επιτηρητής του διαχειριστή του συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας ΑΔΜΗΕ, βρέθηκε στην Ελευσίνα στις εγκαταστάσεις της Χαλυβουργικής και έκλεισε το διακόπτη με τον οποίο μέχρι χθες ηλεκτροδοτείτο η ιστορική βιομηχανία.
Πλέον το εργοστάσιο προστέθηκε και τυπικά στη λίστα των βιομηχανικών "λουκέτων” που μετρά η χώρα κατά την περίοδο της κρίσης, έστω και εάν η αφορμή για τους τίτλους τέλους δόθηκε από την ενδοοικογενειακή διαμάχη μεταξύ του ιδιοκτήτη της Χαλυβουργικής Κ. Αγγελόπουλου και των δύο υιών του, που έκλεισε οριστικά την κάνουλα των κεφαλαιακών ενέσεων που συντηρούσαν στην εντατική τη βιομηχανία που στις δεκαετίες του '60 και του '70 έχτισε τη μεταπολεμική Ελλάδα.
Χθες πάντως δημιουργήθηκε προς στιγμήν σύγχυση καθώς κυκλοφόρησαν κάποιες πληροφορίες που ήθελαν τη Χαλυβουργική ακόμη και μετά την ενεργοποίηση των συνεπειών της άρσης εκπροσώπησης από τη ΔΕΗ (έτσι αποκαλείται η διαδικασία μέσω της οποίας ένας προμηθευτής ηλεκτρισμού σταματά να προμηθεύει ρεύμα έναν πελάτη του λόγω χρεών) να τροφοδοτηθεί με ρεύμα απευθείας από το σύστημα.
Ωστόσο όπως διευκρινίζουν αρμόδιες πηγές, για να συμβεί αυτό χρειάζεται να κινηθούν συγκεκριμένες διαδικασίες, να υποβληθεί αίτηση και να κατατεθεί εγγύηση από τον ενδιαφερόμενο, κάτι που δε συνέβη από την πλευρά της Χαλυβουργικής, η οποία εν τέλει αφέθηκε από το μέτοχό της να οδηγηθεί σε κλείσιμο.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι παρά τις πρωτοβουλίες αλλά και το νέο χρονικό περιθώριο που δόθηκε με κυβερνητική πρωτοβουλία προς τη διοίκηση της Χαλυβουργικής να παρουσιαστεί ένα πλάνο για την αποπληρωμή των οφειλών και τη συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Το αντίθετο μάλιστα, αφού στην πολύκροτη συνέντευξη που παραχώρησε ο ιδιοκτήτης της βιομηχανίας Κ. Αγγελόπουλος στην Καθημερινή, ουσιαστικά προανήγγειλε το κλείσιμο της βιομηχανίας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι χωρίς να χτίζονται σπίτια και να γίνονται έργα δεν μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα Χαλυβουργία.
Ο κ. Αγγελόπουλος πάντως στην ίδια συνέντευξη άφησε να εννοηθεί ότι οι εργαζόμενοι θα πληρωθούν και ότι θα αναζητηθούν άλλες λύσεις για την αξιοποίηση της εγκατάστασης της ιστορικής βιομηχανίας, στην οποία επενδύθηκαν μόλις το 2003 περί τα 300 εκατ. ευρώ, χωρίς ωστόσο οι προσδοκίες για μια νέα άνθιση της Χαλυβουργικής, να επιβεβαιωθούν.
Σε αυτό συνετέλεσαν μεταξύ άλλων, δομικά προβλήματα της εγχώριας αγοράς, όπως το υψηλό κόστος ενέργειας και το υψηλό μισθολογικό κόστος σε σύγκριση με άλλους ανταγωνιστές παραγωγούς χάλυβα. Πάντως, όπως επισήμανε ο κ. Αγγελόπουλος στην Καθημερινή, τα προβλήματα του κλάδου του χάλυβα είναι πανευρωπαϊκά και ακόμη και κολοσσοί του κλάδου όπως ο Ινδός Μιτάλ αναγκάστηκαν να κλείσουν εργοστάσια στη Γηραιά Ήπειρο.
Σε κάθε περίπτωση, δεν παύει λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα να δημιουργείται αβεβαιότητα για τους περίπου 170 εργαζόμενους, οι οποίοι από το 2015 απασχολούνταν εκ περιτροπής για τη συντήρηση του εργοστασίου και πλέον βρίσκονται στον αέρα.
Ερωτηματικό επίσης αποτελεί και το τι μέλλει γενέσθαι με τις υποχρεώσεις που ξεπερνούν τα 400 εκατ. ευρώ της Χαλυβουργικής προς τις τράπεζες. Η εταιρεία, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, συντηρείτο τα τελευταία χρόνια της κρίσης με αλλεπάλληλες κεφαλαιακές ενέσεις, μέσω αυξήσεων κεφαλαίου από το μέτοχο, έχει σταματήσει να εξυπηρετεί το δανεισμό της από το 2016, όπως ανέφερε και ο τελευταίος δημοσιευμένος ισολογισμός για τη χρήση του 2015.
Η Χαλυβουργική στη σημερινή της μορφή ιδρύθηκε το 1948 και λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισε στην Ελευσίνα όπου στήθηκε η πρώτη εντυπωσιακή υψικάμινος. Ωστόσο, η μεγάλη χαλυβουργία που κυριάρχησε στην ελληνική αλλά και την ευρωπαϊκή αγορά τις δεκαετίες από το '50 μέχρι και το '80, αποτελεί την ιστορική συνέχεια ενός μικρού συρματουργείου που δημιουργήθηκε το 1925 στον Ταύρο, η "Ελληνικά Συρματουργεία Θ. Α. Αγγελόπουλος & Υιοί”, η οποία στην αρχική της μορφή κατασκεύαζε καρφιά, σύρματα και τσαρουχόπροκες.
Στην πορεία της ως εταιρεία, η Χαλυβουργική άντεξε μεγάλες διεθνείς κρίσεις όπως η πετρελαϊκή της δεκαετίας του 70, αναγκάστηκε να συνεχίσει χωρίς τον οικονομικό της εγκέφαλο το Δ. Αγγελόπουλο που δολοφονήθηκε από τη 17 Νοέμβρη το 1986, ενώ κλήθηκε να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα για την ελληνική οικονομία, όπως προέκυψε από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ.
Ωστόσο η ελληνική κρίση και η καταρράκωση της εγχώριας κατασκευαστικής δραστηριότητας, τα υψηλά κόστη ενέργειας, αλλά και το πλεονάζον παραγωγικό δυναμικό χάλυβα στην ελληνική αγορά, συνετέλεσαν ώστε η ιστορική βιομηχανία να περιέλθει σε αδιέξοδο, με συσσωρευμένες οφειλές προς τις τράπεζες ύψους 408 εκατ. ευρώ και τη ΔΕΗ ύψους 31,5 εκατ. ευρώ και να οδηγηθεί στο άδοξο σημερινό τέλος…
capital
