Η “αντιπολιτευόμενη” συμπολίτευση

Γράφει ο Ναπολέων Λιναρδάτος

Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση γιατί οι προηγούμενοι απέτυχαν όχι μόνο γιατί δεν αντιμετώπισαν την κρίση, αλλά και γιατί απέτυχαν ακόμη και να την εξηγήσουν. Τώρα οι ίδιοι που κατάφεραν να φέρουν μια παρέα ακραίων μπαχαλάκιδων στην ...
εξουσία θέλουν η αντιπολίτευση να ψηφίσει την συμφωνία που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Βουλή.

Η κα Μπακογιάννη σε τηλεοπτική εκπομπή αποφάσισε για όλη την ΝΔ, λέγοντας ότι θα ψηφίσει την συμφωνία. Κάθε λογικός άνθρωπος ξέρει τις βασικές παραμέτρους μιας τέτοιας συμφωνίας. Πολλοί φόροι και μάλλον κάποιες αλλαγές στο δημόσιο. Οι αυξήσεις των φόρων θα περάσουν και θα εφαρμοστούν. Οι όποιες μειώσεις σε παροχές ή στο ρόλο του κράτους θα περάσουν στην λίστα ανεφάρμοστων μαζί με όλες τις άλλες των τελευταίων χρόνων.

Εδώ είναι απαραίτητη μια διευκρίνιση. Αυτό που παρουσιάζει ο συστημικός τύπος ως προσαρμογή των τελευταίων 5 ετών δεν ήταν τίποτε παραπάνω από την μεταφορά της χρεοκοπίας του δημόσιου στον ιδιωτικό τομέα. Η εφαρμογή των μνημονίων ήταν η διαδικασία μέσω της οποίας η αποτυχία της υπάρχουσας πολιτικής τάξης πέρασε ως λογαριασμός σε όλους αυτούς που κέρδισαν τα λιγότερα στην εποχή της μεταπολιτευτικής σοσιαλμανίας.

Στην έκθεση Γιαννίτση και Ζωγραφάκη σημειώνεται «η ετεροβαρής συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα σε σχέση με αυτή που είχε ο δημόσιος τομέας στη δημοσιονομική προσαρμογή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μέσος όρος της μείωσης του μισθού στον δημόσιο τομέα την περίοδο 2009-2013 ήταν 8%, όταν στον ιδιωτικό τομέα έφτασε το 19%. Η διαφορά αυτή διεύρυνε περαιτέρω το χάσμα στους μισθούς μεταξύ των δύο τομέων της οικονομίας από το 35% στο 43%, κατατάσσοντας την Ελλάδα μεταξύ των χωρών με το μεγαλύτερο άνοιγμα «ψαλίδας».»

Βέβαια η ψαλίδα μεταξύ μισθών ιδιωτικού τομέα και δημοσίου που μεγάλωσε από το 35% στο 43% ισχύει για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που ακόμα εργάζονται. Ή, για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, ισχύει γι΄αυτούς που ακόμα εργάζονται και πληρώνονται. Για το ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και όλους αυτούς που εργάζονται αλλά δεν πληρώνονται δεν υπάρχει καν θέμα ψαλίδας.

Κάθε φορά που φτάνουμε στο τέλος κάποιας διαπραγμάτευσης τίθεται το εξής δίλημμα: Ή αποδεχόσαστε τους νέους φόρους εις βάρος της οικονομίας που μόλις συμφωνήσαμε και που προστατεύει την σπατάλη και την αργομισθία του δημοσίου, ή το κάνουμε Κούγκι.

Ξέρουμε ότι αν υπάρξει συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ με την τρόικα θα είναι τσουνάμι φόρων. Ξέρουμε ότι έστω και αν συμφωνήσουν σε κάποιες μεταρρυθμίσεις, στην καλύτερη περίπτωση αυτές θα μείνουν ως νομοθετημένα σχέδια επί χάρτου. Ξέρουμε ότι όσο θα περνάει ο καιρός τόσο θα συνεχίζεται η διάλυση του παραγωγικού τομέα. Κάθε φορά θα πρέπει να αποδεχόμαστε ένα νέο χαμηλό για την οικονομία και την Ελλάδα υπό τον φόβο της άτακτης χρεοκοπίας η οποία θα έρχεται όλο και πιο κοντά.

Αντί η κα Μπακογιάννη και η παράταξη της να προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες για να ψηφίσουν την νέα επαχθή συμφωνία, καλύτερα θα ήταν να κάνουν μια σοβαρή αυτοκριτική για την αποτυχία του κόμματος τους να υπερασπιστεί στα χρόνια της κρίσης τον ιδιωτικό τομέα. Να γίνει μια αυτοκριτική στην κατ’ όνομα φιλελεύθερη/συντηρητική παράταξη για την αδυναμία της να αρθρώσει έναν πειστικό λόγο για την κρίση και να σχεδιάσει ένα ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου απ’ αυτήν.

Ο Περικλής έλεγε ότι οι καλοί πολιτικοί είναι αυτοί που ξέρουν τι πρέπει να γίνει και μπορούν να το εξηγήσουν. Η αστική παράταξη πάσχει και στα δύο σημεία. Η κατάληψη της εξουσίας από τους εξόχως καταστροφικούς μπαχαλάκιδες μόνο τυχαία δεν ήταν.