βιβλίο «Η οργή του Ανδρέα!».
Ιδιαίτερα αιχμηρή είναι για τον Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο τον αποκαλεί, μεταξύ άλλων, ως ένα σύγχρονο Ιανό με δυο πρόσωπα στο ίδιο κεφάλι. «Δίγλωσσος και διπρόσωπος. Κι όμως, είναι σταθερός! Πάντα υποτελής στο διεθνή παράγοντα. Αμετανόητα δικός τους, ασεβής προς τους Έλληνες, συνεπής στην ασυνέπειά του. Αυτή η μετριότητα μετατρέπεται, όσο περνάει ο καιρός, σε κακότητα. Ουδέποτε ανέλαβε τις ευθύνες του, ούτε παραδέχθηκε τα λάθη του» αναφέρει η Δημήτρα Παπανδρέου στο βιβλίο της.
Ο… Τζέφρι
Ο Κ. Σκανδαλίδης τον είχε πει «Τζέφρι» σε μια συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ και κόντεψαν να πλακωθούν. Έψαξα και βρήκα αφενός στη Wikipedia το 2008 στα αγγλικά ότι: «born as Geoffrey», δηλαδή ότι δηλώθηκε έτσι μετά τη γέννησή του. Επιβεβαιώθηκα από το βιβλίο του Γ. Λακόπουλου και τη βιβλιοπαρουσίαση από την Πανδώρα στο Βήμα στις 18/06/2008.
«Στο νέο βιβλίο του δημοσιογράφου Γιώργου Λακόπουλου για τον Ανδρέα Παπανδρέου προτού ασχοληθεί με την πολιτική μαθαίνουμε και κάτι ενδιαφέρον για τον Γιώργο Παπανδρέου προτού γίνει… Γιώργος. “Μα δεν ήταν πάντα Γιώργος;” είναι το εύλογο ερώτημα. Και όμως, δεν ήταν. Τον Γιώργο λοιπόν τον έλεγαν Τζέφρι (Geoffrey) προτού γίνει Γιώργος. Έχω την εντύπωση ότι η αποκάλυψη αυτή του Γ. Λακόπουλου συνιστά τη σημαντικότερη εισφορά στη μελέτη του φαινομένου Γιώργος.
Νομίζω επίσης ότι στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ πάει πολύ το Τζέφρι και κάτι μου λέει ότι θα του κολλήσει…» Στις σελίδες 124-125 (είναι το μοναδικό δημοσίευμα που αναφέρεται σε ορθόδοξη βάπτιση του Γ. Α. Παπανδρέου): «Δεν το είχε συζητήσει με κανέναν. Το 1959, που είχε μετακομίσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Γεώργιος Παπανδρέου φώναξε ένα πρωί τον ιερέα της ενορίας της Εκάλης και βαφτίστηκαν και τα τέσσερα ορθόδοξοι χριστιανοί. Ο Γιώργος, που μέχρι τότε τον φώναζαν Τζέφρι, πήρε και επισήμως το όνομα του παππού του, με ανάδοχο τον καθηγητή Γιώργο Λιανόπουλο – φίλο του Ανδρέα από την Αμερική και υφυπουργό του Καραμανλή στη Μεταπολίτευση. Την Γκέηλ, όπως ήταν το αμερικανικό όνομα της Σοφίας, τη βάφτισε η γιαγιά και της έδωσε το δικό της όνομα.
Έγινε βουλευτής ελεω… Ανδρέα
Ο Γ. Παπανδρέου δεν είναι το «καλό παιδί», είναι συνειδητός σε όλες τις πράξεις του και κακώς, μετά από τόσα χρόνια βουλευτικής θητείας, χρεώνουν σε «κακούς συμβούλους» του περιβάλλοντός του τις επιλογές του… Έχει ελλιπέστατη έως μηδενική κλασική ελληνική παιδεία και παντελή άγνοια της ελληνικής γραμματείας. Έζησε στην Αμερική, στον Καναδά, στη Σουηδία και έχει ως πρωτότοκος ιδιαίτερη εξάρτηση από τη μητέρα του, έζησε κοσμοπολίτικη ζωή (κάνει ατελείωτες διακοπές), δεν γνώρισε την ορθόδοξη διαπαιδαγώγηση (οι γνωστές γκάφες), δεν διδάχθηκε καθόλου την ελληνική Ιστορία και πήρε το βουλευτικό αξίωμα νεότατος το 1981, ελέω Ανδρέα.
