Προχθές με έφερε ο δρόμος κοντά στην πλατεία Κάνιγγος προς ιατρική επίσκεψη στον συμμαθητή, φίλο και ανιδιοτελή οφθαλμίατρο Θύμιο. Με συνόδευε ο Βενιαμίν τής οικογενείας. Φάτσα στην έξοδο από τον χώρο στάθμευσης ήταν καθισμένος σε παγκάκι ένας σαραντάρης που προσπαθούσε να βρει φλέβα, για να καρφώσει τη σύριγγα. Ομολογώ την αμαρτία μου πως μου πέρασε από το μυαλό ότι...
ίσως και να έπαιζε θέατρο, για να τον λυπηθεί κανείς και να του ρίξει κανένα φράγκο. Στα δέκα βήματα πιο πέρα, όμως, δυο τριαντάρηδες διπλωμένοι με λυγισμένα πόδια έκαναν το ίδιο με εμφανή τα σημάδια της αστάθειας. Πρεζόνια κατά το κοινώς λεγόμενο.
Μετά την ιατρική επίσκεψη ανηφορίσαμε προς πλατεία Εξαρχείων, όπου είπαμε να φάμε ένα σουβλάκι. Παραγγείλαμε, όμως, από δύο. Ήταν υπερμεγέθη και βάλαμε τα δύο σε μία σακκούλα για το σπίτι. Κατηφορίζοντας προς πλατεία Κάνιγγος για την επιστροφή συναντήσαμε σε ένα πεζοδρόμιο μία γυναίκα να κάθεται στο στρώμα της με τις κουβέρτες, ένα μπόγο με ρούχα παραδίπλα και ένα μπουκάλι νερό. Δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα πενήντα. Την πλησιάσαμε και τη ρώτησα: «Θα τα δεχθείτε, αν σας τα προσφέρουμε; Δεν τα έχουμε αγγίξει» και της έτεινα τη σακκούλα. «Ναι, ευχαριστώ» μου απάντησε και την πήρε με μία νωχελική κίνηση. Με κοίταξε λοξά με τα μεγάλα υγρά μάτια της. Είχε ένα βλέμμα παράξενο, το οποίο δεν κατορθώσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε. Θλίψη, ζήλεια, απόγνωση, ευγνωμοσύνη, αναπόληση, αναθάρρηση; Μείναμε με την απορία.
Στη διαδρομή σκεφτόμουν πως άλλη μια χρονιά μας εγκαταλείπει. Ποιό να ήταν άραγε το σημαντικότερο γεγονός που μας σημάδεψε; Δεκάδες πράγματα στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Κυρίως οι κωλοτούμπες των κυβερνώντων, η ασχήμια του πολιτικού συστήματος, η αδιαφορία των βουλευτών και των βολεμένων του Δημόσιου Τομέα, η έλλειψη αλληλεγγύης. Η είδηση της ημέρας ήταν πως εν μέσω κρίσης και εξοντωτικής λιτότητας για το 40% του λαού τα ξενοδοχεία στην Αράχωβα έχουν Χριστουγεννιάτικη πληρότητα 100% και οι εκεί εστιάτορες κάνουν χρυσές δουλειές, λες και είμαστε στο 2008. Στον αντίποδα η είδηση πως στα Ειρηνοδικεία όλης της χώρας, πιθανότατα και της Αράχωβας, εκατοντάδες συμπολιτών συνωθούνται από τις πέντε το πρωί, για να προλάβουν να καταθέσουν μέχρι σήμερα την αίτηση για την υπαγωγή τους στον νόμο Κατσέλη, μια που ο νόμος αυτός έχει τροποποιηθεί από την αριστερή [λέμε και καμμιά μαλακία εν τη ρύμη του λόγου] κυβέρνηση, ώστε από 01.01.2016 να είναι πιο αυστηρά τα κριτήρια υπαγωγής των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Άλλες χιλιάδες συμπατριωτών στις Εφορίες, για να καταθέσουν τις πινακίδες του αυτοκινήτου τους, αφού πλέον και τα τέλη κυκλοφορίας, ακόμη και των € 200, είναι αβάστακτα για πολλούς.
Το μυαλό μου, όμως, πάντα γύριζε στην άστεγη γυναίκα. Ήταν αυτό το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς που μας εγκαταλείπει; Η αύξηση των αστέγων και λιμοκτονούντων; Ίσως. Αλλά το σημαντικότερο γεγονός μάλλον είναι το άνοιγμα των συνόρων, ώστε να κατακλυσθεί η χώρα από λαθρομετανάστες. Οι περισσότεροι θα μείνουν εγκλωβισμένοι εδώ, αλλά η κερα-Τασία είναι αγέρωχη και το παίζει και Αντιπρόεδρος της Βουλής. Διέπραξε το μεγαλύτερο μνημονιακό έγκλημα και τώρα βρίζουμε τους Ευρωπαίους που δεν στέλνουν βοήθεια για να φυλάξουμε τα σύνορά μας ή κατηγορούμε την Τουρκία που ευλογεί το δουλεμπόριο. Ήταν ωραίο για τους πονόψυχους να κάνουν τον τροχονόμο και να απαιτούν από τους εταίρους να δεχθούν όλους αυτούς που διασχίζουν τη χώρα μας με άμεσο κίνδυνο να κατσικωθούν εδώ. Λες και δεν μας είναι γνωστές οι προαιώνιες «φιλικές» διαθέσεις της Τουρκίας και η ανυπαρξία «λόγου» από μέρους της. Μοιραίως σε κάνουν όλα αυτά να αναρωτιέσαι: «μήπως όλοι αυτοί οι πωλητικοί είναι πρακτοράκια της ΜΙΤ;»
Αυτό, λοιπόν, είναι το σημαντικότερο γεγονός, συνάμα όμως και το ειδεχθέστερο έγκλημα του 2015. Οι ανεγκέφαλοι αριστεροί [εδώ καγχάζομεν εικοσάκις] που πλούτισαν από τη λαθρομετανάστευση ασχολούνται με τους πάσης φύσεως εισβολείς και όχι με τους νέους που χτυπάνε σύριγγες στην πλατεία Κάνιγγος ή τις γυναίκες, τους άνδρες και τα ελληνόπουλα που είναι άστεγα και λιμοκτονούν.
Είθε ο Θεός να τους ανταποδώσει, όπως εκείνος γνωρίζει, το κακό που έκαναν στην πατρίδα εξ αιτίας της μαλακίας που τους δέρνει. «Απ’ το Θεό να το ’βρουν» που έλεγε η γιαγιά μου. Μήπως και γαληνέψει το πρόσωπο της άστεγης γυναίκας με τα υγρά μάτια και το απροσδιόριστο βλέμμα.
Σώτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου