Δημήτρης Νατσιός : «Ζευς και αισχύνη»

 

Αφού το… διακαές τους πάθος είναι τα παιδιά και ο διακαέστατος πόθος τους να μπουν στα σχολεία τα «ουράνια τόξα» και η γήινη λόξα, προτείνω την επόμενη φορά να διαβαστεί σε μαθητές, όχι.... κάποιο χριστουγεννιάτικο ή πασχαλινό παραμύθι από κάποιο εξωτικό «ντραγκ κουίν», αλλά ένα παραμύθι του Αισώπου. Να σταθεί ο καθηγητής ενώπιον των μαθητών του και να αναγνώσει ευκρινώς και ευθαρσώς την γνώμη του αθάνατου, αρχαίου ελληνικού πνεύματος για όλα αυτά τα παρανοϊκά και κρανιοκενή που σαβανώνουν την ωραία μας ελληνική ατιμόσφαιρα.

Παραθέτω, εν πρώτοις, το κείμενο στον αειφεγγή προγονική λόγο και κατόπιν την απόδοσή του στην νεοελληνική. (Ζητώ συγνώμη για την επιλογή, ίσως δεν είναι και η ευπρεπέστερη, αλλά αφού μας αρέσουν τα παραμύθια, ας ακουστεί και κάτι διαφορετικό της «διαφορετικότητας»). Οι μύθοι, όπως διαβάζω στην εισαγωγή της έκδοσης που χρησιμοποιώ, «εκθειάζουν τις αξίες της εποχής τους και εξυμνούν τις αρετές της λαϊκής σοφίας». («Αίσωπος, μύθοι», εκδ. «ΕΞΑΝΤΑΣ», σελ. 27).

Τίτλος: «Ζευς και αισχύνη».

Η συνέχεια στο https://www.triklopodia.gr/