[«ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»]
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Το 2009 κυβερνά η ΝΔ με τον Κωστάκη, αλλά τις ευρωεκλογές του Μαΐου κερδίζει το ΠΑΣΟΚ που θέτει θέμα εθνικών εκλογών, ώστε το λαϊκό αίσθημα να συμβαδίζει με την κυβέρνηση της χώρας. Δεν μπορεί να λέει ο λαός «από δω η κυβέρνησή μου, κι’ από δω το αίσθημά μου». Η ΝΔ απαντά..
ότι η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι χαλαρή και δεν αποτελεί ένδειξη αποδοκιμασίας της κυβέρνησης. Και τότε ο αντιεξουσιαστής Γιωργάκης πετάει τη μπόμπα: τον Μάρτιο του 2010 δεν ψηφίζουμε Παπούλια για Πρόεδρο, ώστε να πάμε σε εκλογές και μόλις τις κερδίσουμε θα ψηφίσουμε Παπούλια για Πρόεδρο. Ο ένοικος του Προεδρικού Μεγάρου Κάρολος ρουφάει τη ροχάλα και σιωπά. Οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ δεν παίρνουν θέση, καθότι ο ΓΑΠ και το κώμα του είναι ακίνδυνοι. Ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου μας Γιώργος Κασιμάτης [νομικός σύμβουλος του Αντρέα ως πρωθυπουργού] λέει ότι αυτό αποτελεί συνταγματική εκτροπή, αλλά ο Μπένι, ως έγκριτος συνταγματολόγος κι’ αυτός, λέει ότι δεν τρέχει κάστανο και ότι όλα γίνονται σύμφωνα με το Σύνταγμα. Ημεδαποί και αλλοδαποί συντάσσονται με τον Μπένι.
Ο Κωστάκης βλέπει ότι τα πράγματα σκουραίνουν καθώς δημόσιο χρέος και έλλειμμα καλπάζουν. Το έχει αφήσει ο Σημίτης βαρειά κληρονομιά με κάτι υπερδανεισμούς για εξοπλιστικά και κάτι swaps μούρλια. Έχει κάνει και τα ανοίγματά του, ορθώς, προς Μόσχα, έχει φτύσει, ορθώς, τα Σκόπια και τον Μπους, αλλά η ζωή του κινδυνεύει, όπως μαθαίνουμε πολύ αργότερα, οπότε, έχοντας να αντιμετωπίσει και κάτι Βατοπέδια, κάτι νόμιμα και ηθικά κ.λπ., και όλο το νταβατζοεκδοτικοεπιχειρηματικό σύμπλεγμα, αποφασίζει να μην ταλαιπωρήσει τη χώρα μέχρι τον Μάρτιο του 2010 με τον Γιωργάκη στους δρόμους να ουρλιάζει για τη βαρβαρότητα της ΝΔ και τον σοσιαλισμό που εκείνος ευαγγελίζεται.
Την 04.10.2009 ο Γιωργάκης αναδεικνύεται νικητής και τροπαιοφόρος, μοιράζει μερικά δισ. σε επίδομα αλληλεγγύης προς γνωστούς και άγνωστους, λαθρομετανάστες και μη, ενώ ο Τσαχπινίδης μας ενημερώνει εγκαίρως ότι είχαν ήδη υπόψη να μας πάνε κατά ΔΝΤ μεριά, όπερ επιβεβαιώνει αργότερα ο Στρος Καν. Ο Ποπάι ψελλίζει πρώτος ότι η χώρα μοιάζει με Τιτανικό που πάει κατά πάνω στο παγόβουνο που λέγεται δημόσιο χρέος, ο Γιωργάκης ενημερώνει τον πλανήτη ότι τον έχει εκλέξει στο πόστο του ένας διεφθαρμένος λαός, οι ευρωπαϊκές εταίρες μας λένε ευθέως ότι τόσα χρόνια τους στέλναμε μαϊμού-στατιστικά στοιχεία και άλλα τέτοια ωραία. Και ενώ Γιωργάκης και επιτελείο του εγνώριζαν ότι μας προορίζουν για το ΔΝΤ, μπροστά στο οποίο η βαρβαρότητα του Κωστάκη μοιάζει παιδική χαρά, επέμειναν να γίνουν εκλογές. Αυτό πολλοί το αποκάλεσαν αργότερα «Ο κουρασμένος Καραμανλής δείλιασε και προτιμώντας τις μπριζόλες απέδρασε αφήνοντας την καυτή πατάτα στους αγνούς σοσιαλιστές, ώστε να εκθέσει τόσον αυτούς όσο και τον σοσιαλισμό γενικότερα».
Και τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Μνημόνιο και πάλι Μνημόνιο. Τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου δηλώνουν ότι ένοιωσαν σαν πουτάνες, μόλις τους είπε ο Γιωργάκης τί έχει ετοιμάσει, αλλά προκειμένου για την πατρίδα κατεβαίνουν και πάλι στο πεζοδρόμιο, όπου έχουν διαπρέψει τόσα χρόνια ως διαδηλωτές κατά της βαρβαρότητας του Κωστάκη, αυτή τη φορά όμως με την ιδιότητα της τροτέζας.
Ο Τόνι σηκώνει το λάβαρο του Αντιμνημονίου, τραβάει 2-3 Ζάππεια, μέχρι που του λένε οι εταίρες μας το μυστικό και ανεβάζει τον Λουκά στη θέση του Γιωργάκη αναμένοντας τη σειρά του. Εντελώς συνταγματικά, χωρίς εκτροπές και αηδίες. Αφού έχει μαζί του και τον συνταγματολόγο Μπένι. Και τελικά παίρνει την καρέκλα τον Ιούνιο του 2012, οπότε μας ενημερώνει ότι δεν μπορεί να διαπραγματευθεί, σε αντίθεση με όσα είχε υποσχεθεί, διότι η κατάσταση που παρέλαβε ήταν τραγική και εκείνου δεν του είχαν πει τίποτε οι κουφάλες.
Ακολουθούν σκληρότερα Μνημόνια, μέτρα, φόροι κ.λπ., οπότε βλέπει ο Τόνι μπροστά του τον κάβο της εκλογής Προέδρου τον Μάρτιο του 2015. Ο Τσίπρας που νίκησε στις ευρωεκλογές του 2014 ζητάει εκλογές, όπως ο Γιωργάκης το 2009, αλλά του λένε, όπως και το 2009, ότι στις ευρωεκλογές ο λαός ψηφίζει χαλαρά, εξ ου και ο Αλέξης πρέπει να περιμένει. Ο Αλέξης, όμως, επιμένει και λέει ότι δεν ψηφίζει κανέναν για Πρόεδρο, ώστε να πάμε σε εκλογές. Περίπου όπως κι’ ο Γιωργάκης το 2009. Ο συνταγματολόγος Μπένι θυμάται τον Κασιμάτη και λέει ότι αυτό που κάνει ο Αλέξης αποτελεί συνταγματική εκτροπή. Ο Τόνι, ως καλός μπαρμπουτιέρης που είναι, αποφασίζει να γίνει εδώ και τώρα η εκλογή Προέδρου, ώστε να πάψει αυτή η αβεβαιότητα των βουλευτών του που αγωνιούν, αν θα επανεκλεγούν στις επόμενες βουλευτικές εκλογές και αρνούνται να ψηφίσουν νέα μέτρα, πράγμα που κάνει κακό στην υγεία τους. Άλλωστε, οι αγορές δεν μπορούν να στηρίζονται σε αγωνιούντες βουλευτές ή σε τυχοδιώκτες, όπως ο Αλέξης, που δεν έχει κανένα πρόγραμμα και απλώς θέλει να γυρίσει τη χώρα πίσω στο παγόβουνο που παρεκάμφθη με τους επιτυχείς χειρισμούς ΓΑΠ, Τόνι, Μπένι.
Κι’ ο λαός; Ο λαός πού είναι ρε παιδιά; Ακούμε αγορές, Γιούνκερ, Λαγκάρντ, Σόιμπλε, Στάινμαγιερ, Μέρκελ, επιστροφή στο 1943 με τις θυσίες του λαού, μεταναστευτικό κύμα των Ελλήνων επιστημόνων, λαθρομεταναστευτικό κύμα πανταχόθεν, αρπαχτές επί καθημερινής βάσεως, χιλιάδες λουκέτα, κλείσιμο νοσοκομείων, ανεργία στα ύψη, μείωση μισθών και συντάξεων, πτώση της κατανάλωσης, μείωση των φορολογικών εσόδων, αλλά ο Τόνι επιμένει εμμέσως πλην σαφώς, ως άλλος Λουδοβίκος 15ος, ότι μετά από αυτόν θα έλθει το χάος. Δηλαδή, επιστροφή στο 1843 παρά τις θυσίες του λαού, εκτόξευση του μεταναστευτικού κύματος των Ελλήνων επιστημόνων, γεωμετρική αύξηση του λαθρομεταναστευτικού κύματος πανταχόθεν, ακόμη περισσότερες αρπαχτές επί καθημερινής βάσεως, κλείσιμο όλων των νοσοκομείων, ανεργία 100%, κατάργηση συντάξεων, εξαφάνιση της κατανάλωσης, μηδενισμός των φορολογικών εσόδων.
Εύχομαι να επαληθευθεί ο Τόνι. Μακάρι να επέλθει το χάος, επειδή αυτό αποτελεί τη μοναδική ελπίδα για να φτιάξουμε κράτος. Αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι κράτος. Είναι ένα συνονθύλευμα πλιατσικολόγων κομματικών οπλιτών υποτελών στους νταβατζοβασικομετόχους που όλοι μαζί ρουφάνε μια ζωή το μεδούλι εκατομμυρίων πολιτών, τους οποίους καταφέρνουν να ξεγελούν κάθε φορά που παίζεται το παιχνίδι των εκλογών. Και εκείνο που δεν με εκπλήσσει πια, αλλά με εξοργίζει όλο και πιο πολύ, είναι ότι αυτός ο ένδοξος λαός αρέσκεται παραδόξως να ηττάται ξεχνώντας το «Ελευθερία ή Θάνατος» που δεν διαφέρει από το «Ελευθερία ή Αγορές». Αρκεί να πεισθεί κάθε πολίτης ξεχωριστά ότι όλοι θα λιμοκτονήσουν, εκτός απ’ αυτόν.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος σε φυλακές τύπου Γ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου