Περιδιαβαίνοντας πρωί-πρωί στο διαδίκτυο διάβασα πολλά άρθρα για τον ηρωισμό των Ελλήνων στον πόλεμο του ’40. Ανέτρεξα επί τη επετείω και στο Αρχείο μου, όπου....
έχω διατηρήσει πολλά σημαντικά στοιχεία για το Έπος εκείνο που αναδεικνύουν τον σύγχρονο ηρωισμό και την αυταπάρνηση των προγόνων μας. Διάλεξα, όμως, τούτο. Για τον πρώτο πεσόντα του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τον στρατιώτη Τσαβαλιάρη. Στην πατρίδα του έχει στηθεί ανδριάντας του με σχετική μαρμάρινη πλάκα.
Και αναρωτήθηκα: μουσείο κάναμε το σπίτι του Μπελογιάννη. Τιμή αποτίσαμε στους εκτελεσθέντες της Καισαριανής και στους εξορίστους της Μακρονήσου. Τον Μαδούρο υμνούμε και ευλογούμε, στην κηδεία του Φιντέλ πήγε ο πρωθυπουργός μας, στον Τραμπ χαρίσαμε ένα συμβόλαιο $2,4 δισ. που μπορεί να είναι $ 1,1 δισ., αλλά ίσως και να μην είναι τόσα, αλλά μπορεί και να είναι, μαζί ή και χωρίς αντισταθμιστικά, όπως ενημερωθήκαμε [λέμε και καμμιά μ..] με ακρίβεια και σοβαρότητα από την κυβέρνηση.
Δεν θα μπορούσαμε, όμως, ποτέ να συγκεντρωθούμε στην πατρίδα του οπλίτη Τσαβαλιάρη, να αποτίσουμε φόρο τιμής. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να συγκεντρωθούμε στο Ρούπελ, να αποτίσουμε φόρο τιμής στον λοχία Ίτσιο.
Διότι εμείς είμαστε αριστεροί και τιμάμε όσους έπαιρναν μέρος σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, όπως κάνουμε και οι ακροδεξιοί. Αυτοί που έπεσαν στα πεδία των μαχών απέναντι στους εισβολείς, ποίων πολιτικών φρονημάτων να ήταν άραγε;
Κι’ άμα λάχει να ‘ ουμ βάζουμε και την μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού μας να «ανακρούσει» το Despacito. Αν αυτό δεν λέγεται τρικυμία εν κρανίω, πώς λέγεται;
Σώτος
