ης Ζέφης Δημαδάμα
Ανεξάρτητα από την όποια εξέλιξη έχει η σχέση των γονιών του, κάθε παιδί εξακολουθεί να έχει την ανάγκη της παρουσίας τους, ακόμη και αν δεν ζουν μαζί, εξαιτίας ενός προσωρινού χωρισμού ή μιας οριστικής διάλυσης της σχέσης, όπως το διαζύγιο. Οι γονείς απαιτείται με συναινετικό τρόπο να ..
φροντίζουν από κοινού τα παιδιά τους, γεγονός που απαιτεί από μέρους τους ισότιμο ενδιαφέρον και ουσιαστική ενασχόληση με την ανατροφή τους.
Στη χώρα μας, η κοινή επιμέλεια (συνεπιμέλεια) των παιδιών μετά το διαζύγιο είναι εφικτή μόνο εάν συμφωνηθεί και από τους δύο γονείς. Αλλιώς στην περίπτωση που ένας από τους δύο διαφωνήσει τότε επιβάλλεται από το Δικαστήριο η αποκλειστική επιμέλεια την οποία συνήθως (ποσοστό άνω του 90%) αναλαμβάνει η μητέρα.
Σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητείται ο ρόλος της μητέρας αλλά δεν μπορεί να παραβλέπεται και ο ρόλος του πάτερα στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού, κάτι που και η ίδια η μητέρα οφείλει να επιδιώκει. Όπως πολύ σωστά αναφέρεται η «ουσιαστική συνεπιμέλεια είναι κοινωνική επιταγή». Απώτερος σκοπός της είναι η επίτευξη, συνέχιση και βελτίωση της συνεργασίας των γονιών ακόμη και αν δεν είναι μαζί μέσα από τον δημοκρατικό διάλογο ώστε να συναποφασίζουν εποικοδομητικά προς όφελος των παιδιών τους.
Είναι, επομένως, αναγκαίες οι προοδευτικές νομοθετικές μεταρρυθμίσεις και η εναρμόνιση με την ευρωπαϊκή νομοθεσία σχετικά με το Οικογενειακό Δίκαιο (το οικογενειακό δικαστήριο, την οικογενειακή διαμεσολάβηση) και ειδικότερα την πρόβλεψη για την από κοινού επιμέλεια των παιδιών (συνεπιμέλεια), με μοναδικό γνώμονα την ανατροφή τους μέσα σε ένα ασφαλές και ήρεμο περιβάλλον.
Σε αυτήν την περίπτωση, ιδιαίτερα σημαντική είναι η ωριμότητα των εμπλεκομένων πλευρών, ώστε να ξεπεράσουν τις προσωπικές αντιδικίες, τα συμφέροντα και τους εγωισμούς που -ενδεχομένως- ανακύπτουν μετά από τη διάλυση μιας σχέσης και να δώσουν ιδιαίτερη έμφαση στις συναινετικές διαδικασίες επίλυσης των διαφορών τους.
Η συνεργασία και μετά το διαζύγιο απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας, απαιτεί κοινωνικό πολιτισμό και απαγκίστρωση από την ολέθρια τακτική της εκδίκησης μεταξύ των γονιών, ή της αντιμετώπισης του παιδιού ως κάποιου είδους «λάφυρο», με δικαστικές διαμάχες και αστυνομικές παρεμβάσεις. Παιδοψυχολόγοι και ψυχολόγοι κρούουν τον κώδωνα του κίνδυνου για την ανάγκη αλλαγής της νοοτροπίας των γονιών με την απαράμιλλη συνδρομή του κράτους με υποστηρικτικούς μηχανισμούς και με τη συνεργασία επιστημόνων ώστε να διασφαλιστούν θεσμικά και ουσιαστικά τα παραπάνω.
Η συνεπιμέλεια αποτελεί ένα ιδιαίτερα θετικό βήμα για τη ρύθμιση και διατήρηση της «οικογενειακής σχέσης» και μετά το διαζύγιο. Διότι, ένα παιδί συνεχίζει να έχει δύο γονείς στη ζωή του παρά τη διακοπή της συζυγικής σχέσης και της έγγαμης συμβίωσης.
