(http://makpress.blogspot.com/2018/06/blog-post_165.html) θα σχολιάσω υπό μορφή άρθρου και έχω να πως πως κάποιοι πραγματικά δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν!
Το να δείχνεις λοιπόν την πραγματικότητα, που τονίζει την διαχρονική ανεπάρκεια μας σαν πολίτες και γενικά σαν χώρα, σε κάνει νεοταξίτη και Συριζαίο.
Λες και είδε κανένας να γράφεται πουθενά (ή έστω να υπονοείται, τώρα ή παλιότερα) πως έχουν δίκιο να ζητάνε να λέγονται Μακεδονία και Μακεδόνες.
Το να δείχνεις όμως πως δεν υπάρχει κάποια πλευρά που να είναι ικανή (με ένα βιβλίο που ήταν το ίδιο και για τη δικτατορία και για τους διψασμένους για δημοκρατία πολίτες και πολιτικούς) δεν χαϊδεύει αυτιά, όπως έμαθαν όλοι και ενοχλεί την πλειοψηφία.
Γιατί τα κάναμε (και σε αυτό) μπάχαλο σαν λαός και σαν χώρα κατ επέκταση αλλά παρόλα αυτά, σαν μονάδες είμαστε «οι γαμάω» και δεν μας αναλογεί ποσοστό συμμετοχής.
Γιατί εμείς δεν φταίμε για τίποτα. Γιατί έτσι!
Και για να ξέρουμε τι λέμε και να μην μοιράζονται συγχωροχάρτια στους εαυτούς μας και τους ανίκανους πολιτικούς και όσους κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο.
Τα Σκόπια (με το όνομα Μακεδονία) δεν ήταν απλά ένα τοπωνύμιο μιας χώρας.
Δεν ήταν καν μια απλή επαρχία μιας χώρας.
Ήταν (από το ’44) ξεχωριστή (όπως όλες) Δημοκρατία μιας ομοσπονδίας κρατών με την επωνυμία Γιουγκοσλαβία.
Και σαν τέτοια συναλλασσόταν για δεκαετίες με όλα τα κράτη.
Όποιος θέλει να καταλάβει τη διαφορά και να καταλάβει πόσο λάθος το αντιμετωπίζαμε από την αρχή, καλώς.
Όποιος δεν θέλει, δικαίωμα του.
Όποιος πάλι δεν μπορεί, πρόβλημα του.
Η πραγματικότητα όμως είναι πως ποτέ δεν τους αντιμετωπίσαμε όπως έπρεπε και όχι απλά τους αφήσαμε να κάνουν ανενόχλητοι παιχνίδι εκτός των συνόρων τους για δεκαετίες (γιατί δεν μπορούσαμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας, εμείς και κατ επέκταση οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούσαν) αλλά και με δικές μας πράξεις (π.χ τα βιβλία μας) τους δίναμε όπλα να λένε πως αναγνωρίζονται έτσι και από εμάς.
Ακόμη και τότε που πιστεύαμε πως δεν υπάρχει πρόβλημα ή πως δεν θα υπάρξει πρόβλημα.
Γιατί αυτοί είμαστε.
Σιγά μη βρέξει πολύ, τι να μαζεύω τα φύλλα μπροστά από το σπίτι μου…Τι να καθαρίζουμε τα φρεάτια…
Σιγά μη χιονίσει, τι να ξοδεύομαι για αλυσίδες…Τι να τα κάνουμε τα εκχιονιστικά….
Σιγά μη με τρακάρουν/τρακάρω, τι να την κάνω την ασφάλεια…Τι να ψάξω σαν κράτος τα ανασφάλιστα…
Σιγά μη κάνει ψοφόκρυο στην Ελλάδα, σιγά μη ζητήσω έγκαιρα αλάτι να βρίσκεται…Σιγά μη φροντίσω να μη παγώσουν οι αλατιέρες…
Όπως ξεκινά και το τραγούδι του Αγγελάκα:
Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό…
Να πέφτω από τα σύννεφα διαρκώς
όταν πέφτουνε και με πλακώνουν σαν βαρίδι
οι συνέπειες των πράξεων μου
και των πράξεων αυτών που στέλνω
να με εκπροσωπήσουν συνεχώς.
Μα να ανεβαίνω ξανά στα ψηλά ολοταχώς
γιατί του τυφλού πουλιού ο θεός του χτίζει φωλιά.
Και να ελπίζω σαν χαζός
κάθε φορά που μου χαϊδεύουνε τα αυτιά.
Γιατί οι άλλοι είναι βελανιδοφάγοι κι εγώ είμαι ο Χουλκ!
Φυσικά τότε που τα έγραφα (μια φορά, όπως πάντα) και «παρεξηγήθηκε» απαντώντας μου ο Νίκος Μέρτζος πως και καλά δεν ήταν έτσι (γιατί ίσως έδειχνε και την δική του ανεπάρκεια σαν κρατικός σύμβουλος, στο όποιο ποσοστό που του αναλογούσε, όσο ελάχιστο κι αν ήταν αυτό, με μια συνολική, συλλογική ανεπάρκεια που πληρώνουμε τώρα και που εδώ και λίγο καιρό πάει να ωραιοποιήσει με μια μικρή στροφή στον βολικό δήθεν ρεαλισμό) πάλι ήμουν ο κακός.
Τότε όμως δεν ήμουν νεοταξίτης και Συριζαίος, αλλά από την εντελώς άλλη πλευρά.
Λογικό, αφού η ψυχρή αποτύπωση της πραγματικότητας δεν κάνει διακρίσεις, ούτε είναι επιλεκτική, όπως ξεκινά από τη βάση και ανεβαίνει προς τα πάνω και δεν είναι σε καμιά περίπτωση τόσο ωραία όσο η ζεστασιά που νιώθουμε από μια γλώσσα που μας γλείφει το αυτί.
Καλύτερα λοιπόν κακός με όλους (και χουντικούς και δημοκράτες και ναζιστές και κομμουνιστές και με τους φίλους πολλές φορές) όταν πρέπει και να καταλαβαίνουν λίγοι τι γράφω και ακόμη λιγότεροι να τα παραδέχονται, παρά το αντίθετο.
Γιατί απλά μου επιβεβαιώνει (θα έλεγα δυστυχώς αλλά δεν επηρεάζομαι από συναισθηματισμούς όταν αναλύω ένα θέμα) πως έχω δίκιο στα περί ανεκπαίδευτων πολιτών που μας σούρνω και του καθρεπτισμού αυτής μας της ανεπάρκειας στο πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο, στα της κοινωνίας γενικότερα) αλλά και στον μόνο τρόπο με τον οποίο μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα.
Υ.Γ.
Αν τώρα, κάποιοι ενοχλήθηκαν γιατί απλά είναι χουντικοί και τους χαλάει από σπόντα την εικόνα, (ακόμη κι αν στόχος του άρθρου, όπως προκύπτει από τα γραφόμενα, ήταν ξεκάθαρα η περίοδος της Δημοκρατίας) ας σταματήσουν να σχολιάζουν σε ένα ανοικτό και δημοκρατικό μπλογκ σαν το makpress γιατί αυτό που υποστηρίζουν και θα επιθυμούσαν να έρθει στα πράγματα δεν υποστηρίζει τέτοιες καταστάσεις.
https://365meres.wordpress.com/2018/06/21/anti-sxoliou-pros-homo-erectus/