Ο Ανδρέας τότε «πιέστηκε» οικογενειακώς για να τον «αποκαταστήσει» και φοβόταν μην εκτεθεί από τον ανεπαρκή πολιτικά γιο του. Εγκατέλειψε συστηματικά και καθ’ ολοκληρία την πολιτική παρακαταθήκη του Α. Παπανδρέου επί εποχής Σημίτη και κατόπιν αποσιώπησε την πολιτική του γραμμή, εξαφάνισε μεθοδικά τα κείμενα και τα βιβλία που αποκαλύπτουν τη διάσταση απόψεων και τη σύγκρουση προσανατολισμού που έχει ο ίδιος με τον Α. Παπανδρέου! Καθήλωσε και εκμεταλλεύτηκε συναισθηματικά τους παλιούς ανδρεϊκούς, που αναπολούσαν στο όνομα την αναβίωση της ένδοξης πολιτικής του γραμμής, και εκπαραθύρωσε έντεχνα ή βάναυσα, σταδιακά, ως επικίνδυνους για τον ίδιο, όλους τους πιστούς στον Ανδρέα.
Επέλεξε τους οργισμένους εχθρούς του Ανδρέα
Η αρχή της φανερής αλλαγής πλεύσης του έγινε με την επιλογή υποστήριξης των εκσυγχρονιστών στο Συνέδριο διαδοχής του Ανδρέα, όπου προτίμησε τους «ορκισμένους εχθρούς του», με επικεφαλής τον Σημίτη, για την ηγεσία του Κινήματος. Όταν μάλιστα ανέλαβε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (το 2004 τηρήθηκε η συμφωνία του 1996 με τον Σημίτη), μάζεψε συνειδητά τους υβριστές του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας: Δαμανάκη: «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ», Ανδρουλάκης: «γύφτοι του ΠΑΣΟΚ», Μάνος-Ανδριανόπουλος: «νατοϊκοί νεοφιλελεύθεροι απολογητές». Με αυτή του την επιλογή, έδιωξε και αδρανοποίησε έκτοτε πολύ κόσμο του ΠΑΣΟΚ.
Ο ρόλος του ΓΑΠ στο ΔΝΤ
Ο ΓΑΠ απέτυχε επειδή ο ίδιος δεν είχε τις επαρκείς οικονομικές γνώσεις που απαιτούσαν οι συνθήκες. Ούτε συγκρότησε ένα σταθερό οικονομικό επιτελείο Ελλήνων, από πρόσωπα με ιδιαίτερες ικανότητες. Οι διακόσιοι ξένοι σύμβουλοί του τον έσπρωχναν στο ΔΝΤ. Δεν ενστερνιζόταν καθόλου την αναγκαιότητα μιας στενής συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πίστευε, δυστυχώς, στη δυνατότητα αυτοδύναμης αντιμετώπισης της κρίσης, βασιζόμενος στη στήριξη των ΗΠΑ. Ή τελικά επέτυχε; Έφερε, δηλαδή, σε πέρας τη δύσκολη αποστολή, να μας φέρει το ΔΝΤ. Τίναξε στον αέρα την παγκόσμια οικονομική ισορροπία, επιβάλλοντας παγκοσμιο-κυβερνητικές επιλογές επιτάχυνσης της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Μήπως, αν αντιστρέψουμε την εικόνα, θα φανεί η άλλη πλευρά των σκιωδών συμφερόντων;
Αμερικανός χωρίς ελληνική καρδιά
Όταν άλλαξε τον πίνακα στο Μέγαρο Μαξίμου, όλοι απορούσαν! Ποιοι τον μάλωσαν κι έσπευσε να τον αποσύρει; Πολλοί επίσης θα αναρωτήθηκαν γιατί αντικαταστάθηκε ο υπέροχος ιστορικός πίνακας του Βρυζάκη και τι απεικονίζει ο νέος άχρωμος και άοσμος πίνακας;
Εγώ, λοιπόν, είμαι σίγουρη και δεν αναρωτιέμαι πλέον καθόλου. Αντιλαμβάνομαι ξάστερα το λόγο που Η Ελλάς Ευγνωμονούσα, με αποτυπωμένα τα πρόσωπα των Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Μιαούλη, Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, Αλέξανδρου Υψηλάντη και των άλλων εθνικών αγωνιστών, προξενούσε ψυχική αναστάτωση στον Αμερικανό, δίχως ελληνική καρδιά.
