Να σοβαρευθούμε

Ιστορικής επίγνωσης έκκληση: να χαμηλώσουν ένθεν κακείθεν οι τόνοι της αντιπαράθεσης, διότι όσο αυτή εκτροχιάζεται τόσο ελλοχεύει η απειλή εθνικού διχασμού.

Του Στέλιου Παπαθεμελή*

Ιστορικής επίγνωσης έκκληση: να χαμηλώσουν ένθεν κακείθεν οι τόνοι της αντιπαράθεσης, διότι όσο αυτή εκτροχιάζεται τόσο ελλοχεύει η απειλή εθνικού διχασμού. Το Έθνος πλήρωσε με τη μεγάλη ..

Καταστροφή το πρώτο ρήγμα που θρυμμάτισε το όραμά του και κουβαλάει ακόμα ανεπούλωτα τα τραύματά του ύστερου Εμφυλίου σπαραγμού του.

Δεν θα πάψουμε να επαναλαμβάνουμε ότι δεν υπάρχουν δεξιές και αριστερές δημοκρατίες. Υπάρχουν μόνο δεξιές και αριστερές δικτατορίες. Η δημοκρατία είναι μία και όλοι έχουμε χρέος να εμπλουτίζουμε το περιεχόμενό της. Μέσα σ’ αυτήν χωρούμε οι πάντες.

Από την παρέμβαση Μέρκελ προκύπτει ότι το Grexit εξακολουθεί να είναι διαχρονικά επικίνδυνο, αλλά πρωτίστως για τα αφεντικά…

Κάνουν μεγάλο κακό στον τόπο αυτοί που χρησιμοποιούν τον τρόμο ως πολιτικό εργαλείο. Οι ξένοι διακωμωδούν τα καμώματά μας και ο Economist μιλούσε προχθές για «κωμικοτραγωδία του Αιγαίου». Ας σοβαρευθούμε.

Με, ή χωρίς τούς 180, Σαμαράς ή Τσίπρας, ο λογαριασμός τού 2015 είναι εφιαλτικός. 22,5 δισ. ευρώ από τα οποία τα 11, 5 δισ. το πρώτο τρίμηνο Ιουνίου – Αυγούστου. Γι’ αυτό φρόνιμο είναι να πάψουν οι άγονες και επικίνδυνες αντιπαραθέσεις και να μας πουν τι θα κάνουν και πώς για να αποτρέψουν την αβεβαιότητα και το φάσμα του Τιτανικού.

Οι τεκτονικοί κραδασμοί στο χώρο της κατατυραγνυσμένης οικονομίας μας μονοπωλούν την προσοχή, έτσι που σοβαρότατοι μετασχηματισμοί στο περιφερειακό ιδίως περιβάλλον ασφάλειας, μας αφήνουν επικίνδυνα αποχαυνωτικούς.

Η εξωτερική μας πολιτική ως μη όφειλε σπανιότατα έχει αποτελέσει ζήτημα συστηματικής και επίμονης έγνοιας της πολιτικής μας τάξης. Εδώ δεν έγινε ποτέ μια σοβαρή ανάλυση που να περιλαμβάνει πρόγνωση και αξιολόγηση μέσων, οργάνων, σκοπών, αποτελεσμάτων και ερμηνεία της εκάστοτε συμπεριφοράς μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Μας περιμένουν ακόμα πιο σκληρές μέρες. Οι δανειστές είναι ωμοί Σάυλωκ. Αιμοδιψείς. Και αν εμείς φαντασιωνόμαστε να τους χορέψουμε … πεντοζάλη, αυτοί δεν έχουν αναστολές να μας σύρουν στο χορό του Ζαλόγγου!

Παραπέμπουμε σ’ ένα δυστυχώς όχι σπάνιο παράδειγμα (προς αποφυγήν) άσκησης της ελληνικής διπλωματίας από το πρόσφατο βιβλίο του Σταύρου Τζίμα «Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και οι ελληνικές φαντασιώσεις». ( Επίκενρο, σελ.61 επ.) Αλιεύουμε από κει τη συνέντευξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για το σκοπιανό, για τη μη λύση του οποίου επιρρίπτει τις ευθύνες στον Σαμαρά (σύνοδος της 16/12/1991) όπου δεν του τηλεφώνησε ούτε μία φορά να τον συμβουλευθεί ενώ ο Γκένσερ πήρε 3 φορές τον Κολ (που το ξέρει;) Τα μετέπειτα τα φορτώνει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, επειδή δεν ενέδωσε στη «σύνθετη».

Το αβίαστο συμπέρασμα όμως είναι ότι δεν υπήρξε συγκεκριμένη στρατηγική και όταν αυτή αποσαφηνίστηκε [Επιστολή Πρ. Δημοκρατίας στους ομολόγους του (3 /1 / 92 ), Κοινό ανακοινωθέν πολιτικών αρχηγών (13 / 4 / 92)] ο πρώην πρωθυπουργός ευκαίρως ακαίρως, urbi et orbi διεκήρυττε στους ξένους ομολόγους του ασυγκράτητα το διαμετρικά αντίθετο:

«Τους το είπα καθαρά ότι δυστυχώς εγώ δεν συμφωνώ. Είμαι αντίθετος. Είναι παράλογο αυτό. Αλλά δυστυχώς ο λαός αυτό θέλει και είμαστε υποχρεωμένοι να συμμορφωθούμε με τη θέληση του λαού»! Ποιο κύρος και ποια δύναμη μπορεί να έχει μια έτσι αυτοακυρούμενη εξωτερική πολιτική; Γιατί να μας πάρουν στα σοβαρά οι άλλοι, όταν εμείς τους δηλώνουμε ότι είναι «παράλογα» αυτά που ζητάμε;

Παρά την αλλοπρόσαλλη στάση μας κερδίσαμε τη Λισαβόνα αλλά την επομένη προσφέραμε γην και ύδωρ στους σκοπιανούς αφήνοντας σύξυλους με τις υποχωρήσεις μας όσους, όπως ο Lee Hamilton, συστρατεύθηκαν μαζί μας.

Ολόκληρη η συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού απαθανατίζει τα ανήκεστα και διαιωνιζόμενα έλκη της ελληνικής διπλωματίας.

Ανήκουμε οι Νεοέλληνες στο είδος που ο Θουκυδίδης ( ΙV,61,5 ) ονομάζει « είκοντες» = υποχωρούντες. « Πέφυκε γαρ το ανθρώπειον δια παντός άρχειν του είκοντος ». Δηλαδή οι άνθρωποι από τη φύση τους εξουσιάζουν όσους υποκύπτουν αλλά δεν πειράζουν τους αντιστεκόμενους «φυλάττεσθαι δε το επιόν». Υποκύπτουμε σε δανειστές, εταίρους «συμμάχους ». Παραδιδόμαστε και μάλιστα άνευ όρων. Να σοβαρευθούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε χρείαν αντιστάσεως.

* Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης

22/12/2014, makpress.blogspot.com