Πέρασαν 30 πρωθυπουργοί από τις εκλογές του 1946 μέχρι σήμερα και εξ αυτών 10 μετά την άρση της εμπολέμου καταστάσεως με την Αλβανία και κανένας δεν ενδιαφέρθηκε, για την μεγάλη αυτή εθνική και ανθρωπιστική εκκρεμότητα. Δεν έγινε ποτέ καμία δήλωση ή παρέμβαση προς την αλβανική πλευρά, από Πρωθυπουργούς της Ελλάδος.
Οι συγγενείς των πεσόντων και πατριώτες που αισθάνονται αυτόν τον πόνο, βρίσκονται δεκαετίες μπροστά στην ανάλγητη στάση της Αλβανίας να επιτρέψει την περισυλλογή των οστών και στην αδιαφορία της Ελλάδος.
Μετά από όλα αυτά, διερωτώμεθα τι νόημα έχουν οι παρελάσεις, οι εορταστικές εκδηλώσεις με ξεχασμένους τους ήρωες πεταμένους στα βουνά και τα λαγκάδια, στα πεδία των μαχών της Β. Ηπείρου.
Ύβρη κατά των ηρώων, αποτελούν οι πανηγυρικές εκδηλώσεις, ιδιαίτερα για όσους καμαρώνουν κάθε χρόνο στις εξέδρες των επισήμων και δηλώνουν περήφανοι για τους μαχητές που έγραψαν το Έπος του 1940, προφανώς αγνοώντας την ρήση: «Νεκρούς θάπτειν, νεκρόν μη υβρίζειν».
Ας περιοριστούμε στην τέλεση μνημοσύνων και σε μια μεγάλη συγγνώμη για την αδιαφορία, και οι πανηγυρικές εκδηλώσεις να γίνουν μόνο όταν αποκατασταθεί αυτή η μεγάλη εθνική και ανθρωπιστική εκκρεμότητα.
Γ. Σούρλας
