Ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε …Το χειρότερο είναι να μας συμβαίνουν και τα δύο. Σίγουρα πάντως ο γιαλός είναι ....
στραβός. Βρυξέλλες, Βερολίνα, δανειστές ζητούν βάναυσα την κεφαλήν μας επί πίνακι…
Ο Ομπάμα είναι χρυσομίλητος και στέκεται κριτικά απέναντι στην απανθρωπία της ευρωλιτότητας, αλλά ως εκεί. Ο Πούτιν μας θέλει ενεργειακούς στρατηγικούς εταίρους , αλλά δεν βάζει το χέρι του στην τσέπη. Στη Ρίγα ήταν το Βατερλώ του Βαρουφάκη (ελπίζουμε όχι της Ελλάδας). Πολυμαθής μάλλον ο παραμερισθείς ακαδημαϊκός υπουργός αλλά κατά τον Μένανδρο «ως ουδέν μάθησις, αν μη νους παρη», τα γράμματα είναι καλά, μα να’ χεις νου και γνώση! Άλλο πολύξερος και άλλο γνωστικός. Μπήκε όμως στο στόχαστρο της μισανθρωπίας του Σόιμπλε.
Ασφαλώς η πολιτική μας ιστορία είναι γεμάτη Ιφιγένειες…
Ένας διαφαινόμενος βέβαιος σύμμαχος το Podemos αρχικά ανερχόμενος κατηφόρισε - τον κατηφόρισαν, δημοσκοπικά από την α’ στη δ’ θέση. Εμάς μας κρατούν στην απομόνωση, χωρίς κανέναν, ορατό ή αόρατο σύμμαχο.
Η Φινλανδία ταυτίστηκε με τους πιο άδικους επικριτές μας στην Ευρωζώνη. Αλλά «έστι δίκης οφθαλμός» και περιέρχεται ήδη σε συνθήκες ανάλογες. Δίκαια το Reuters πληρώνοντάς την με το ίδιο νόμισμα της θύμισε ότι τώρα «δοκιμάζει τη γεύση του πικρού φαρμάκου που συνταγογράφησε η ίδια για τους Έλληνες». Τελικά σχεδόν όλα εδώ πληρώνονται!
Θλιβερές και αποτρόπαιες οι πρόσφατες εικόνες του Κοινοβουλίου μας. Οι αποκρουστικότερες των τελευταίων χρόνων. Όσοι θητεύσαμε εκεί σε ευπρεπείς συνθήκες αισθανόμαστε ντροπή.
Συμπληρώνονται οι πρώτες 100 μέρες της νέας εξουσίας και κατά τα διεθνή ειωθότα γίνεται η πρώτη αξιολόγηση. Κυβερνώντας έναν ταπεινωμένο λαό, διψασμένο για εθνική αξιοπρέπεια που του την είχαν υπεξαιρέσει ο πρωθυπουργός άρθρωσε, προς τους εντός και τους εκτός, λόγον ελληνικό. Ελπίδας και αυτοπεποίθησης. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με πολλούς δικούς του.
Οι πολίτες στην μεγάλη τους πλειοψηφία ξέροντας την σκληρή πραγματικότητα προσπερνούν τις προεκλογικές μεγαλοστομίες. Κατανοούν την απειρία, συγχωρούν τα (συγνωστά) λάθη. Και εξακολουθούν να ελπίζουν. Κατά την πρόσφατη ωστόσο μέτρηση της Κάπα Research (Βήμα, 26/4/15) ελπίζουν-19,2 %. Φυσικά ανησυχούν περισσότεροι (+ 19,1 ), δυσφορούν περισσότεροι (+36,3), φοβούνται περισσότεροι (+22,9) και θυμώνουν περισσότεροι (+29,9).
Δεν περιμένουν θαύματα ή ταχυδακτυλουργούς. Και οπωσδήποτε γνωρίζουν ότι, «θαυμάζει κανείς τον ταχυδακτυλουργό, αλλά δεν του εμπιστεύεται το βιος του». Προσδοκούν και αξιώνουν τιμιότητα, αλήθεια και έργο. Ο πολιτικός ρεαλισμός υποδεικνύει έντιμο συμβιβασμό. Ο σχολάζων ΥπΟικ. είχε διακηρύξει το μάταιο , απάνθρωπο και ατελέσφορο της διαβόητης λιτότητας και των γενοκτονικών της μέτρων. Δυστυχώς εις ώτα μη ακουόντων.
Βαδίζουμε «επί ξυρού (και… Ξηρού) ακμής» (αν και αυτός δεν καταδέχεται το βραχιολάκι)! Εννιακόσιες χιλιάδες άνεργοι δεν λαμβάνουν ούτε 1 ευρώ. Επιβιώνουν ένεκα των αρχών της ελληνικής παράδοσης. Χάρη στον βασικό δεσμό-θεσμό της οικογένειας (οι συνταξούλα των παππούδων) και τα εκκλησιαστικά συσσίτια, έχει αποτραπεί μια βέβαιη κοινωνική εξέγερση.
Το επείγον δίλημμα «συμβιβασμός ή ρήξη». Αν ο συμβιβασμός είναι έντιμος, δηλαδή δεν επιδεινώνει περαιτέρω την ήδη δεινή κατάσταση, παρότι και έτσι επώδυνος είναι σαφώς προτιμητέος.
Ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στον «ΕΝΙΚΟ» έδειξε ωριμότητα και ετοιμότητα λελογισμένης δράσης, αντιστρόφως ανάλογη προς αρκετούς βουλευόμενους και υπουργεύοντες συνεργάτες του που μετεξελίσσονται σε σοβαρότερο ενδεχομένως πρόβλημα από αυτό των δανειστών.
Στην κομματική αντιπαράθεση συγχωρούνται ρητορικές υπερβολές αλλά χαρακτηρισμοί του αντιπάλου όπως «πέμπτη φάλαγγα» κ.τ.τ όταν το ζητούμενο είναι η συστράτευση όλων των πολιτικών δυνάμεων κόντρα στα θηρία της Αποκαλύψεως, είναι επιεικώς ατυχείς, αν δεν δείχνουν υπεραναπλήρωση δυσίατης μειονεξίας.
Το κράτος πρέπει να δει κάποτε «τα εις εαυτόν». Μια παράλυτη δημόσια διοίκηση είναι τραγωδία χωρίς κάθαρση.
Είμαστε αποικία χρέους: Μεταξύ 2001-2009 εισπράξαμε 291δισ, αλλά ξοδέψαμε 426 δισ. Δανειστήκαμε 135 δισ. Μεταξύ 2010-2014 για το ίδιο λόγο δανειστήκαμε 91 δισ.
Το 70,3% του όλου χρέους είναι τόκοι.
Τελικά ως πότε δεν θα παράγουμε; «Έσσετ ήμαρ»(Όμηρος, Ιλ.Δ΄164), θα έρθει μέρα…
*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου