Φταίω

Με έναν ανένδοτο αγώνα από τους εκδότες – καναλάρχες – επιχειρηματίες παντού τύπου για την άδεια του αέρα, με απόλυτα ανόητες επιλογές της κυβέρνησης για 4 σταθμούς ώστε τάχα, να «χτυπήσει» τη διαπλοκή, ποιος νοιάζεται...

τώρα για σίριαλ και εκπομπές; Λες και το ζητούμενο της τηλεόρασης ήταν ποτέ η ανάδειξη των δημιουργών, των νέων τεχνολογιών, του καλλιτεχνικού δυναμικού, της ανανέωσης, της αντικειμενικότητας και της πολυφωνίας! Την τελευταία δε, με τα 4 κανάλια, τη κλαίμε. Το απλό έως απλοϊκό, πως άμα θες να χτυπήσεις τη διαπλοκή δίνεις όχι 4, όχι 8, αλλά 38 άδειες ώστε να υπάρχει επιλογή απ το κοινό και αν θες, πονηρά – πονηρά προωθείς τους δικούς σου υποστηρικτές, δεν πέρασε καν απ το νου της κυβέρνησης. Όπως επίσης, δεν τους απασχόλησε το ότι στο τέλος και σε όποια εκδοχή του σεναρίου «άδειες», οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν το μάρμαρο!

Οι εκδότες – καναλάρχες – επιχειρηματίες παντού τύπου, που λειτουργούσαν με εταιρείες τα κανάλια ως γραφεία δημοσίων σχέσεων μπορούν κάλλιστα να κηρύξουν πτώχευση και να διεκδικήσουν νέες άδειες με άλλες εταιρείες. Μπορεί ακόμα και αν μείνουν αυτά τα 4 άντε 5 κανάλια να ρίξουν τους μισθούς κιάλλο, να υπολειτουργούν και να κάνουν την δουλίτσα τους με είλωτες άνευ αλυσίδων στο πόδι… Και τι το νοιάζει το κοινό, όταν έχει σοβαρότερα θέματα, τη δική του ανεργία, την δική τους ένδεια; Έλα που δείχνει να το κοφτεί! 

Κανονικοί και ψευδείς λογαριασμοί στα social media, βρίζουν, κατηγορούν, κρίνουν και έχουν επίκεντρο της ζωής τους την τηλεόραση, με την ψυχοπάθεια της χυδαιολογίας πρώτα απ όλα και την παράνοια να ακουστούν πιο δυνατά απ αυτούς που οικτίρουν. Παρασύρουν και παρασύρονται. Και η οργή περισσεύει! Αλλά αυτοί που κινούν τα νήματα, θα ναι στο απυρόβλητο μην υπολογίζοντας ζωές, αξιοπρέπειες και αλήθειες. Και το κοινό, άμοιρο ευθυνών δεν είναι! Ορίζει με το τηλεκοντρόλ το περιεχόμενο! 

Με όλη αυτή τη γκρίνια για το «επίπεδο» της τηλεόρασης, θα έπρεπε να ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ να κάνουν 92% από ένα κοινό διψασμένο για ποιότητα, αντί για αυτό όμως κρεμιούνται πάνω απ αυτούς που χαίρονται να βρίζουν στα social media, φανατικοί τους τηλεθεατές, αναγνώστες, ακροατές βουτηγμένοι στην οργή μιας φριχτείς καθημερινότητας. Και οι πένες; Οι πένες είναι ρομφαίες αλλά πληγώνουν λάθος σάρκες, μη τολμώντας να αμφισβητήσουν καν την ιεραρχία τους…

…Η τηλεόραση κάνει θέμα και πάλι τον εαυτό της, αλλά με έναν κόσμο εκεί έξω που και σοβαρά την παίρνει και ζητά απ αυτήν να είναι παιδαγωγός, δάσκαλος, πολιτικός και καλλιτεχνικός καθοδηγητής και πολλά άλλα! Η ίδια με σοβαροφάνεια πάλι, κρίνει όλους και όλα εκτός απ τον εαυτό της και τα αφεντικά της. Έχει ανάγκη να διαχωριστεί και τα ερίφια της με τα πρόβατα να αλληλοσπαράζονται παρατώντας την χορτοφαγία. Οι της ενημέρωσης δεν χωνεύουν της ψυχαγωγίας, οι της κρατικής τους των ιδιωτικών σταθμών, οι των ειδήσεων των 8 εκείνους των ειδήσεων των 6, ο πανελίστας που χορεύει το πρωί και μιλεί για αποτριχώσεις, τον παναλιστα που μιλαει το απόγευμα για τα ίδια θέματα και αντίστροφα και πάει και λέγοντας. Με την ίδια αγωνία του αν θα κοπεί η εκπομπή τους και να θα πάρουν το μηνιάτικο στο τέλος του μηνά, ζουν όλοι! Και οι καυγάδες είναι θυμοί με δεδομένο τη αιωνιότητα και έτσι δεν είναι δυστυχώς και από ότι είδαμε προσφάτως.

Ο δημοσιογράφος και ο χρήστης συναντιούνται στην σφοδρότητα της άποψης και αλληλο παρασύρονται! Ένα αέναο bulling έχει εξαπλωθεί και αν δεν έχει, ήδη, θα χει σε λίγο θύματα τους πιο ευαίσθητους! Ψάχνοντας τους φταίχτες για όλο αυτό και κατηγορώντας ο ένας τον άλλον, απαλλάσσουμε κάθε ευθύνης εαυτούς! Και όλα ΟΚ! Τα κατηγορητήρια είναι πάντα έτοιμα και οι απροκάλυπτα για την τηλεθέαση τηλε –δικές είναι λιγότερο σφοδρές από εκείνες τις ανώνυμες των τρολ και των ψεύτικων προφίλ που στόχο έχουν την προσβολή. Ο κακός άνθρωπος είναι παντού τέτοιος και οι καιροί ευνοούν την υπογράμμιση του έργου του! Οι αφορμές άπειρες! Και το κακό παντού! Εξω και δυστυχώς με ανοιχτό παράθυρο να μπει…

Πωρωμένοι όλοι μας στο κόκκαλο με την εφήμερη ευεξία των like, των fav, των share, σε καιρούς εικόνας και φτιασιδωμένης μιζέριας, αφηνόμαστε στο κύμα… Και εγώ πιο πολύ! Σοκαρισμένη, θλιμμένη σα μάνα πρώτα απ όλα, έμαθα για τον Παντελίδη και είδα όλο αυτό να συμβαίνει. Και εγώ είχα γράψει με περίσσια σφοδρότητα και αυστηρότητα για τους στίχους του Παντελίδη, ενώ το παιδί τραγούδια με τιμιότητα έδινε στο κόσμο για διασκέδαση. Η βεβαιότητα της νέας του ζωής ήταν το δεδομένο μου. Με όρκο πάντα να μη γράφω ανυπόγραφα και για επιλογές προσωπικές, για ασθένειες, εμφάνιση και οικογένειες και μεγάλη θλίψη ένιωσα και ενοχές. Και πάνω από ένα νέο παιδί που η μοίρα φρικτά έκοψε τη ζωή του, μόνο κουράγιο, δύναμη και αν υπάρχει έστω λίγη παρηγοριά στον κόσμο να τη δίνει ο Θεός στους γονείς του, μαζί με την βεβαιότητα πως όσο υπάρχει αυτή η γενιά, θα υπάρχουν και τα τραγούδια του.

Φταίω ναι. Και με αποτροπιασμό βλέπω γύρω μου πάνω απ τη μνήμη του μοιράσματα ευθυνών, βαρείες κατηγορίες, κοράκια να πλησιάζουν με τις κάμερες το νεκροτομείο και να ψάχνουν αίμα στα συντρίμμια και κροκοδείλια δάκρυα με στόχο την τηλεθέαση ή εξωτερίκευση της έχθρας για τους άλλους. Και ξανά, ως μέρος όλους αυτού του πράγματος φταίω ναι… Και θα σωπάσω. Είναι πολύ ο θόρυβος γύρω και ούτε τον εαυτό μου ακούω πια, ούτε εμπιστοσύνη έχω στον εαυτό μου, πως στο χαρτί βάζω τα λόγια μου σωστά. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω για πάντα, αλλά τώρα, θα το πράξω όσο ο βιοπορισμός μου το επιτρέψει. Συγγνώμη αν τσίμπησα και εγώ απ τη σάρκα σας λοιπόν και ειρήνη με τους εαυτούς μας…

Aπό την Αλεξάνδρα Τσόλκα εδώ