παραλληλόγραμμο (συνήθως) άχρηστο κουτί πάνω σε ρόδες.
Το καλό με αυτά τα «κουτιά μεταφοράς ανθρώπων» είναι πως δεν υπάρχει face control στις πόρτες, ούτε κανένας παράξενος κανόνας-προϋπόθεση για το ποιος μπορεί να τα χρησιμοποιήσει, αρκεί να διαθέτει εισιτήριο ή να πληροί τα κριτήρια δωρεάν μετακίνησης.
Κι αυτό γιατί η δυνατότητα της ελεύθερης μετακίνηση εντός μιας περιοχής-μιας πόλης- της χώρας, είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη (άρθρο 5, παρ.4) για όλους τους πολίτες.
Με αυτό ως δεδομένο, τα ΜΜΜ πάντα θα έχουν λόγο ύπαρξης και πάντα θα υπάρχει περιθώριο για βελτίωση των προσφερόμενων υπηρεσιών.
Ειδικά σε πόλεις που ενώ έχουν μεγάλο πληθυσμό και έκταση δεν διαθέτουν πληθώρα διαφορετικών μέσων, όπως η Θεσσαλονίκη, η δημιουργία-κατασκευή ενός δεύτερου μέσου μόνο ως ευχάριστη είδηση μπορεί να κυκλοφορήσει.
Με τους πολίτες να περιμένουν τη στιγμή που θα μπορούν να το χρησιμοποιήσουν ώστε να αποκτήσει και η πόλη έναν άλλο αέρα.
Και ψυχολογικά, αφού άλλη θα είναι η διάθεση του οποιουδήποτε, αν ξέρει πως δεν θα τον τρώει η κίνηση για να πάει από το σημείο Α στο σημείο Β, ούτε θα είναι εκτεθειμένος στις καιρικές συνθήκες, να περιμένει στο πεζοδρόμιο, με ζέστη, κρύο, βροχή, υγρασία αλλά και πρακτικά, αφού όλοι ευελπιστούν να μειωθεί η ανάγκη για τη χρήση Ι.Χ με συνέπεια να βελτιωθεί και η ποιότητα του αέρα που αναπνέει όποιος θα κινείται στο κέντρο.
Το μετρό Θεσσαλονίκης όμως δεν είναι ούτε καν σαν τον αέρα, που δεν τον βλέπεις αλλά υπάρχει και τον αισθάνεσαι και μέρος του είναι υπεύθυνο που ζούμε.
Είναι – στην κυριολεξία του- ο αέρας ο κοπανιστός που πουλάει το εκάστοτε μαντρί εξουσίας στη προσωπική του πελατεία, μέσω του οποίου προσπαθεί να αναπνεύσει πολιτικά και να επιβιώσει στα ψηλά που ανέβηκε.
Γιατί στα πολύ ψηλά είναι γνωστό πως λιγοστεύει το οξυγόνο αλλά και η επαφή με τη πραγματικότητα και τη καθημερινότητα.
Είναι ο….φανταστικός στην αίσθηση αέρας που σηκώνει όταν περνάει ο συρμός ενός μετρό που δεν υπάρχει.
Είναι (για να μη ξεχνιόμαστε) ο ίδιος αέρας στον οποίο ταξιδεύουν και τα αόρατα ραδιοκύματα του ελεύθερου WiFi του Σαμαρά.
Είναι ο ίδιος αέρας που μετατοπίζει, καθώς κινείται προς το Σέιχ Σου, το τελεφερίκ του Μπουτάρη και που διασχίζουν οι πύραυλοι της διαστημικής μας υπηρεσίας.
Είναι ο ίδιος ακριβώς αέρας που βγαίνει όταν ανοίγει το στόμα του οποιοσδήποτε απευθύνεται στη ψήφο των πολιτών.
Και γιατί να μην είναι, αφού πάντα βρίσκονται αρκετοί για να τον αγοράσουν μιας και σαν πολίτες-πολιτικά όντα, απλά δεν υπάρχουμε…
Ευτυχώς λοιπόν που τα ΜΜΜ δεν μπορούν να κάνουν διακρίσεις στο αν οι πολίτες τα αξίζουν κι έτσι, όταν κάποια στιγμή ολοκληρωθεί και πάψει -επιτέλους- να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης του κάθε πολιτικού κλόουν, θα εξυπηρετεί τους πάντες, χωρίς διακρίσεις.
Ακόμη και μετά από την εποχή (ίσως στο πολύ απώτερο μέλλον, ίσως ποτέ) που στις αποβάθρες των σταθμών θα περιμένουν άνθρωποι που θα έχουν δημιουργήσει ένα πολιτικό σύστημα που δεν θα έχει ανάγκη τα ΜΜΜ για να μεταφέρει μαζικά τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες του…
Άνθρωποι που θα έχουν κερδίσει με το σπαθί τους τα αυτονόητα…
365meres.wordpress.com
