Ο Δημήτρης Βενιέρης Βελόπουλος γεννήθηκε το 1964 από γονείς μετανάστες και έζησε τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής του σε τέσσερα διαφορετικά περιβάλλοντα, καθώς ....
οι εργαζόμενοι σκληρά γονείς του στην Γερμανία αδυνατούσαν να φροντίζουν τα παιδιά τους. Το 1997 ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου με την επί σειρά ετών σύντροφό του και οικονομολόγο Μαρία Λαζαρίδου. Σήμερα είναι πατέρας δύο παιδιών 9 και 11 χρόνων, αντιστοίχως, τον Αλέξανδρο και τον Άγγελο. Ο Δημήτρης Βενιέρης αποφοίτησε από το τμήμα μηχανικών τοπογραφίας και γεωοπληροφορικής το 1987 στη Αθήνα και ολοκλήρωσε την στρατιωτική του θητεία, ως λοχίας του μηχανικού, το 1989.
Η σχέση του με το ραδιόφωνο ξεκίνησε στα μαθητικά του χρόνια, αλλά η θέσπιση της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης τον συνάντησε από το καλοκαίρι του 1989 στο χώρο της ενημέρωσης. Πολύ σύντομα ήρθε η πρόταση-σταθμός στην επαγγελματική του διαδρομή από το μεγαλύτερο ραδιοτηλεοπτικό όμιλο της Θεσσαλονίκης και έκτοτε συνεργάστηκε με τα σημαντικότερα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης, σε πολλά από αυτά από θέσεις ευθύνης. Για διάστημα περίπου 10 χρόνων δίδαξε σε δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ, στα οποία για διάστημα 4 ετών διετέλεσε διευθυντής του τμήματος δημοσιογραφίας . Ήταν για δέκα χρόνια υπεύθυνος σύνταξης σε περιοδικό Τύπο και έλαβε μέρος σε δημοσιογραφικές αποστολές στον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας 1992 και 1996 και στον καταστροφικό σεισμό της Τουρκίας το 1999. Ο ίδιος βραβεύτηκε για τη ραδιοφωνική του εκπομπή στο θεσμό ΧΡΥΣΑ ΚΥΡΗΚΕΙΑ (2002)
Δεκαετία 60, η Ελλάδα μεταναστεύει
Οι γονείς του ως καθημερινοί άνθρωποι, αγρότες, βίωναν τις δύσκολες συνθήκες της επαρχίας τη δεκαετία του 60. Την περίοδο εκείνη αποφάσισαν να μεταναστεύσουν και σε αυτό συνέβαλε ο άδικος χαμός του πρώτου τους παιδιού σε ηλικία μόλις οχτώ μηνών. Ήταν η περίοδος της μεγάλης φυγής νέων ανθρώπων σε ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Βέλγιο κλπ). Στα πρώτα χρόνια, ο πατέρας του εργαζόταν ως ανθρακωρύχος, ενώ η μητέρα του σε εργοστάσια, αλλά και με δεύτερη εργασία ως καθαρίστρια. Το 1964 χρονιά που γεννήθηκε ο ίδιος τα πράγματα έγιναν περισσότερο δύσκολα για εκείνους, καθώς εργάζονταν όλη μέρα και εκείνον τον φρόντιζε μια γερμανίδα συνταξιούχος.
Λίγο αργότερα, το 1965, γεννήθηκε ο αδερφός του Δημήτρη και αυτό ανάγκασε τους γονείς του να τον αφήσουν για μία τετραετία σε παππούδες στην Αξό Γιαννιτσών. Οι εικόνες εκείνης της περιόδου σημάδεψαν ανεξίτηλα τη μνήμη του, καθώς ο παππούς του ασχολούταν με τη μελισσοκομία και παράλληλα, διατηρούσε ένα μεγάλο στάβλο με πολλά ζώα. Εξιστορώντας τη ζωή του, μας ανέφερε τον "Ψαρή", ένα περήφανο και δυνατό άλογο, αλλά και ένα πρωινό που ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας στη γέννα ενός πουλαριού. «Θυμάμαι σα χθες την ημέρα που θέλοντας να δείξω σε συγγενικό πρόσωπο τη δουλειά του παππού, έκανα το λάθος να ανοίξω μια κυψέλη και τότε, δέχτηκα περισσότερα από 8-10 τσιμπήματα στο πρόσωπο. Για μέρες ήταν κλειστά τα μάτια μου, μέχρι να συνέλθω».
Ο αδερφός του, Κυριάκος, όλα αυτά τα χρόνια (συνολικά 11) μεγάλωνε στο σπίτι του θείου τους στην Νεάπολη Θεσσαλονίκης
Στα πέντε του Δημήτρη, οι γονείς του αποφάσισαν να πάρουν και τα δύο παιδιά μαζί τους στη Γερμανία. Αυτό, ωστόσο, δεν κράτησε παρά μόνο για ένα χρόνο και έτσι ο αδερφός του Δημήτρη επέστρεψε στη Νεάπολη, ενώ εκείνος βρέθηκε να μοιράζομαι τα επόμενα τέσσερα χρόνια του με τους γονείς της μητέρας του, αυτή τη φορά, στον Παλιό Μυλότοπο Γιαννιτσών. Τέσσερις πρώτες τάξεις του δημοτικού σε ένα τριθέσιο πολύ γραφικό κτήριο.
