Αν υπάρχει μια έννοια που έχει κακοπάθει περισσότερο από τους πομπούς της κυβερνητικής προπαγάνδας, αυτή είναι εκείνη του «φασισμού», καθώς χρησιμοποιείται κατά ....
το δοκούν πλέον από τη συριζαϊκή εξουσία ώστε να ποινικοποιήσει ιδεολογικά κάθε έκφραση αντιπολίτευσης εναντίον της, ιδίως εκείνες που έχουν πατριωτικές ορίζουσες. Αυτό επικεντρώνεται κατ’ εξοχήν ενάντια στις πατριωτικές κινητοποιήσεις που ξέσπασαν με την αναγγελία και την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, εξάλλου, ότι στην ίδια εμπεριέχεται ρήτρα για δέσμευση των κυβερνήσεων εκατέρωθεν, ότι θα αποτρέψουν οποιαδήποτε εκδήλωση εναντίον της.
Η απόπειρα κατασυκοφάντησης των πατριωτικών κινητοποιήσεων, κορυφώνεται τώρα εναντίον του κύματος των μαθητικών καταλήψεων που πραγματοποιούνται κυρίως στην Βόρεια Ελλάδα καταγγέλλοντας την συμφωνία των Πρεσπών. Το αφήγημα που επιστρατεύει η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι, καθώς οι κινητοποιήσεις των μαθητών υποκινούνται υποτίθεται από την ακροδεξιά, συνιστούν «απειλή για τη δημοκρατία» και πρέπει να καταπολεμηθούν όχι μόνον από το Υπουργείο, αλλά και από την ίδια την εκπαιδευτική κοινότητα,καθώς και ευρύτερα από το ‘αντιφασιστικό κίνημα’. Με αυτόν τον τρόπο επιστρατεύεται μια ‘εμφυλιακή μηχανική’ που θέλει να εξαιρέσει από το πολιτικό παιχνίδι την βούληση της πλειοψηφίας, καθώς οι κυβερνητικοί ισχυρίζονται ότι… η ελεύθερη έκφρασή της ενισχύει την… αμφισβήτηση του πολιτεύματος (!). Έτσι, μιας και ο ίδιος ο λαός είναι «μακεδονομάχος», «φασίστας» και «πατριδοκάπηλος», η βούλησή του μπορεί να παρακάμπτεται, κι έτσι η δημοκρατία μπορεί να καταπατείται στην πράξη από τους ίδιους τους υποτιθέμενους υπερασπιστές της, εκείνους που κατά τα άλλα την έχουν μεταβάλει σε αποκλειστικό κτήμα των ημετέρων και των καθεστωτικών.
Ωστόσο η προπαγάνδα αυτή έχει και απώτερη στόχευση: Με την πολιτική της, η κυβέρνηση έχει εκτεθεί στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας καθώς προκάλεσε την γενική εκποίηση της χώρας σε κάθε επίπεδο –εθνικό, οικονομικό, κοινωνικό, ακόμα και… αρχαιολογικό αν αναλογιστούμε την εκχώρηση των μνημείων στο ΤΑΙΠΕΔ. Η μόνη στρατηγική που μπορεί να διασκεδάσει αυτές τις εντυπώσεις μέσα σε ορισμένα ακροατήρια, και να προκαλέσει την επανασυσπείρωση μεγάλων κομματιών της αριστεράς γύρω της, είναι εκείνη της κατασκευής (ή της μεγέθυνσης) του φασιστικού μπαμπούλα.
Στην προσπάθειά της να ποινικοποιήσει ιδεολογικά τον πατριωτισμό, έχει ως σύμμαχο-προστάτη τις ευρωατλαντικές δυνάμεις οι οποίες από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έχουν αποδώσει αυτό το ιδεολογικό περιεχόμενο στις επεμβάσεις τους στην ευρύτερη περιοχή: Ούτως ή άλλως, ήδη από τον ‘ανθρωπιστικό πόλεμο’ εναντίον της Σερβίας του 1990, ο ιδεολογικός δούρειος ίππος των επεμβάσεων στα Βαλκάνια είχε το σχήμα του φιλελευθερισμού, της επίκλησης των ατομικών δικαιωμάτων και της ‘ανοιχτής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας’ ενάντια στο φάσμα του εθνικισμού.
Σύμμαχος όμως είναι και το μεγαλύτερο κομμάτι των στρατευμένων της ευρύτερης αριστεράς, και της συστημικής κεντροαριστεράς που απ’ ό,τι φαίνεται ανταποκρίνεται παβλοφικά στην έξαρση του εμφυλιακού συνδρόμου, και έχει σπεύσει να ακολουθήσει την κυβέρνηση σε αυτό το γαϊτανάκι προσφέροντας σπουδαία στήριξη και «από τα κάτω». Έτσι με αυτόν τον τρόπο, όλες οι δυνάμεις που επιβουλεύονται την Ελλάδα γεωπολιτικά, από τις ΗΠΑ και την γερμανική Ευρώπη, μέχρι τον νεο-οθωμανισμό, τον αλυτρωτισμό της ΠΓΔΜ και τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, πανηγυρίζουν μπροστά στην παραδοξότητα της ευρύτερης ελληνικής αριστεράς που στην πράξη τους διευκολύνει.
Με τις μαθητικές καταλήψεις, ζούμε την μεγάλη έξαρση αυτής της αντισυσπείρωσης: Οι αντισυγκεντρώσεις, τα αντι-συντονιστικά απ’ τις χειραγωγούμενες μικρο-οργανώσεις νεολαίας, οι καταδικαστικές ανακοινώσεις από τα αντίστοιχα συνδικαλιστικά όργανα της ΟΛΜΕ, καθώς και από αρκετές ακροαριστερές οργανώσεις, καθώς και οι αφίσες στα Εξάρχεια, έρχονται να ολοκληρώσουν μια καταπληκτική ομοφωνία που καταλήγει στο ΚΚΕ, τον Σταύρο Θεοδωράκη, τη Φώφη Γεννηματά, ακόμα και στον… Κυριάκο Μητσοτάκη.
Είναι τόση παράδοξη, άραγε, αυτή η σύμπλευση; Όχι αν σκεφτούμε ότι για τον εθνομηδενισμό, που είναι ηγεμονικός μέσα σε όλες τις προαναφερόμενες δυνάμεις, οι μαθητικές καταλήψεις δεν αντιπροσωπεύουν μόνον μια βραχύβια αντιπολίτευση στην υπογραφή της Συνθήκης των Πρεσπών. Αλλά συνάμα, δια της πατριωτικής αφύπνισης της νεολαίας την αμφισβήτηση της δικής του κυριαρχίας μέσα στην ίδια την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αμφισβήτηση η οποία απειλεί να περάσει και μέσα στο πανεπιστήμιο αν δεν κατασταλεί άμεσα και δημιουργήσει μόνιμο κλίμα μέσα στους νέους.
Εξ ου και αυτή η καταπληκτική ομοφωνία, από τον Υπουργό μέχρι τα Εξάρχεια, καθώς στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες όλοι, από την εξουσία μέχρι την… αντιεξουσία κέρδιζαν και τροφοδοτούνταν από τον εκπαιδευτικό μηδενισμό. Και ιδίως για το καθεστώς, η πρόσδεση μέσω αυτού, των νέων, αλλά σε δεύτερο χρόνο των διανοούμενων στρωμάτων στο άρμα του, είναι αποφασιστικής σημασίας για την επικράτηση της παγκοσμιοκρατίας στην Ελλάδα.
Η επιστράτευση της ‘εμφυλιακής μηχανικής’, ωστόσο, για την καταστολή του πατριωτικού αισθήματος λαού και νεολαίας, είναι μια καταστροφική τακτική που θα επισωρεύσει τεράστιες καταστροφές μέσα στην ελληνική κοινωνία. Γιατί, πέραν όλων των άλλων, το πατριωτικό πλειοψηφικό δυναμικό που τώρα αναδεικνύεται μπορεί να λειτουργήσει ως όργανο ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, και ευρύτερης ανανέωσης του δημόσιου βίου στην Ελλάδα, καθώς θέτει επί τάπητος το ζήτημα υπέρβασης των παλαιοεμφυλιοπολεμικών διαιρέσεων και δημιουργίας μιας νέας ενότητας μέσα στην ελληνική κοινωνία. Η δε πατριωτική αφύπνιση των νέων δημιουργεί μια προοπτική χειραφέτησης από τον μέχρι τα τώρα κυρίαρχο στην νεολαία εγωκρατικό μηδενισμό, που την βύθισε κατά το παρελθόν στα αδιέξοδα της κατανάλωσης, αλλά και της τυφλής βίας.
Αντίθετα, η προπαγάνδα της κυβέρνησης και των ομοφρόνων της, αλλά και η δραστηριότητα της ίδιας της άκρας δεξιάς και των ναζιστών που προωθούν διχαστικά συνθήματα μέσα στις ίδιες τις κινητοποιήσεις, στοχεύουν στο αντίθετο: Να εκτραπεί εμφυλιοπολεμικάτο δυναμικό αυτό, και να επιβληθεί κατά δεύτερο λόγο ο εμφύλιος μέσα στα σχολεία προς πειθάρχηση της νεολαίας στην παραταξιακή διχόνοια –εξ ου και τα συνθήματα που υπόσχονται «κρεμάλες» σε υποτιθέμενους «φασίστες» 13 ή 15 ετών.
Απέναντι στην κατίσχυση του μίσους, ο δημοκρατικός πατριωτισμός αντιτάσσει μια κατεύθυνση δημιουργική: Η αφύπνιση των νέων μπορεί να ολοκληρωθεί, μόνον αν λάβει τις διαστάσεις μιας πολιτιστικής επανάστασης μέσα στα σχολεία για την υπεράσπιση της ελληνικής παιδείας, ιστορίας και πολιτισμού από την επέλαση της εθνομηδενιστικής παγκοσμιοκρατίας μέσα στην εκπαίδευση.
Και την ίδια στιγμή, η νεολαία έχει να αντιμετωπίσει όλη την παρακμή της υλικής παραγωγής και της πνευματικής δημιουργίας, το τρομακτικό έλλειμμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, την δράση μιας κομματοκρατικής κάστας που έχει μεταβάλει την ελληνική δημοκρατία σε υπόθεση και κτήμα μιας-δυο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, δηλαδή, όλων των παθογενειών που της στερούν το μέλλον μέσα στην ίδια της την χώρα. Όλα αυτά, ζητούν από τον πατριωτισμό να ξεκαθαρίσει τον χαρακτήρα του, να αποκτήσει δηλαδή πολιτικό και κοινωνικό βάθος.
Σε αυτήν την αναγκαία πολιτιστική και πολιτική ωρίμανση του πατριωτικού αιτήματος μπορούμε να συμβάλουμε πραγματικά.
*Ο Γιώργος Ρακκάς είναι δημοτικός σύμβουλος, συν-επικεφαλής της Δημοτικής Κίνησης "Μένουμε Θεσσαλονίκη" και υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης
το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Αρδην-ρήξη