Άσε που κάθε φορά που τον έβλεπαν οι εισερχόμενοι στο γραφείο του εχθροί της Ελλάδας θα του λέγανε: «Άλλα μας λες και άλλα κάνεις, εμείς σε ξέραμε για παγκοσμιοποιητή και συ μας βγήκες εθνικισταράς». Οπότε συμμορφώθηκε προς τας υποδείξεις.
Η προδοσία και τα… γρόσια
Ο Γιώργος Παπανδρέου ετοίμασε συστηματικά τη διαχείριση της εξουσίας του. Είχε φτιάξει ένα πολύ μεγάλο γκρουπ αγγλόφωνων συνεργατών. Δεν άνοιγε τα χαρτιά του στους αμύητους. Ήταν σφίγγα. Όσο μεγάλωνε, απέβαλλε από μέσα του το πρότυπο του πατέρα του, το οποίο και απέρριψε υποβοηθούμενος από το μητρικό αρχέτυπο.
Ο δρόμος του Ανδρέα είχε κινδύνους, ρίσκα μεγάλα και πολέμους με τα συμφέροντα, είχε λατρεία για την Ελλάδα. Ο άλλος δρόμος είναι στρωμένος με προδοσίες, με συμμετοχή σε διεθνείς συνωμοσίες, δεν έχει ιερά και όσια, έχει όμως πολλά γρόσια… Δικαίωμά του να τον ακολουθήσει, κι ας βγάζει στο μονοπάτι το πονηρό.
Ύπουλος και τσιγγούνης
Τι ήταν τελικά; Ευγενοφανής και κλασικά αχάριστος; Η μηδενική ελληνική του παιδεία τον καταδίκασε να είναι μέτριος έως λίγος; Το σίγουρο είναι πως δεν απέκτησε ποτέ το μεγαλείο του Ανδρέα, ούτε στο ελάχιστο. Ο Ανδρέας ήταν μια ευαίσθητη ψυχή. Συγχωρητικός μέχρι αγιοποίησης. Κερνούσε και γλεντούσε ως Έλληνας. Ο Γιώργος, ρε παιδί μου, ουδέποτε έβαζε το χέρι στην τσέπη να πληρώσει. Υποτίθεται ότι αυτός δεν κρατούσε ποτέ λεφτά μαζί του. Αντίθετα, είχε μια ύπουλη διπλωματία. Σ’ τη φύλαγε και σ’ την έφερνε πισώπλατα. Σε θυσίαζε αδίστακτα για να πετύχει τους στόχους του.
Ο Ανδρέας ήταν άρχοντας, άφηνε δυνατό πουρμπουάρ σε σερβιτόρους και ξενοδοχεία, δώρο από το μισθό του σε αστυνομικούς και εργαζόμενους. Ήταν ονομαστός γι’ αυτό. Τακτοποιούσε τους λογαριασμούς του πάντα. Όταν δεν είχε αρκετά χρήματα μαζί του, ουδέποτε ξεχνούσε να καλύψει το χρέος του. Ο ΓΑΠ δεν είχε ποτέ ιερό σκοπό. Γι’ αυτό το λόγο περιορίστηκε στο ρόλο του απλού εντολοδόχου. Λιγουρεύεται μια θέση διαπραγματευτή στον ΟΗΕ, μέχρι και την απόρθητη θέση του γενικού γραμματέα. Κάπου εκεί θα κλείσει τον κύκλο του, ελπίζει. Μακριά από μας, μην μας κάψει…
Η «οικογένεια» κατάφερε να κάνει απεχθές το όνομα Παπανδρέου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου