Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Το αμάρτημα του τυροπιττά και ο jumbo maggas

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Tελευταία αφορμή για το αρθρίδιο τούτο αποτέλεσε η είδηση ότι εκδίδεται οσονούπω η υπουργική απόφαση, επί τη βάσει της οποίας οι πλειστηριασμοί για οφειλές στο Δημόσιο θα...
διενεργούνται με βάση την εμπορική αξία των εκπλειστηριαζομένων ακινήτων και όχι την αντικειμενική. Χρωστάς π.χ. ΕΝΦΙΑ με βάση την υψηλή αντικειμενική, αλλά η ιδιοκτησία σου θα βγαίνει στο σφυρί με βάση την υποδεέστερη, λόγω Μνημονίων, εμπορική.

Και επειδή περί Μνημονίων διαρκώς ο λόγος, θυμάμαι καθημερινώς την Παγκάλειο ρήση «Τα φάγαμε όλοι μαζί. Σας διορίζαμε!», την οποία συνδέω αρρήκτως με την άλλη τεράστια Παγκάλειο ρήση «Για τα Μνημόνια φταίει ο τυροπιττάς που δεν κόβει απόδειξη», αμφοτέρων των ρήσεων περικλειομένων εις την τρίτη ρήση «Το Μνημόνιο είναι ευτυχία!» επί της οποίας αναπαύεται η δήλωση ότι ο λαλήσας [κυριολεκτικώς τε και μεταφορικώς] θα ψηφίσει και πάλι ΝΔ. Απολύτως φυσιολογικό για ανανήψαντα μαοϊκό.

Ίσως, όμως, και να τον αδικώ τον Bungalows. Όταν ο τυροπιττάς, ο καστανάς, ο καλαμποκάς, ο κουλουράς, ο λούστρος, ο σαλεπιτζής, ο πωλών μαλλί της γριάς, ο φυστικάς, ο πανηγυρτζής, ο παλιατζής και όλοι οι άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες της πολυπληθούς αυτής, άμα δε και αδηφάγου, επαγγελματικής συνομοταξίας εισπράττουν χωρίς να εκδίδουν απόδειξη, δεν δηλώνουν εισόδημα, άρα δεν πληρώνουν φόρο εισοδήματος. Πληρώνουν μόνον ΦΠΑ για ό,τι αγοράζουν, άντε και κανέναν ΕΝΦΙΑ για ένα σπιτάκι 50 μ2. Τούτου έπεται ότι τα ποσά που λόγω της αναλγήτου αυτής τάξεως λείπουν από το Δημόσιο Ταμείο, για να μπορεί το κράτος να πληρώνει τον Καρανίκα και όλα τα άλλα διορισμένα παιδιά, πρέπει να τα δανεισθεί το κράτος από κάπου, για να τα βγάλει πέρα.

Αλλά και για να μπορεί το κράτος να πληρώνει επίδομα € 200 στους αναξιοπαθούντες και επίδομα ανεργίας στους ανέργους, πρέπει κάποιος άλλος να επωμισθεί το σχετικό βάρος, αφού η άπληστη αυτή κατηγορία των επαγγελματιών επιδίδεται ασυστόλως στην φοροδιαφυγή. Όλοι αυτοί οι φοροφυγάδες φτιάχνουν πέντε λίστες Lagarde από μόνοι τους οι μπαγάσηδες. Έτσι, ο κλήρος πέφτει στη μεσαία τάξη. Εδώ κολλάει και η δήλωση του Κούλη ότι το κοινωνικό μέρισμα που θα μοιράσει ο Αλέξης, πρέπει να πάει στους μακροχρόνια άνεργους.
Και τότε θυμήθηκα το άρθρο του Ευάγγελου Κύτινου
http://makpress.blogspot.gr/2017/10/blog-post_706.html
ο οποίος γράφει μεταξύ άλλων:

«Σε διάφορες χώρες του πολιτισμένου κόσμου υπάρχει το «Επίδομα Εργασίας». Δηλ. όποιος δεν έχει δουλειά παίρνει κάποια χρήματα από το κράτος και κάνει κάποια κοινωφελή εργασία. Π. χ. με ένα ρολό και ένα κουβά άσπρο χρώμα, βάφει όλους τους τοίχους της πόλης για είναι άσπροι και καθαροί, βάφει τα σχολεία, τα δημόσια καταστήματα, τις Εκκλησίες, τα πανεπιστήμια κ.λπ. Έτσι και αυτός παίρνει κάποια χρήματα ως άνεργος, αλλά και η πόλη ωφελείται γιατί ευπρεπίζεται. Στην Μαμακία έχει επικρατήσει άλλο πράγμα που είναι μεγάλη νίκη των προοδευτικών δυνάμεων και των συνδικαλιστών. Όσοι δεν έχουν δουλειά παίρνουν ένα «Επίδομα Ανεργίας» και δεν κάνουν απολύτως τίποτε. Δηλ. οι υπόλοιποι εργαζόμενοι τους πληρώνουν για να κάθονται! Κι αυτή είναι μια παγκόσμια καινοτομία της Μαμακίας…»

Μοιραίως η μνήμη μου οδηγήθηκε σε μία υπόθεση που παρακολούθησα προ εβδομάδος σε δικαστήριο των Αθηνών, καθώς περίμενα να έλθει η σειρά μου. Για πολλοστή φορά παριστάμην μάρτυς αντιδικίας εργοδότη-εργαζόμενου για μη επικόλληση ενσήμων ασφάλισης. Και ξάφνου λέει ο εργοδότης στο σεβαστόν δικαστήριον: «του είπα να μου δώσει την κάρτα ανεργίας». Ώπα μεγάλε! Τον απασχολούσες και, φυσικά, τον πλήρωνες «μαύρα», για να μπορεί να εισπράττει και το επίδομα ανεργίας. Άρα, ο εν λόγω εργαζόμενος ήταν καταγεγραμμένος στον τεράστιο κατάλογο των ανέργων. Και φυσικά δεν είναι ο μόνος. Πολλοί τέτοιοι εργάζονται με «μαύρα», αλλά είναι «μακροχρόνια άνεργοι», τους οποίους θέλει να ανακουφίσει και ο Κούλης. Παγκόσμια πρωτοτυπία άραγε;

Κάτι ανάλογο με τη θέση σε διαθεσιμότητα 6.000 υπαλλήλων του Δημόσιου Τομέα με την προοπτική της απόλυσης, στους οποίους κατεβάλλετο το 75% του μισθού επί μήνες χωρίς να κάνουν τίποτε. Επί υπουργίας Κούλη, για να μην ξεχνιόμαστε. Ενώ, αν επεβάλλετο στον άνεργο να λαμβάνει επίδομα ανεργίας σε αντάλλαγμα κάποιας κοινωνικής προσφοράς, μέχρι να βρει δουλειά, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα! Και κάτι άλλο: ο νόμος προβλέπει την καταβολή αποζημιώσεως σε περίπτωση απολύσεως, η οποία σκοπόν έχει να επιτρέψει στον απολυθέντα να συντηρείται αξιοπρεπώς ενόσω παραμένει άνεργος. Προς τί λοιπόν το επίδομα ανεργίας πριν εκπνεύσουν οι μήνες που αντιστοιχούν στην αποζημίωση απόλυσης;

Και στο τέλος η μνήμη μου κοντοστάθηκε, όπως ήταν φυσικό, στον άνθρωπο που συνήργησε στη διαγραφή από τα κιτάπια μας τής λίστας Lagarde. Στον εισαγγελέα Διώτη που αποκάλεσε μαύρη ημέρα για τη Δικαιοσύνη την 25.10.2017, καθ’ ην το σεβαστόν δικαστήριον το κατεδίκασε σε 10ετή κάθειρξη. Στον τέως φοβερό και τρομερό εισαγγελέα που ζήτησε από το σεβαστόν δικαστήριον να μην του αναγνωρίσει κανένα ελαφρυντικό, σε μία προφανή προσπάθεια να το εκβιάσει, ώστε να τον καταδικάσει σε ποινή που θα τον έστελνε στη φυλακή, αν τολμούσε.

Το σεβαστόν δικαστήριον, όμως, δεν του έκανε τη χάρη και του ανεγνώρισε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου με το ζόρι, αν και σε πάρα πολλές άλλες περιπτώσεις το σεβαστόν δικαστήριον ζητεί από τον απλό και ανώνυμο κατηγορούμενο της Παναγιάς τα μάτια, για να αναγνωρίσει το εν λόγω ελαφρυντικό.

Εκείνη, όμως, την αποφράδα για τη Δικαιοσύνη ημέρα, θα μπορούσε ο κ. Διώτης, αν είχε τόση μαγκιά, να μην ασκήσει έφεση, αφού το δικαστήριο έδωσε ανασταλτική δύναμη στην έφεση που εκείνος θα ασκούσε. Μη ασκώντας έφεση, θα οδηγείτο πάραυτα στη φυλακή, να εκτίσει την ποινή του. Όμως, τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες και όχι για τους τζάμπα μάγκες που έχοντας διανύσει μια λαμπρή [;] καριέρα ως δημόσιοι λειτουργοί συμπεριφέρονται τύποις ηρωικά, στην ουσία, όμως, σαν τα κλεφτρόνια που οδηγούνται στο δικαστήριο και κλαψουρίζουν για τη φταίχτρα την άτιμη την κενωνία.

Με τις υγείες μας!

Σώτος

Υ.Γ. Για να είμαι δίκαιος, οφείλω να σημειώσω ότι κάτι δεν πάει καλά, όταν σε σχέση με τη λίστα Lagarde ο Παπακωνσταντίνου αθωώνεται για το αδίκημα της απιστίας, αλλά ο Διώτης τρώει δέκα χρόνια για το ίδιο αδίκημα.