πως δεν πρέπει να είμαστε "μοναχοφάηδες" και εξωτερικούς παράγοντες, να μας καλούν να βρούμε λύση στη μοιρασιά, για τα δικά μας. Στο περιφερειακό πρωτάθλημα, ύπαρχουν μέχρι και ηλίθιοι που θλίβονται που τα νησιά μας είναι τόσο κοντά στα μικρασιατικά παράλια και ενοχλούν τους καλούς μας γείτονες...
Δεν ξέρω πως θα αποκλιμακωθεί αυτή τη φορά η κρίση. Δεν περιμένω κάτι επικό. Η τουρκική τακτική, έχει αποδειχθεί πως δεν μεταβάλλεται, όσο εξακολουθούμε να επαναλαμβάνουμε τις ίδιες κινήσεις, δεχόμενοι τις συνεχιζόμενες προκλήσεις.
Υπερπτήσεις, αμφισβήτηση, κυριαρχικών δικαιωμάτων, επιδοτούμενες, λαθρομεταναστευτικές ροές, πέμπτη φάλαγγα και εθνομηδενισμός. Δε μπορείς να απομονώσεις ένα πρόβλημα και να αγνοήσεις τα υπόλοιπα. Επιβάλεται, όλα να χτυπηθούν στη ρίζα. Χωρίς λιποψυχία, χωρίς κορώνες εντυπωσιασμού, με μέθοδικότητα, αφοσίωση και στόχο. Στοιχεία, που δυστυχώς λείπουν από τη φαρέτρα της ελληνικής διαπραγματευτικής τακτικής. Οι επιθέσεις του μικροβίου που λέγεται τουρκικός επεκτατισμός, δεν θα σταματήσουν και οι ονειρώξεις του ερντογάν, αρχίζουν να γίνονται οράματα, όταν τέτοιες κινήσεις μένουν αναπάντητες. Οφείλουμε να ισχυροποιήσουμε τα διαπραγματευτικά μας όπλα. Οφείλουμε να απαντήσουμε, πράγματι με τη νομιμότητα και όχι με μοιρολατρίες και ευχολόγια.
Μονομερής κήρυξη ΑΟΖ χθές, θέσπιση ΑΟΖ με Κύπρο, επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια, με βάση το δίκαιο της θάλασσας, όπως ισχύει σε ΟΛΟ τον κόσμο και στρατιωτική συμμαχία με Γαλλία, με την οποία αυτή τη στιγμή , μας ενώνουν ΚΟΙΝΑ συμφέροντα. Δε χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, ούτε προβληματισμός. Η λύση είναι απλή και είναι μπροστά μας. Χρειάζεται τόλμη, αποφασιστικότητα και ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο.
Κανένας, δεν θα σε στηρίξει,όταν δε μπορείς μόνος να παλέψεις για τα δικά σου... Οφείλουμε βέβαια πρώτα, να ιεραρχήσουμε τις προτεραιότητές μας...
Είναι πιο σημαντική η εθνική μας κυριαρχία, η ουσιαστική ανάπτυξη του κράτους, η ευημερία ΟΛΩΝ των ελλήνων και η ισχυροποίηση του έθνους μας, ή αυτό που πραγματικά επιζητούμε είναι η γαλήνη και η επίπλαστη ηρεμία που μας πουλάνε, άτομα, που ήδη έχουν εξασφαλίσει το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους, έξω από αυτό τον τόπο. Η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση, δεν είναι παρά μέσα πίεσης, με εντολοδόχους πρόθυμους τραχανοπλαγίαδες, που επί επιδημίας, την είδαν εξουσία. Είναι πιο ουσιαστικές οι αμυντικές δαπάνες ως επένδυση στη σταθερότητα και την ευημερία, ή η απόδωση των αναδρομικών των συντάξεων, τη στιγμή που το μεγαλύτερο τμήμα της νεολαίας, οδηγείται σε εθελούσια έξοδο από τη χώρα, ή σε συμβάσεις δουλοπάροικων, για να εργαστει...
Είναι πιο σημαντικό να γαλουχήσουμε ελληνόπουλα, τα οποία ΔΕΝ θα λιποθυμάνε από την πείνα με πίστη στην πατρίδα, την οποία θα αγαπήσουν, θα τιμήσουν και αν χρειαστεί, θα υπερασπιστούν, ή ακούγοντας το αφήγημα του giannis, να ενοχοποιήσουμε την ελλάδα που, τι να κάνουμε, ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΑ ΛΕΥΚΩΝ.
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι και δικαιολογίες για να χάσεις, ή να αποφύγεις προσωρινά το αναπόφευκτο. Υπάρχει, ένας μόνο τρόπος να κερδίσεις και αυτός είναι να καταλάβεις το τι παίζεται.
Όσο κι αν προσπαθούν να σε πείσουν για το αντίθετο, δεν είσαι μέρος μιας μεγάλης συντροφιάς και δεν είμαστε όλοι φίλοι. Βρίσκεσαι εδώ, γιατί άλλοι πότισαν με αίμα αυτά τα χώματα (κυρίως των εχθρών τους) και είσαι υπόλογος στα παιδιά σου, για το τι θα παραδώσεις. Όταν θες ηρεμία, να είσαι έτοιμος, για το μεγαλύτερο χαμό. Διαφορετικά θα υποχωρείς, μέχρι πια να μην έχει νόημα.
Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να χάσεις, ένας μόνο για να κερδίσεις, ο πιο δύσκολος. Εύχομαι να τον βρούμε, πριν να είναι αργά.
Καλή δύναμη
Kώστας Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου