Η πλάκα μ’αυτ’η τη φωτογραφία βρίσκεται πολύ πέρα από το προφανές πρώτο επίπεδο της. Η πλάκα αυτής της φωτογραφίας βρίσκεται στην από εντελώς ανύποπτο χρόνο προερχόμενη προφητικότητα της. Είναι λήψη του Ιουνίου του 2009, ευρωεκλογές....
δηλαδή, από τα παρασκήνια του στησίματος της προεκλογικής συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ στη Πλατεία Κοτζιά. Το συνεργείο της ΕΡΤ -στο βάθος αριστερά φαίνεται καθαρά ο λογότυπος πάνω σε κάποιο βαν-έχει έρθει για την εγκατάσταση που θα επιμεληθεί την μετάδοση της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα. Στα συμφραζόμενα εκείνης της ιστορικής στιγμής αυτή η, κάπως ιλαρή, εικόνα δεν μπορούσε να πει κάτι ιδιαίτερο. Στα συμφραζόμενα όμως του Ιουνίου του 2013, με το κλείσιμο της ΕΡΤ, η εικόνα αναδύθηκε με μια δυναμική επικαιρότητας-αλλά εγώ δεν την ανάρτησα ούτε την προώθησα κάπου για χρήση-δεν είναι και τόσο προφανές το περιεχόμενο της άλλωστε. Εξάλλου η νίκη στην υπόθεση της ΕΡΤ ανήκε στη τότε Κυβέρνηση. Σήμερα όμως και με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ επί θύραις, η υπόθεση ΕΡΤ δυνητικά ξαναμπαίνει στο προσκήνιο και στην ατζέντα της νέας κυβέρνησης-είναι ό,τι πιο χρήσιμο θα ήθελε για την επικοινωνιακή διαχείριση της δύσκολης περιόδου που ακολουθεί. Θα μπορούσα να περιμένω λίγες μέρες για να την αναρτήσω-είμαι της υπομονής άνθρωπος. Γιατί όμως τελικά τώρα;
Πάμε καμιά τριανταριά, μπορεί και τριανταπενταριά χρόνια-(αφήνω σκόπιμα θολή τη χρονολογία γιατί αφορά γνωστούς μου και δεν θέλω να στοχοποιήσω συγκεκριμένους). Σπουδαστής στη περιβόητη Σχολή Σταυράκου. Τη μόνη τότε για κινηματογραφικές σπουδές. Κάτι παραπάνω από 25 χρονών. Όχι πολύ τυπική ηλικία για σπουδές, ένιωθα κάπως μεγάλος συγκριτικά με δεκαοχτάρηδες-εικοσάρηδες, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έρχονταν για τη πολύτιμη κατά την αντίληψη τους αναβολή στράτευσης-υπήρχαν και αρκετοί φοιτητές άλλων σχολών-παράτυπα-τρελαμένοι με το σινεμά, τυπικοί κουλτουριάρηδες. Μέσες-άκρες ο συγχρωτισμός ήταν εφικτός και οι ηλικιακές διαφορές όχι ακραίες-στο Πανεπιστήμιο είχα ζήσει πιο ακραίες καταστάσεις. Όμως γρήγορα συνειδητοποίησα, όσο προχωρούσε ο χρόνος και τα μαθήματα πύκνωναν, ότι συνέβαινε κάτι παράξενο στη τάξη: δεν έρχονταν απλά περισσότεροι σπουδαστές αλλά ηλικιακά μεγαλύτεροι. Πολλές φορές αρκετά μεγαλύτεροι. Εγώ ο 25άρης κάτι που ως τότε ένιωθα ο παππούς της τάξης, ξαφνικά μεταβλήθηκα σε “πιτσιρικαρία” με την απροσδόκητη επέλαση 30ρηδων, 35ρηδων, σαραντάρηδων, πενηντάρηδων-είχαμε και μια αξιοσέβαστη εξηντάρα, πεθερά μάλιστα μιας celebrity της περιόδου, σαν ακρότατο ηλικιακό δείγμα. Η αναμενόμενη για οποιαδήποτε σχολή ηλικιακή αναλογία , ξαφνικά είχε μπατάρει προς την αντίθετη της νεότητας πλευρά. Υπήρχε ένα ηλικιακό δίπολο που δημιουργούσε αποστάσεις ανάμεσα στις δύο ηλικιακές ομάδες, κάτι που επιτεινόταν από το ότι αυτή η παράξενη νέα ομάδα έμοιαζε να είναι συμπαγής-όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, ενώ εμείς απ’την άλλη είμασταν ακόμη στη φάση της επιφύλαξης ο ένας απέναντι στον άλλο-ειδικά εγώ που στα κοινωνικά γενικά είμαι μια ζωή επανεξεταστέος.
Με το καιρό ο πάγος έσπασε, ο συγχρωτισμός μας έφερε πιο κοντά και κάποια στιγμή θα άρχιζαν και οι εξομολογήσεις. Η βασική μας πρώτη απορία ήταν πώς συνέβαινε όλοι αυτοί να γωρίζονται μεταξύ τους. Η απάντηση: ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ ΕΡΤ! Ααααααα! Θαυμαστικό από όλους μας-ακόμη δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση και το κύρος της κρατικής τηλεόρασης ήταν αδιαμφισβήτητο, σαν μονοπώλιο που ήταν άλλωστε. Πρωτάκια καθώς ήμασταν είναι μοιραίο να έχουμε μυθοποιήσει κάθε εργοτάξιο εικονοποιϊας-για μας τουλάχιστον που η εικόνα ήταν αγάπη και λαχτάρα. Και ποια δουλειά κάνετε στην ΕΡΤ; Δακτυλογράφοι, μεταφραστές, κειμενογράφοι, μακιγιέζ, εκφωνητές και πάει λέγοντας. Και τι θέλετε εδώ; Αφού έχετε ήδη δουλειά, είναι καλοπληρωμένη, έχει κύρος, εργασιακές συνθήκες από τις καλύτερες τότε στην Ελλάδα; Μμμμμ, αυτό δεν το μάθαμε αμέσως. Μας αμόλησαν κάτι μούσια για αγάπη για το σινεμά-τέτοια αγάπη δεν προέκυπτε από την όλη παιδεία τους αλλά και την εν γένει στάση τους, με τη φωτεινή εξαίρεση της εξηντάχρονης κυρίας. Από την άλλη εμεις-“η πιτσιρικαρία” σαν να πούμε-αθώοι και απονήρευτοι δεν μπορέσαμε να διαγνώσουμε κάποιες απώτερες βλέψεις ή προθέσεις, δεν μας ενδιέφερε κιόλας, κουβέντα να γίνεται μόνο και μείναμε τελικά στο ότι η κουλτούρα είναι μια κολλητική αρρώστια που την κολλάνε τώρα πια και ηλικιωμένοι-έτσι βλέπεις στα 20-25 σου το σαραντάρη, τον πενηντάρη.
Όπως είπα, σιγά-σιγά εξοικειωθήκαμε και με τους μεγαλύτερους μας ηλικιακά-ειδικά εμένα μού την πέφταν γιατί ήμουν σε ένα ηλικιακό μεταίχμιο σχετικά εγγύτερο στη δικιά τους ηλικία και ένοιωθαν κάπως πιο άνετα. Περιστασιακά βγαίναμε μαζί-βασικά πηγαίναμε σινεμά και μετά, αν τόφερνε η διάθεση της στιγμής, πηγαίναμε να φάμε. Κάπου εκεί λοιπόν, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, μας ξεφούρνισαν τον αληθινό λόγο που γράφτηκαν στη σχολή: αν την περνούσαν, θα αναβαθμίζονταν και μισθολογικά και βαθμολογικά αλλά και οργανικά μέσα στην ΕΡΤ, συν το ότι, όλο αυτό θα προσμετρούσε στη σύνταξη τους, που κατά τους υπολογισμούς τους προβλέπονταν ηγεμονική! Προσλήφθηκαν δηλαδή σαν ΔΑΚΤΥΛΟΓΡΑΦΟΙ και θα συνταξιοδοτούνταν σαν ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ! Αυτό που σήμερα εγώ το ερμηνεύω σαν στημένη κομπίνα, τότε το θεωρούσα, με την αφέλεια της άγνοιας μου, σαν κάτι θεμιτό και φυσικό και προπάντων αξιέπαινο! Όλη η υπόθεση προφανώς είχε στηθεί στο Υπουργείο Πολιτισμού-η πάντα γενναιόδωρη Μελίνα, που πόσα και πόσα πράγματα ρήμαξε τότε με το γοητευτικό σταριλίκι της! Όσοι ξέρουν πώς γίνονταν αυτές οι εξετάσεις στο ΥΠΠΟ μπορούν να αφηγηθούν νόστιμα ευτράπελα-δεν έδωσα τελικά εξετάσεις γιατί δεν είχα τα λεφτά για να φτιάξω την πτυχιακή ταινία-οι της ΕΡΤ όμως, είχαν διαθέσιμο εξοπλισμό, πρόσβαση σε φτηνό υλικό-τότε χρησιμοποιούνταν ακόμη φιλμ για τη πτυχιακή-και φυσικά ηθοποιούς, μοντέρ, τεχνικούς, μακιγιέρ, όλα αυτά τέλος πάντων που για έναν έξω από το κύκλωμα, θα έπρεπε ή να τα πληρώσει και μάλιστα αδρότατα ή να φιλήσει εκείνες τις γνωστές αηδιαστικές ποδιές ή να συμβιβαστεί με συσπουδαστές του-σίγουρα η χειρότερη επιλογή. Όμως οι ΕΡΤιανοί τα διέθεταν με τους ευνοϊκότερους δυνατούς όρους-σε βάρος μας φυσικά, που μπήκαμε στη διαδικασία αυτών των σπουδών από αγάπη, από λαχτάρα, από τρέλα, από δημιουργική ανάγκη, ενώ αυτοί για άλλη μια αρπαχτή απ’τα δημόσια ταμεία. Επειδή ακριβώς δεν είχα το ποσό που χρειαζόταν να γυρίσω τη πτυχιακή-(ήδη είχα μπει στη φωτογραφία πια και ξόδευα πολλά ποσά, που χωρίς ακόμη να έχω γίνει επαγγελματίας, δεν τα είχα αποσβέσει)-κάποια κυρία,που ήταν και η διανοούμενη όλης αυτής της μεγάλης παρέας από την ΕΡΤ, ομολογώ συμπαθέσταστη,αξιόλογη και αληθινά καλλιεργημένη γυναίκα-μίλαγε λαγαρά ελληνικά και τα γαλλικά της ηχούσαν καμπανιστά τις στιγμές που τα εκστόμισε- μού πρότεινε να της σκηνοθετήσω τη πτυχιακή εργασία και να μού δώσει ένα ποσό όπως και να με βοηθήσει στο κάστιγνκ και στον εξοπλισμό-ήθελα πολλά φώτα και τα άτιμα κόστιζαν πάρα πολύ. Όμως τελικά βρήκε άλλη, πιο συμφέρουσα γι’αυτήν φόρμουλα-ένα είδος “εσωτερικής παραγωγής της ΕΡΤ”-ξέρετε εσείς ;-). Αυτό με την ανάθεση της πτυχιακής εργασίας σε τρίτους ήταν ο κρυφός κανόνας!
Όταν τον Ιούνιο του 2013 άκουγα λοιπόν όλους αυτούς της ΕΡΤ, αποκαταστημένοι επώνυμοι οι περισσότεροι, να κλαίνε και να οδύρονται για την απόλυση τους, αυτόματα ανακάλεσα στη μνήμη μου εκείνες τις ιστορίες, στις οποίες δεν είχα δώσει τότε καμιά ιδιαίτερη σημασία-κουβέντες! Δεν έκανα τελικά καριέρα στο σινεμά και σε καμιά περίπτωση δεν θα με ενδιέφερε να δουλέψω στη τηλεόραση και ούτε καν πέρασε ποτέ απ’το μυαλό μου να διοριστώ στο Δημόσιο, θα μπορούσα να το έχω πετύχει και μάλιστα με καλύτερους όρους με το πανεπιστημιακό μου πτυχίο. ‘Αλλωστε είχα συνείδηση ότι, αν είσαι δημιουργικός, μόνο στον ιδιωτικό τομέα μπορείς να διαπρέψεις ακόμη και αποτυγχάνοντας επαγγελματικά-δεν είναι τόσο ασύμβατες έννοιες αυτές οι δυό, όσο εκ πρώτης όψεως μπορεί να δείχνουν. Μέσα από το ζόφο της επαγγελματικής μου αποτυχίας λοιπόν και ήδη ψωμολυσσώντας-κυριολεκτικά αυτό πια- ο ελεύθερος, ο αλήτικος, ο ανυπότακτος συνειρμός, βοηθούμενος από την ένθεν κακείθεν επιχειρηματολογία των ημερών, έκανε αυτόματα μια ακαριαία αναδρομή σε όλη εκείνη την ιστορία με την κομπίνα των σκηνοθετικών πτυχίων και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, συνειδητοποίησα την απάτη. Προφανώς δεν στοχοποιώ κανένα από αυτά τα άτομα με τα οποία συγχρωτίστηκα και μάλιστα φιλικά αλλά το μηχανισμό-που γύρευε με ποιο αντίτιμο-μόνο η ΕΡΤ υπήρχε τότε, μην το ξεχνάμε αυτό, άρα ήταν στημένη δουλειά, από συνδικαλιστές προφανώς, για εξυπηρέτηση συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων, ενός προνομιούχου επαγγελματικού κλάδου και η διάταξη που την επέτρεψε ήταν σαφώς ΦΩΤΟΦΡΑΦΙΚΗ(να που από σπόντα ήρθαμε και στο αντικείμενο του μπλογκ!).
Γιατί τώρα λοιπόν αναρτώ αυτή τη φωτογραφία; Για να περάσω με τη μικρή φωνή μου το μήνυμα: όχι στο παλιό καθεστώς της ΕΡΤ! Μπορώ να το φωνάξω τώρα χωρίς τύψεις, αφού ξέρω ότι κανείς από εκείνους που ευνοήθηκαν από εκείνη τη ρύθμιση, λογικά δεν μπορεί να ανήκει πια στο προσωπικό της. Λόγω ηλικίας, τι άλλο;-(θα με δυσκόλευε πολύ να ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους είχα γνωρίσει και ήπιαμε μαζί ένα ποτό, ότι μπορεί και να δέχονταν, άθελα μου γι’αυτούς τους ίδιους, τα βέλη μου).
Ο γιγαντισμός της ΕΡΤ έτσι δημιουργήθηκε: η δακτυλογράφος και ο εκφωνητής έγιναν σκηνοθέτες, πήραν κάποια ανώτερη, διευθυντική μάλλον θέση και στη παλιά τους θέση τους μπήκαν νέα δακτυλογράφος και νέος εκφωνητής που κι αυτοί από μια στιγμή και πέρα είναι λογικό να ακολούθησαν την ίδια ρότα. Ό,τι έγινε με την ΕΡΤ το 2013 είναι πολύ καλά καμωμένο-δεν μιλάω με νεοδημοκρατικούς όρους-δεν ψηφίζω άλλωστε Ν.Δ. Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ. Δεν μπορεί σε καιρούς μνημονίων οι σκανδαλιστικά ευνοημένοι, επειδή συμβαίνει να έχουν ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΑ πιο δυνατή φωνή από άλλους-πουτάνα Επικοινωνία!-να συνεχίζουν να είναι σκανδαλιστικά ευνοημένοι και μάλιστα σε βάρος άλλων, που οικονομικοκοινωνικά φυτοζωούν-αφήνω το αναξιοκρατικό στοιχείο, που από μόνο του είναι ήδη μια κοινωνική αδικία εντελώς ιδιαίτερης μορφής . Στην ΕΡΤ ένα κάποιο στάτους ισονομίας αποκαταστάθηκε-δεν λέω ότι αποκλείστηκε η εύνοια-πάντως δεν μπορεί η ΕΡΤ να γυρίσει στο καθεστώς γαργαντουϊκού γιγαντισμού-φαντάζομαι ότι θα τους τον κόψει το βήχα η Ευρώπη.
Υ.Γ. Τόσοι σκηνοθέτες στην ΕΡΤ! Πόσοι από αυτούς σκηνοθέτησαν κάτι; Σίγουρα ο αριθμός τους ήταν πολλαπλάσιος από τις πραγματικές ανάγκες του κρατικού καναλιού. Μία σύγκριση ανάμεσα στο προσωπικό και τα έξοδα ενός μεγάλου ιδιωτικού καναλιού και του κρατικού καναλιού είναι αρκετή για να αποδείξει την αλόγιστη σπατάλη κρατικού-δηλαδή λαϊκού-χρήματος, προς όφελος μιας ομάδας αναξιοκρατικά ευημερούσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου