Κοτσάνι την περνάμε εδώ κάτου στων Μπαλκάνιων την εσχατιά, τέτοιος οπερετικός κλαυσίγελως που μας έλαχε. Κάτι σαν το κακομαθημένο μούλικο ένα πρά- μα που απονέμει εύσχημα καλοσύνης ...
εναλλάξ στη μαμά και στον μπαμπά. Λέει να' ούμ το ΔΝΤ για κούρεμα του χρέους -αχ τί καλό το ΔΝΤ! Πάει στη μαμά και κωλοτρίβεται: "Μαμά, αυτό το τρίμηνο που δεν έριξα αμπούλα βρώμας στη δασκάλα και ήμουν καλό παιδί, θα μου πάρεις τσικουλάτο και 'Αιφόνι για τη γιο- ρτή μου; 'Οχι; Νά εσύ κακιά Ευρώπη που δεν μας κόβεις τα βερεσέδια! Την άλλη βδομάδα, πάει στο ΔΝΤ και λέει:
-Θάρθεις σακάτ να δούμε τη λυπητερή να νετάρουμε, να μη σ΄ έχω στο κεφάλι μου;
-Μεταρρυθμίσεις έκανες παιδί μου;
-'Οχι! Τί ν΄ τούτο πάλι;
-Ε, τότε πάνε στη γωνία να δεις αν έρχομαι.
-'Ελα σου λέω, θα σπάσω τον κουμπαρά του ιδιωτικού τομέα.
-Μη σώσει.
Νά εσύ κακό ΔΝΤ. 'Ολα θα τα πω εγώ του Ντράγκι που μ΄ αγαπάει και μου κάνει τα χατίρια. Δεν μας κάνει ο Ινδός τσαλίμια και γλύκες, νάσου και ο Πρετεντέ- ρης να βροντοφωνάζει παλικαρίσια "Ξύδι στον Ινδό να ξεθυμώσει - άκου λέει σηκώθηκαν οι υπαλλήλοι (μια χαρά είναι ο τόνος εκεί που βρίσκεται) και βγά- ζουν γλώσσα στ΄ αφεντικά τους!" Κάτι θυμίζει αυτό από τη ρητορική της πρώτης έλευσης της τρόικας στην πατρώα γη, τότε που τους κάναμε το γκιουλέκα και μας πήραν πέντε-δέκα.
Γέλιο μέχρι πρωίας σε λέω αφού!
Ιουγούρθας