Είμαστε έτοιμοι να συμπορευτούμε με τα αυτονόητα;
*Η Ζέφη Δημαδάμα είναι Αντιπρόεδρος Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών, Οικονομική Ανάπτυξη και Περιβάλλον, Phd
Ανεξάρτητα από την όποια εξέλιξη έχει η σχέση των γονιών του, κάθε παιδί εξακολουθεί να έχει την ανάγκη της παρουσίας τους, ακόμη και αν δεν ζουν μαζί, εξαιτίας ενός προσωρινού χωρισμού ή μιας οριστικής διάλυσης της σχέσης, όπως το διαζύγιο. Οι γονείς απαιτείται με συναινετικό τρόπο να ..
φροντίζουν από κοινού τα παιδιά τους, γεγονός που απαιτεί από μέρους τους ισότιμο ενδιαφέρον και ουσιαστική ενασχόληση με την ανατροφή τους.
Στη χώρα μας, η κοινή επιμέλεια (συνεπιμέλεια) των παιδιών μετά το διαζύγιο είναι εφικτή μόνο εάν συμφωνηθεί και από τους δύο γονείς. Αλλιώς στην περίπτωση που ένας από τους δύο διαφωνήσει τότε επιβάλλεται από το Δικαστήριο η αποκλειστική επιμέλεια την οποία συνήθως (ποσοστό άνω του 90%) αναλαμβάνει η μητέρα.
Σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητείται ο ρόλος της μητέρας αλλά δεν μπορεί να παραβλέπεται και ο ρόλος του πάτερα στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού, κάτι που και η ίδια η μητέρα οφείλει να επιδιώκει. Όπως πολύ σωστά αναφέρεται η «ουσιαστική συνεπιμέλεια είναι κοινωνική επιταγή». Απώτερος σκοπός της είναι η επίτευξη, συνέχιση και βελτίωση της συνεργασίας των γονιών ακόμη και αν δεν είναι μαζί μέσα από τον δημοκρατικό διάλογο ώστε να συναποφασίζουν εποικοδομητικά προς όφελος των παιδιών τους.
Είναι, επομένως, αναγκαίες οι προοδευτικές νομοθετικές μεταρρυθμίσεις και η εναρμόνιση με την ευρωπαϊκή νομοθεσία σχετικά με το Οικογενειακό Δίκαιο (το οικογενειακό δικαστήριο, την οικογενειακή διαμεσολάβηση) και ειδικότερα την πρόβλεψη για την από κοινού επιμέλεια των παιδιών (συνεπιμέλεια), με μοναδικό γνώμονα την ανατροφή τους μέσα σε ένα ασφαλές και ήρεμο περιβάλλον.
Σε αυτήν την περίπτωση, ιδιαίτερα σημαντική είναι η ωριμότητα των εμπλεκομένων πλευρών, ώστε να ξεπεράσουν τις προσωπικές αντιδικίες, τα συμφέροντα και τους εγωισμούς που -ενδεχομένως- ανακύπτουν μετά από τη διάλυση μιας σχέσης και να δώσουν ιδιαίτερη έμφαση στις συναινετικές διαδικασίες επίλυσης των διαφορών τους.
Η συνεργασία και μετά το διαζύγιο απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας, απαιτεί κοινωνικό πολιτισμό και απαγκίστρωση από την ολέθρια τακτική της εκδίκησης μεταξύ των γονιών, ή της αντιμετώπισης του παιδιού ως κάποιου είδους «λάφυρο», με δικαστικές διαμάχες και αστυνομικές παρεμβάσεις. Παιδοψυχολόγοι και ψυχολόγοι κρούουν τον κώδωνα του κίνδυνου για την ανάγκη αλλαγής της νοοτροπίας των γονιών με την απαράμιλλη συνδρομή του κράτους με υποστηρικτικούς μηχανισμούς και με τη συνεργασία επιστημόνων ώστε να διασφαλιστούν θεσμικά και ουσιαστικά τα παραπάνω.
Η συνεπιμέλεια αποτελεί ένα ιδιαίτερα θετικό βήμα για τη ρύθμιση και διατήρηση της «οικογενειακής σχέσης» και μετά το διαζύγιο. Διότι, ένα παιδί συνεχίζει να έχει δύο γονείς στη ζωή του παρά τη διακοπή της συζυγικής σχέσης και της έγγαμης συμβίωσης.
Είμαστε έτοιμοι να συμπορευτούμε με τα αυτονόητα;
*Η Ζέφη Δημαδάμα είναι Αντιπρόεδρος Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών, Οικονομική Ανάπτυξη και Περιβάλλον, Phd
