ΙΣΤΟΡΙΑΙ ΑΣΜΑΤΩΝ ( Στην Υπόγα) Α .ΚΩΣΤΗΣ

Το οποίον την σήμερον θ αναφερθούμε σε μια πολύ μυστήρια περίπτωσις καλλιτέγνη, όστις στη ζούλα μας αφήκε δώδεκα ούλα κι ούλα μικρά διαμάντια γραμμοφωνημένα το 30 και το 31 ,που ποτές δεν κεκλοφόρησαν στην καθ ημάς Ελλάδα, πάρεξ πολύ πολύ αργότερα, όπου κάναν και κάνουν ακόμα πάταγο στους κατέχοντες και....

ακούοντες .

       ΣΤΗΝ ΥΠΟΓΑ

Ρε, ν’  από πίσω στη στρατώνα

Βαρέσαν μάγκα
στην υπόγα

Μπαίνει ένας μπάτσος
με το κούφιο(πιστόλι)

Και ρίχνει μούσμουλα
στο ρούφο*(οροφή, ταβάνι greeklish το roof)

Και  κατρακύλησε το φέσι

Μας σβήνει  ο ναργιλές στη μέση

Και τον  ανάβει η Κυριακούλα(κυρία Κούλα;)

Ρε που ’χει τάλιρα και
τσιγαριές στη ζούλα

Γειά σου ρε Μήτσο
στραβοκάνη

Που ’σαι μαστούρι απ’
το ντουμάνι

Γειά σου ρε Γιάννη
μπαγαπόντη

που,χεις το ψύλλο σφηνωμένο
μες το δόντι

     

Το οποίον  την σήμερον θ αναφερθούμε σε μια  πολύ μυστήρια περίπτωσις καλλιτέγνη όστις στη ζούλα μας αφήκε  δώδεκα ούλα κι ούλα μικρά διαμάντια  γραμμοφωνημένα το 30 και το 31  ,που ποτές δεν   κεκλοφόρησαν  στην καθ ημάς  Ελλάδα, πάρεξ  πολύ πολύ αργότερα, όπου  κάναν και κάνουν ακόμα πάταγο στους κατέχοντες και ακούοντες .

Στο Αμέρικα δισκογραφήθηκαν και ξαναγύρισαν εδώ,  ζούλα επαναλαμβάνω, απέ επιστρέψαντες μετανάστες ,  ξεχαστήκασι κοντά  τριάντα χρόνια, ώσπου   μάλλον τυχαία  ο Αργύρης Κουνάδης ανακάλυψε  κει γύρω στα `60 τα πρώτα δύο άσματα.

 Την ''παξιμαδοκλέφτρα'' και το'' Στην Υπόγα'' κι απέ κει άρχεψε το ψάξιμο στα τυφλά ως ν ανακαλύψει ποιός ήτανε και τι  μυστήριο καπνό φουμάριζε ετούτος ο Α. ή Γ. Κωστής . Μια έρευνα που βάστηξε  ως το 1994 περίπου.

Να πάρουμε όμως τα πράματα και τα μυστήρια απέ την αρχή.

 Ζύγησις, προσοχή, ανάπαυσις .

 Κει γύρω στις απαρχές του 30 πο λέτε, ο Τέτος Δημητριάδης,  μετανάστης , Έλληνας μουσικός,
τραγουδιστής και παραγωγός στο Αμέρικα, ήρθε πίσω στη μαμά πατρίδα  με εντολή απέ την εταιρεία RCA Victor       να ηχογραφήξει Ελληνικά τραγούδια για τις ανάγκες της αγοράς των εκεί Ελλήνων.

 Σ ένα το λοιπόν, ίσως και το μοναδικό τότενες  στούντιο ηχογράφησης στον Περισσό, έγραψε  με  τον Α. Νταλκά , τον Π. Κυριακό  τον Κ. Νούρο ,την Ρ. Εσκενάζυ και κοντά σ αυτούς και τα πρώτα έξι τραγούδια με κιθάρα του παντελώς άγνωστου Α Κωστή. 

Την επόμενη χρονιά ηχογράφησε άλλα έξι κι εκεί σταμάτησε η όλη ιστορία.

 Παντελώς άγνωστα στην Ελλάδα μια και δεν κυκλοφόρησαν ποτές  ως είπαμε ,  έκαναν την όποια καριέρα τους στην Αμερική . 

Τριάντα χρόνια μετά ο ερευνητής του ρεμπέτικου ο Α. Κουνάδης  τ ανακάλυψε ως είπαμε 

''Βρ' αμάν και τι αριστουργήματα ειν αυτά; 

Και τι; Και πως; Και ποιός; Και που;

Τίποτις. 

Τα άσματα αυτά από κείνον τον 78ρη δίσκο, άρχεψαν να κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα
σαν αδέσποτα κι έτσι γένανε γνωστά .

 Τα πήραν οι τραγουδιστάδες , οι κομπανίες της αναβίωσις,  τα πέρασαν στον κόσμο. 

Αγαπήθηκαν τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται ανελλιπώς.

Στα 1975 συνεχάω , ο εν λόγω ερευνητής ανακάλυψε 'άλλον έναν παρόμοιο δίσκο με άλλα δυο τραγούδια του ιδίου.
  Τα ''κάηκε ένα σχολείο'' και ο ''Γιάννης ο χασικλής ''. 

Γύρω στα '`76 -`77  τυχαία σε αμερικάνικη εφημερίδα βρήκε αναφορά και στα ''Τουμπελέκι
τουμπελέκι'' και '' Η φυλακή είναι σχολειό'' .

Συνεχίζοντας την έρευνα στα `89-`90 βρέθηκαν άλλα δυο τραγούδια "Τούτο το καλοκαιράκι''
και το ''Αδυνάτισα ο καημένος'' όπως και τα οργανικά'' Τρούμπα'' και ''Ντερτιλίδικο'' σε ιδιωτική συλλογή    Αμερικανού.   

Απέ κει άρχεψε η άκρα και πήραν το σκοινί κορδόνι να βρούνε ποιός ήταν  τέλος πάντων τούτος ο εξαίρετος κιθαρίστας , ρεμπέτης δημιουργός, με τη  φωνή βαρύτονου,  να πούμε.

Κάπως έτσι κι όχι εύκολα ,  βρέθηκε η ταυτότης του εν λόγω μάγκα πράμα που έκανε τα σαγόνια σχετικών και μη ,να κρεμάσουν ίσα με τα γόνατα 

Ο τύπος λεγόταν Κώστας Μπέζος.

 Γόνος μεσοαστικής οικογένειας, γεννηθείς σε   χωριό της Κορίνθου , το 1905 , όπου μετά το γυμνάσιο έπιασε Αθήνα περί σπουδών , στην καλών τεχνών περικαλώ , εισαχθείς και  μηδέποτε αποφοιτήσας .

Πολυσχιδής προσωπικότης να πούμε, αρθρογράφος στην Ακρόπολη, φίλος του Κ Βάρναλη ,ηθοποιός, σκιτσογράφος στην ''Πρωία'' , ζωγράφος, ομορφόπαιδο και μποέμ τύπος της τότε Αθήνας , γυναικοκατακτητής και αρχηγός του  τότε διασήμου συγκροτήματος ''Άσπρα πουλιά '' που παίζανε
κιθάρες χαβάγιες (μουσικό είδος της εποχής) με εμφανίσεις στην Αθήνα και σ όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, με συνεργασίες  με Αττίκ και  άλλους διάσημους της εποχής.

Μάλιστα.

Παρτίδες με τους ρεμπέτες, τον τρόπο ζωής τους ,  τον κύκλο τους τέλος πάντων; 

 Ποσώς.

Κάτι φήμες απλά τον συνέδεαν σαν γνωριμία με τον Κ. Σκαρβέλη και τον Ογδοντάκη και τίποτις παραπέρα.

Τώρα το πως κατάφερε αυτός ο  ''ούτε  ακούμπησε'' τύπος, να μάθει να παίζει πρωτοποριακή για τα χρόνια του κιθάρα και σε ηλικία μόλις 25 χρονών να γράψει δώδεκα τραγουδάρες με τόση έμπνευση και δύναμη και αυθεντικότης  σ ένα είδος μουσικής, ρεμπέτικο, που ακόμα δεν είχε καλά καλά ξεκινήσει, ούτε καν ονομαζόταν ακόμα έτσι , περί   επιρροές
και παραστάσεις το λέω, παραμένει ακόμα και τώρα μεστήριο.

 Ο πατριάρχης Μάρκος  να σκεφτείτε έκανε την πρώτη του ηχογράφηση ένα χρόνο αργότερα .

        Ξαμοληθέντες το λοιπόν  οργανωμένοι τώρα πια (`90)οι ερευνητέ, βρήκανε φίλους, συγγενείς ,μαρτυρίες , φωτος , ψαχτήκασι διακρατικώς και ξέθαψαν την ιστορία και το έργο ενός απ τις πιο σημαντικές και μυστηριώδεις προσωπικότητες της σύγχρονης Ελληνικής  μουσικής.

 Κι ούλα αυτά γύρω στα  1994. Πενήντα χρόνια απέ το θάνατό του  .


Αργότερα ένας Αμερικάνος κι ένας Σουηδός ομού, ασχολούμενοι ,με το ρεμπέτικο κεκλοφόρησαν το  δίσκο The jail`s a fine scool '' και  παρέδωσαν συγκεντρωμένα ούλα τα τραγούδια του  στην ιστορία.

Για το τέλος να πούμε  ότι ο μυστήριος δημιουργός της ''Παξιμαδοκλέφτρας'' και της ''Υπόγας'' και άλλων δέκα ακόμα μικρών αριστουργημάτων αφήκε τον μάταιο τούτο κόσμο το Γενάρη του 43 σε ηλικία μόλις 38 χρονώ, χτυπημένος  από φυματίωσις , θανατηφόρα τότενες ασθένεια  αν την συνδύαζες με την πείνα και την έλλειψις φαρμάκων ένεκα και της κατοχής.

Περί την αναδημοσίευσις της ιστορίας του και με απόλυτο σεβασμό

Μήτσος Τούφας