του Νίκου Λυγερού
Όσο και να θέλουν να παρουσιάσουν αυτό το Προσύμφωνο ως μια διεθνή Συμφωνία που έχει μια οριστική αξία, αυτό το κείμενο παραμένει ένα Προσύμφωνο που λειτουργεί ως εργαλείο για την επίλυση του θέματος και όχι για τη λύση του θέματος.
Το κείμενο είναι στην ουσία ένας αλγόριθμος, αφού προετοιμάζει μια διαδικασία με διάφορα στάδια που πρέπει να υλοποιηθούν. Γι’ αυτόν τον λόγο πριν το προοίμιο η συμφωνία περιγράφεται ως «τελική συμφωνία για την επίλυση των διαφορών.»
Έτσι το Προσύμφωνο γράφει ότι «Το Δεύτερο Μέρος θα υιοθετήσει το «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» ως το επίσημο όνομα του [...] μέσω της εσωτερικής του διαδικασίας του που είναι και δεσμευτική και αμετάκλητη, και συνεπάγεται την τροποποίηση του Συντάγματος [...].»
Επίσης βλέπουμε στο Άρθρο 1 (3) (θ) ότι «η ομάδα ειδικών θα συγκροτηθεί εντός του 2019 και θα ολοκληρώσει την εργασία της εντός τριών ετών.»
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι «τίποτα στο Άρθρο 1 (3) (θ) δεν θα επηρεάσει την παρούσα εμπορική χρήση μέχρις όταν εξευρεθεί αμοιβαία συμφωνία όπως προβλέπεται σε αυτό το υπό-τμήμα.»
Στο Άρθρο 1 (4) (ε) βλέπουμε το εξής: «Το Δεύτερο Μέρος θα ολοκληρώσει in toto τις συνταγματικές τροποποιήσεις έως το τέλος του 2018.»
Αλλά το πιο σημαντικό που αποδεικνύει ότι δεν είμαστε ακόμα σε τελική φάση, είναι το Άρθρο 1 (4) (ζ) : «Μόλις το Δεύτερο Μέρος γνωστοποιήσει την ολοκλήρωση των προαναφερόμενων συνταγματικών τροποποιήσεων και όλων των εσωτερικών νομικών διαδικασιών του προκειμένου να τεθεί σε ισχύ η παρούσα Συμφωνία, το Πρώτο Μέρος θα κυρώσει χωρίς καθυστέρηση την παρούσα Συμφωνία.»
Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η Ελλάδα δεν έχει βέβαια κυρώσει αυτή τη Συμφωνία και γι’ αυτό μιλάμε για διαδικασία που δεν έχει τελειώσει ακόμα.