Μια περιπέτεια με την υγεία του στα 10 του χρόνια, τρομοκράτησε τον παππού και την γιαγιά και ζήτησαν από τους γονείς του να τον αναλάβουν, αλλά τελικά βρέθηκε η "λύση" να φιλοξενηθεί και εκείνος από τον θείο και την θεία των δύο παιδιών στη Νεάπολη. Ήταν η πρώτη φορά που έζησε με τον αδερφό του Κυριάκο κάτω από την ίδια στέγη. Αυτό κράτησε ενάμισι χρόνο, μέχρι να επιστρέψουν οριστικά οι γονείς τους από τη Γερμανία, όπου τότε εγκατασταθήκαν ως οικογένεια στο Κορδελιό Θεσσαλονίκης. Δυτικές συνοικίες, χάσμα με τους γονείς, εύκολος στόχος κομματικών μηχανισμών στην ηλικία εκείνη ώστε να προσελκύσουν το Δημήτρη, όπως και έγινε. Μαθητής ενεργός σε όλες τις εκδηλώσεις και παρόν σε δεκαπενταμελή συμβούλια κλπ.
Αίφνης ….ραδιοπειρατής
Κάπου εκεί προέκυψε και το μικρόβιο του μικροφώνου. Κάποιος γείτονας, μεγαλύτερος από το Δημήτρη, είχε "στήσει" ένα υποτυπώδες ραδιοφωνικό στούντιο, με λάμπες, δίπολο και κασέτες και έτσι, ξεκίνησαν τα πρώτα μας βήματα στην πειρατική ραδιοφωνία. Καθώς η αστυνομία έψαχνε να βρει τους ραδιοπειρατές, οι περισσότεροι αποκτούσαν ψευδώνυμα. Πολλοί γνωστοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί της πόλης εξέπεμπαν με διαφορετικά επώνυμα από τα πραγματικά τους. Έτσι και ο Δημήτρης -επηρεασμένος από μια ταινία του Νίκου Κούρκουλου, και καθώς ήταν αγαπημένο πρότυπο των γυναικών- επέλεξε το "Βενιέρης Δημήτρης", στην ηλικία των 15-16 χρόνων.
Μετά, ήρθε η περίοδος των σπουδών του στην Αθήνα, 1983-1987. Έντονη δράση στα φοιτητικά έδρανα και στις συλλογικές διαδικασίες. Το 1987 κατατάχθηκε στο στρατό, στο κέντρο εκπαίδευσης Ναυπλίου, ως σκαπανέας.
Κυρίες και κύριοι υπάρχουν «θέσεις και αντιθέσεις» με τον Δημήτρη Βενιέρη
Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη και πριν ολοκληρώσει τη θητεία μου, βρέθηκε πάνω στο "ξέσπασμα" της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Από μια βραδινή εκπομπή λόγου και καθώς τα κατάφερνε πολύ καλά, ο ιδιοκτήτης του (ένας μικρός συνοικιακός τότε σταθμός) του πρότεινε να οργανώσει την πρωινή ενημερωτική ζώνη, όπως και έκανε, με το επώνυμο Βενιέρης, και με τίτλο «θέσεις και αντιθέσεις». Δε μπορούσε τότε να φανταστώ ότι αυτό θα ήταν το επάγγελμά του. Ο ίδιος το έβλεπε ως μεταβατική περίοδο της ζωής του. Μέσα σε ελάχιστους μήνες η εκπομπή κέρδισε μεγάλο μερίδιο στην αγορά, με αποτέλεσμα να έρθει η πρόταση από τους ιδιοκτήτες του συγκροτήματος ράδιο TV ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Ιδιαίτερος σταθμός για το Δημήτρη, καθώς ήταν το μεγαλύτερο συγκρότημα εκείνη την περίοδο και για πολλά χρόνια.
Ο Δημήτρης αφηγήθηκε γλαφυρά την πρώτη του συνάντηση με τον ιδιοκτήτη, Γιώργο Καραβασίλη. «Είχα αφήσει μια μηχανή τσόπερ έξω από το στούντιο και εμφανίστηκα με μακριά μαλλιά, μούσι και ντύσιμο "φρικιού". Περίμενα ώρα σε έναν καναπέ και όταν τον ρώτησα πότε θα μιλήσουμε, μου απάντησε : "ποιός είσαι;" ο Βενιέρης, αποκρίθηκα, και με κοίταξε περίεργα. Με άκουγε σε εκπομπές μου αλλά δεν είχε σχηματίσει αυτή την εικόνα για μένα». Η πρόταση του ήταν Ιούνιο του 1990, "κουρεύεσαι, χτενίζεσαι, ευπρεπίζεσαι και πιάνεις δουλειά". Έτσι ξεκινήσανε τη συνεργασία τους και όταν ο Δημήτρης του αποκάλυψε ότι το Βενιέρης είναι ψευδώνυμο και πρέπει να χρησιμοποιήσει το πραγματικό επίθετό του, που είναι Βελόπουλος, ο κ Καραβασίλης του είπε χαρακτηριστικά: "Εγώ Βενιέρη θέλω, αυτόν γνωρίζει ο κόσμος". Έτσι, ο Δημήτρης διατήρησε το επώνυμο Βενιέρης, το οποίο τακτοποίησε το 1992 σε όλα του τα δημόσια έγγραφα, στα οποία αναφέρονται και τα δύο επώνυμά του (διαβατήριο, ταυτότητα κλπ).
