ΟΧΙ στην εργαλειοποίηση" του Πολυτεχνείου

το πνεύμα του Πολυτεχνείου απουσιάζει περισσότερο από τα συνθήματα και τις λογικές εκείνων που το διεκδικούν, τόσες δεκαετίες μετά. Γιατί στη ζυγαριά «επέτειος» – «υγειονομική προστασία» κλίνουν εντελώς αστόχαστα προς το πρώτο, κι ας γίνεται στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη χαμός από το επιδημιολογικό φορτίο. Άρα, πόσο ειλικρινές είναι το ενδιαφέρον τους για τις ΜΕΘ, και την γενναία αύξηση των υποδομών τους που ζητούν, όταν με τη συμπεριφορά τους μάλλον συμβάλουν ώστε να γεμίσουν οι ήδη υπάρχουσες; Έτσι θα προστατέψουν την κοινωνία; 

ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ "ΜΕΝΟΥΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ"

Τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή, όσο και στον Δήμο της Θεσσαλονίκης, διαπιστώνεται δυστυχώς το ίδιο θλιβερό φαινόμενο. Οι περισσότερες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, πλην ελαχίστων περιπτώσεων και εξαιρέσεων, αδυνατούν να την ασκήσουν επί της ουσίας, και εξαιτίας αυτής τους της αδυναμίας, αναζητούν διαρκώς πρόφαση για να παίζουν το παιχνίδι των εντυπώσεων, νομίζοντας ότι έτσι θα καταφέρουν να αποδομήσουν τους αντιπάλους τους, καταφέρνοντας εν τέλει το αντίθετο.

Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με την περίπτωση του Πολυτεχνείου, όπου όλος αυτός ο κουρνιαχτός γίνεται περισσότερο μήπως και καταφέρουν οι δυνάμεις μιας κουρασμένης και πολλάκις αυτοαναιρούμενης –εσχάτως και στην κυβέρνηση– αριστεράς να συσπειρώσουν τους δικούς τους οπαδούς, με το να ποντάρουν στην νεκρανάσταση της παλιάς σύγκρουσής τους με «το κράτος της δεξιάς» και τον «αυταρχισμό».

Στον πραγματικό κόσμο, βέβαια, το υπό εξέλιξη κύμα της πανδημίας κορυφώνεται, τα νοσοκομεία βρίσκονται στα κόκκινα, και η κοινωνία έχει γονατίσει από το εκρηκτικό μείγμα υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Η κυβέρνηση, ωστόσο, δέχεται ένα ανέλπιστο δώρο: Πολιτικές δυνάμεις που αντί να κάνουν κριτική στα εμφανή κενά της πολιτικής της (άθλια κατάσταση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, απώλεια του ελέγχου ιδίως στην Βόρεια Ελλάδα, παλινωδίες με τον τουρισμό κ.ο.κ.), φωνάζουν για την επέτειο του Πολυτεχνείου διεκδικώντας επί της ουσίας… εξαίρεση από τις απαγορεύσεις!

Τι κι αν δεν γιορτάστηκε καμία από τις μείζονες επετείους και θρησκευτικές γιορτές, φέτος (25^η Μαρτίου, Πάσχα, 28^η Οκτωβρίου), τι κι αν το ίδιο συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, με τους Γάλλους και τους Αμερικάνους να ματαιώνουν τους εορτασμούς για τις δικές τους επαναστάσεις, ή τους Ρώσους που ανέβαλαν την επέτειο της «αντιφασιστικής νίκης» της 9^ης Μαΐου, δίνοντας προτεραιότητα στην αντιμετώπιση της παγκόσμιας υγειονομικής απειλής;

Εδώ, φαίνεται ότι το πνεύμα του Πολυτεχνείου απουσιάζει περισσότερο από τα συνθήματα και τις λογικές εκείνων που το διεκδικούν, τόσες δεκαετίες μετά. Γιατί στη ζυγαριά «επέτειος» – «υγειονομική προστασία» κλίνουν εντελώς αστόχαστα προς το πρώτο, κι ας γίνεται στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη χαμός από το επιδημιολογικό φορτίο. Άρα, πόσο ειλικρινές είναι το ενδιαφέρον τους για τις ΜΕΘ, και την γενναία αύξηση των υποδομών τους που ζητούν, όταν με τη συμπεριφορά τους μάλλον συμβάλουν ώστε να γεμίσουν οι ήδη υπάρχουσες; Έτσι θα προστατέψουν την κοινωνία;

Ο Δήμος και μια συνεδρίαση που άργησε 2 μήνες

Ας μιλήσουμε όμως και για τον Δήμο και την συνεδρίαση της 17/11/2020: Το πρόβλημα με την συγκεκριμένη συνεδρίαση του δήμου Θεσσαλονίκης για την έκτακτη κατάσταση που αντιμετωπίζει η πόλη με την πανδημία, δεν έχει να κάνει καθόλου με την γιορτή του Πολυτεχνείου. Τι το καλύτερο, εξ άλλου, από το να αποτίσουμε έμπρακτο φόρο τιμής στην επέτειο, συζητώντας για το πώς θα προστατέψουμε την Θεσσαλονικιώτικη κοινωνία από τον εκρηκτικό συνδυασμό της υγειονομικής με την οικονομική κρίση.

Το πρόβλημα έχει να κάνει με το ότι έπρεπε να έχει γίνει τον… Σεπτέμβρη και όχι τώρα, 17 Νοεμβρίου. Τι να πει, τώρα, το Δημοτικό Συμβούλιο, όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι; Να ενημερωθεί απλώς από τους προσκεκλημένους, τους οποίους η διοίκηση δεν έχει καν ανακοινώσει στις παρατάξεις που μετέχουν σε αυτό; Τι μας ζητάει να κάνουμε ο κύριος Ζέρβας, τους «διαπιστολόγους»; Αυτό, δηλαδή, το οποίο ο ίδιος έκανε στους κρίσιμους μήνες του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου, αφήνοντάς τους να περάσουν δίχως καμία σοβαρή πρωτοβουλία; Πότε κάλεσε τους υπόλοιπους Δημάρχους της πόλης, για να αναλάβουν από κοινού δράση ώστε να προλάβουν την υπερδιασπορά ή να πιέσουν την κυβέρνηση ώστε να καλυφθούν τα κενά στις υγειονομικές υποδομές της πόλης, έστω και την τελευταία στιγμή; Ποτέ. Όπως ποτέ δεν κάλεσε το Δημοτικό Συμβούλιο ή τους επικεφαλής των πολιτικών παρατάξεων για να τους ενημερώσει για το τι συμβαίνει.

Έτσι, με την συνεδρίαση της 17^ης Νοεμβρίου, η διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης αποδεικνύει ότι θέλει το Σώμα σε ρόλο κομπάρσου. Ή χειρότερα, ότι δεν έχει την ικανότητα να το αναδείξει σε κάτι άλλο πέρα από αυτό, γιατί η λογική της είναι η λογική της «κυβερνητικής ουράς», της απολίτικης τεχνοκρατίας, και του «αυτολιβανίσματος» στο οποίο προβαίνουν καθημερινώς από το πρωΐ μέχρι το βράδυ ο Δήμαρχος και τα λοιπά στελέχη της διοίκησης νομίζοντας ότι έτσι κάνουν «υψηλή επικοινωνία». Πώς, ένας Δήμαρχος όμως με τέτοια χαρακτηριστικά θα μπορούσε να προλάβει την πανδημία στην Θεσσαλονίκη;  

Πολυτεχνείο = Δημοκρατία, εθνική και κοινωνική αυτοδυναμία, εκπαιδευτική αναγέννηση

Όσο για την επέτειο του Πολυτεχνείου, θα την τιμήσουμε καλύτερα, αν αγωνιστούμε ώστε η βίαιη διακοπή της κοινής μας ζωής, σε κάθε της έκφραση, να δώσει τη θέση της σε μια επανεκκίνηση που δεν θα είναι «μια από τα ίδια». Να αποκρούσουμε την νεο-οθωμανική απειλή, τις μέρες που ο Ερντογάν μάς θυμίζει την κατάκτηση της μισής Κύπρου με τα προκλητικά τσιμπούσια του στο Βαρώσι.

Να θέσουμε σε υγιέστερες βάσεις την οικονομία –με την αναζωογόνηση του παραγωγικού ιστού– ώστε να μην εξαρτόμαστε σε τέτοιο βαθμό από τις βίαιες διεθνείς αναταράξεις, και να δώσουμε ελπίδα και όραμα εθνικό στα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα του ελληνικού λαού· να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στον λαό και τις ηγεσίες, γιατί σήμερα δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο πολιτικό σύστημα, και αυτό πλήττει καίρια τα θεμέλια της δημοκρατίας· να δούμε σοβαρά τι συμβαίνει στην Παιδεία, η οποία τείνει να εγκαταλείψει κάθε ουσιαστική αναφορά στον ελληνικό πολιτισμό και την οικουμενικότητά του, προκειμένου να βυθιστεί στο «μεταμοντέρνο τίποτα» του Νέου Σχολείου· και βέβαια, να ενισχύσουμε την δημόσια υγεία, που την αφήσαμε να παρακμάζει εδώ και δεκαετίες, για να γευόμαστε τώρα τους πικρούς καρπούς του υγειονομικού αδιεξόδου.

Θεσσαλονίκη 17 Νοεμβρίου 2020