Τους έγινε συνήθεια, κλαίγονται ότι δεν έχουν, πληρώνουν όποτε θυμηθούν (από 2 μέχρι 12 μήνες μετά !), οι εργαζόμενοι ψάχνουν τρόπο να πάρουν τα λεφτά τους, η Επιθεώρηση Εργασίας τους λέει ότι δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα κι ότι θα καλέσει τον εργοδότη, ο εργοδότης υπόσχεται ότι ....
θα τακτοποιήσει σύντομα το ζήτημα, συνεχίζει το φέσι κλαίγοντας για την κρίση (αλλά η βιλάρα του στο Πανόραμα δεν περνάει καμία κρίση) και αν η υπόθεση φτάσει στα δικαστήρια οι ποινές είναι χάδι κι ο εργοδότης συνεχίζει το παραμύθι. Κάποιοι δεν έχουν όντως , η συντριπτική πλειοψηφία όμως είναι λαμόγια του κερατά, που έχουν λεφτά στο εξωτερικό, διάγουν πολυτελέστατο προσωπικό βίο, μόνο όταν είναι να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους επικαλούνται αδυναμία. Όσο δεν υπάρχει αυτόφωρο και μη εξαγοράσιμες ποινές (δηλαδή κατευθείαν στη ψειρού, χωρίς αναστολές και τρίχες, για 6 μήνες ακόμη κι αν είσαι μεγαλοεκδότης), θα συνεχίζουν το ίδιο βιολί : "παιδιά δεν υπάρχει σάλιο, στις 15 του επόμενου μήνα". Κι ο επόμενος, γίνεται επόμενος και μεθεπόμενος κι οι εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν μήνες τα δεδουλευμένα τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου