Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία, υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε χρήμα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι στήνονται γιγαντιαίες πολυδάπανες επιχειρήσεις από τις Ένοπλες Δυνάμεις, προκειμένου να σωθεί ένας άνθρωπος είτε αυτός είναι λαθρομετανάστης που παλεύει με τα κύματα...
στο Αιγαίο είτε είναι ένας άνθρωπος που πρέπει να μεταφερθεί τάχιστα στο εξωτερικό ή στο εξωτερικό για να υποστεί μεταμόσχευση κἀποιου οργάνου.
Η ανθρὠπινη ζωή ζυγιάζεται και γίνεται ένας απλός αριθμός μόνον σε εξαιρετικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπου σταθμίζονται οι κίνδυνοι και πρέπει να ληφθεί απόφαση για την απώλεια ολίγων με αντάλλαγμα τη σωτηρία των πολλών, όπως π.χ. στο πεδίο της μάχης, όπου ο επί κεφαλής μιας μονάδος πρέπει να αποφασίσει, αν θα θυσιάσει μερικούς άνδρες για να σώσει τους υπόλοιπους.
Σε καιρούς ειρήνης, όμως, καμμία ζωή δεν μπαίνει σε οποιαδήποτε ζυγαριά. Ούτε του Ν. Ρωμανού, ο οποίος αυτοβούλως έχει αποδυθεί σε απεργία πείνας διεκδικώντας δικαίωμα που του δίνει ο νόμος, τον οποίον αυτός έχει απορρίψει εκ προοιμίου. Έστω και αν πολλοί τον αποκαλούν κωλόπαιδο ή σκατόπαιδο ή ό,τι άλλο παρεμφερές. Κυρίως έτσι τον αποκαλούν άνθρωποι που έχουν περάσει από τις τάξεις του Ρήγα Φεραίου και είναι τώρα βολεμένοι στο Δημόσιο, οπότε μπορούν να εκτοξεύουν ό,τι μαλακία θέλουν από την ασφαλή θεσούλα τους.
Σήμερα γίνονται πορείες εις μνήμην του Αλέξη Γρηγορόπουλου που δολοφονήθηκε πριν έξη χρόνια. Σίγουρα θα έχουμε φωτιές και συγκρούσεις με την Αστυνομία, προσαγωγές και συλλήψεις κατά τα ειωθότα, αφού κάθε τέτοια πορεία πρέπει να συνοδεύεται από έκτροπα, τα οποία προκαλούν οι «γνωστοί άγνωστοι» ή «μπαχαλάκηδες» ή απλά παρακρατικοί, ώστε να εκφυλίζεται στα μάτια των «νοικοκυραίων» ο,τιδήποτε αντιδρά στην κρατική βία και ασυδοσία.
Πορείες, λοιπόν, για τον Αλέξη, αλλά και για τον φίλο του τον Ρωμανό που κάνει απεργία πείνας και κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του. Τον Αλέξη τον δολοφόνησε το κράτος λένε οι αναρχικοί, αντιεξουσιαστές κ.λπ. Γι’ αυτό και του πρέπουν τιμές και πορείες μνήμης που εκτονώνουν. Του πρέπουν πανό και καταλήψεις, του πρέπουν αγώνες οποιασδήποτε μορφής που εκφράζουν την αντίδραση στην κρατική καταστολή.
Εντάξει μέχρι εδώ. Προχθές, όμως, έχασε τη ζωή του ένα πεντάχρονο, επειδή δεν υπήρχε στην επικράτεια εντατική για να το υποδεχθεί. Δεν υπήρχε ούτε ιατροδικαστής για να κάνει νεκροτομή στον τόπο, όπου άφησε την τελευταία του πνοή. Αυτός ο πεντάχρονος δεν είναι θύμα κρατικής βίας; Δεν είναι το κράτος με προεξάρχοντες τους υπουργούς Υγείας Λοβέρδο, Μπουμπούκο και Μάκη που μετράνε την ανθρώπινη ζωή με το μέγεθος της εξοικονομούμενης ιατροφαρμακευτικής δαπάνης;
Ένα πανό στις καμάρες της Καβάλας για τον πεντάχρονο; Μία πορεία; Μία καταληψούλα; Μία οποιαδήποτε διαμαρτυρία ρε γαμώ το για το ανάλγητο κράτος που αδιαφορεί για τη ζωή οποιουδήποτε Αλέξη ή Νίκου ή Γιώργου ή Τάκη ή Λάκη ή Μαρίας αρκεί να επιτύχει τους στόχους του προγράμματος, τους οποίους ποτέ δεν πετυχαίνει; Τίποτε ρε ξεφτίλες;
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος σε φυλακές τύπου Γ΄
