ανεργία που υπάρχει σε κάθε ελληνικό σπίτι.
Ο δύσκολος αγώνας της οικονομικής επιβίωσης κυρίως για τις τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες.
Η νομοθέτηση προκλητικών ελευθεριών. Η ανοχή στην ασυδοσία. Οι ολέθριες υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα.
Αυτό όμως που είναι εξόχως μεγαλύτερο και δρα διαβρωτικά σε ολόκληρη την κοινωνία είναι η προσπάθεια «αποχριστιανοποίησης», ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός, της ελληνικής κοινωνίας.
Η Ελλάδα ζει μια νέα «Χαλκή Πύλη» με την αποκαθήλωση της εικόνας του Χριστού από τις αίθουσες των δικαστηρίων και των σχολείων.
Ζει την υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών, η οποία πονηρά επιχειρείται όχι με την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών αλλά με την μετατροπή του από θεολογικό σε θρησκειολογικό. Ζει τον, όλο και με μικρότερη συχνότητα, εκκλησιασμό των μαθητών.
Ζει τον πόλεμο κατά της Eκκλησίας και κατά του κλήρου με σκοπό να πλήξει το συνολικό οικοδόμημα της πίστης μας και να ανοίξει το δρόμο για υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι 10.000 ιερείς μας βρέθηκαν μπροστά στην πιθανότητα της απόλυσής τους και της ένταξής τους σε ένα καθεστώς επιδομάτων.
Οι πνευματικοί μας πατέρες που στηρίζουν με το έργο τους μέρα νύχτα την κοινωνία. Η πρώτη καταφυγή για όλους μας στις δυσκολίες.
Και μέσα στο σχέδιο είναι και η τακτική της αποδόμησης με μεμονωμένες ειδήσεις.
Κι όμως δεν χρειάζεται να ψάξει κάποιος πολύ για να βρει τα δεκάδες χιλιάδες καθημερινά συσσίτια των ενοριών, για τον έρανο χρημάτων, για τα δωρεάν φροντιστήρια σε παιδιά, για τη δωρεάν στέγη σε άπορες οικογένειες, για το έργο της ιεραποστολής, για τους χιλιάδες απελπισμένους συνανθρώπων μας που βρήκαν δύναμη χάρη στους ιερείς μας.
Όλα αυτά είναι αθέατα, γιατί έτσι πρέπει να είναι το έργο του Θεού. Η πρόκληση είναι μπροστά μας και είναι μεγάλη. Δοκιμάζεται η αντοχή της κοινωνίας και της πίστης μας.
Εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε μια προσευχή πριν κοιμηθούμε, να ζητούμε τη βοήθεια της Παναγίας για τα παιδιά μας, να ανάβουμε ένα κερί για όσους έφυγαν και να ακολουθούμε το Σχέδιο του Θεού.
το κείμενο είναι της Έλενας Ράπτη, στο εκκλησιαστικό site romfea. Δικό σας!
