Γράφει ο Δημήτρης Βάρος
Όσο η ένταση των μέτρων φτωχοποίησης του λαού και ξεπουλήματος της χώρας αυξάνει, τόσο φθίνουν οι αντιδράσεις. -Αυτή είναι η αλήθεια κι ας πονάει.
Ποιος φταίει γι αυτό;
Οι ελάχιστοι πολιτικοί σχηματισμοί που απόμειναν να είναι αντίθετοι στα μνημόνια και ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τη λαϊκή οργή. -Αυτή είναι η αλήθεια κι ας καίει.
Χθες είχαμε άλλη μια 24ωρη «γενική απεργία». Η 20η από την αποφράδα ημέρα του Καστελόριζου; Η 30η ή μήπως η 40η; Μόνο στα κιτάπια της ΓΣΕΕ θα βρεις απάντηση γι αυτό.
Απέργησαν κάποιοι, σαφώς λιγότεροι από την προηγούμενη φορά. Και κάποιοι από αυτούς, επίσης λιγότεροι από την προηγούμενη φορά, κατέβηκαν στον γνωστό περίπατο στο κέντρο της πόλης, φώναξαν συνθήματα και διαλύθηκαν ησύχως.
● Το κέρδος για τους διοργανωτές; Κάναμε το καθήκον μας, ήμασταν επικεφαλής της πορείας, φωνάξαμε, βγάλαμε φωτογραφίες, όλα καλά…
● Το κέρδος για την κυβέρνηση; Δεν είμαστε δα και δικτατορία. Ορίστε: ο κόσμος εκφράζεται ελεύθερα… Κάτι σαν αυτό που έλεγε ο Φρειδερίκος ο δεύτερος και «μέγας»: Με το λαό μου έχουμε κάνει μια συμφωνία. Εκείνος να λέει ό,τι θέλει κι εγώ να κάνω ό,τι θέλω.
● Το κέρδος τώρα για τα θύματα της μνημονιακής λαίλαπας; Το ίδιο ακριβώς και με τις προηγούμενες φορές: Μηδέν!
Κάτι που γεννά απογοήτευση, αποχή την επόμενη φορά, παραίτηση στο τέλος. Εξ’ ου και η φθίνουσα πορεία των συλλαλητηρίων, τα πενιχρά ποσοστά των «αντί» κομμάτων και κινημάτων στις εκλογές, εν μέσω μάλιστα πρωτοφανούς επιδρομής στο λαϊκό εισόδημα, ξεδιάντροπης λεηλασίας περιουσιών και σκανδάλων μεγέθους εσχάτης προδοσίας.
Γιατί λοιπόν επιμένουμε σε αποδεδειγμένα ατελέσφορες πρακτικές; Οι εν δυνάμει απαντήσεις είναι συγκεκριμένες:
1. Είναι μια πρακτική που θα αποδώσει καρπούς κι ας μην φαίνεται τώρα.
2. Δεν έχουμε την ευφυΐα να σκεφτούμε κάτι πιο αποτελεσματικό ούτε θέλουμε να αιματοκυλίσουμε τον κόσμο.
3. Το παιχνίδι χάθηκε. Για την τιμή των όπλων τα κάνουμε αυτά.
Η πρώτη απάντηση είναι μάλλον γελοία. Σαν να λέμε πως αυτόν που πνίγεται θα τον μάθουμε μπάνιο για να σωθεί από μόνος του. Η τρίτη απάντηση αυθόρμητα οδηγεί σε νέα ερώτηση: Και γιατί δεν το κλείνετε το μαγαζί;
Η δεύτερη ωστόσο έχει ένα ενδιαφέρον. Παρά τη σοφία της λαϊκής ρήσης πως αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν κάνεις, κανείς ασφαλώς δεν θέλει αιματοχυσία. Ακόμα κι αν ήδη αυτή τη στιγμή η μια πλευρά μετρά εκατοντάδες νεκρούς. Αυτούς που αυτοκτόνησαν και αυτούς που αύριο θα αυτοκτονήσουν, ας μην το ξεχνάμε.
Πόση όμως ευφυΐα χρειάζεται (αν όντως αυτό είναι το έλλειμμά σας) για να αποφασίσετε μια απεργία διαρκείας που δεν σταματά αν δεν πάρουν πίσω πλειστηριασμούς, νέες περικοπές εισοδημάτων, αντεργατικά μέτρα κλπ; Ή μια καλά σχεδιασμένη στάση πληρωμών προς το δημόσιο που όποιος όμως την τηρεί θα βρίσκει ισχυρή προστασία κάτω από ένα συλλογικό όργανο αποτελούμενο από νομικούς;
Αυτά θα εμπνεύσουν τον κόσμο και θα τον κινητοποιήσουν αποτελεσματικά ώστε να οδηγηθούμε σε μια αναίμακτη ανατροπή μιας πολιτικής που σκοτώνει το λαό και τη χώρα.
Όμως «το μήλο δεν πέφτει μόνο του σαν ωριμάσει. Εσύ πρέπει να το κάνεις να πέσει» έλεγε ο Τσε Γκεβάρα. Αρκεί να το θέλεις, βέβαια. Γιατί αν δεν το θέλεις, τότε… πάμε στο μπαρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου