H απιστία, το να μάθει κάποιος ότι έχει απατηθεί, είναι κάτι που προκαλεί σοκ... Είναι ποτέ δυνατόν μια γυναίκα που έχει απατηθεί να φθάσει στο σημείο να ταυτίζεται και να δικαιολογεί την ερωμένη του συζύγου της;
Η blogger Σόφια Ρόζεν εξηγεί πώς τα... κατάφερε.
«Πoύ... είσαι με τον σύζυγό μου;». Αυτή την ερώτηση έκανα στην ερωμένη του άνδρα μου, την πρώτη φορά (ναι ακολούθησαν και άλλες) που την κάλεσα στο τηλέφωνο.
Βασικά, δεν χρειαζόταν να μου το πει. Το απλανές βλέμμα του συζύγου μου όταν μου ανακοίνωνε ότι ο γάμος μας έχει τελειώσει ήταν από μόνο του μια απόδειξη ότι έχει ερωμένη. Και ήταν και η μόνη απόδειξη που χρειαζόμουν.
Οταν ο σύζυγός μου έμαθε ότι κάλεσα στο τηλέφωνο αυτήν την «καλή του φίλη» (έτσι την αποκαλούσε όταν μου εξηγούσε πόσο σημαντική θέση έχει στη ζωή του), με τιμώρησε γιατί τον έφερα σε αμηχανία.
Τις επόμενες εβδομάδες η «καλή του φίλη» και εγώ επαναλάβαμε, αρκετές φορές, τις τηλεφωνικές μας συζητήσεις. Σε μια από αυτές της ζήτησα να αφήσει τον σύζυγό μου ήσυχο. Σε άλλη επικοινωνία μας τη χλεύασα, ρωτώντας της πώς προτιμά να την αποκαλώ: «του δρομου» ή «ένα κομμάτι κ...λου». Είναι ενδιαφέρον ότι διάλεξε το «ένα κομμάτι κ...λου» πριν μου το κλείσει.
Οι προσπάθειές μου έπεσαν στο κενό όταν μου είπε, όχι ξεκάθαρα βέβαια, ότι δεν έχει νόημα να προσπαθώ να σώσω το γάμο μου, καθώς αυτό δεν θα έχει καμία επίπτωση στη σχέση της με τον σύζυγό μου.
Οπως έδειξε ο χρόνος, είχε δίκιο.
Περισσότερο από τις αντιδράσεις του συζύγου μου, αυτό που μου φάνηκε πιο περίεργο ήταν η έλλειψη τύψεων, ή η απουσία κάποιας ένδειξης μεταμέλειας από την πλευρά της ερωμένης του, για τον ρόλο που έπαιξε στη διάλυση του γάμου μου. Πόσο μάλλον που είχαμε και τρία μικρά παιδιά.
Γιατί αυτή δεν την νοιάζει; Γιατί επέλεξε να πιστέψει τον σύζυγό μου που της είχε πει ότι εκείνος και εγώ ήμασταν χωρισμένοι τα δυο τελευταία χρόνια;
Γιατί απλά πολύ γρήγορα της ύψωσα το δάχτυλο και της φώναξα. Την αποκάλεσα π@@νη. Αλλά το σφάλμα ήταν μόνο δικό της ή όλων μας;
Με αυτά τα ερωτήματα στο μυαλό, βρήκα το θάρρος τον περασμένο Αύγουστο να κάνω κάτι που ήθελα από καιρό.
«Η κατάσταση παραμένει ακόμη η ίδια;», ρώτησα νωχελικά τον παντρεμένο άνδρα που είχα γνωρίσει πριν από ένα χρόνο. Δεν αναγνώρισε το ποια είμαι, γιατί προφανώς με είχε σβήσει από τις επαφές του.
Ωστόσο, μερικές ώρες αργότερα με κάλεσε ο ίδιος. Πανικοβλήθηκα. Δεν το σήκωσα, άφησα τον τηλεφωνητή να μπει.
Ακούγοντας τη φωνή μου και το όνομά μου στον τηλεφωνητή, προφανώς με αναγνώρισε και μου έστειλε μήνυμα: «Οχι, η κατάστασή μου δεν είναι η ίδια. Είμαι διαθέσιμος».
Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και κατά τη διάρκεια των επόμενων εβδομάδων ανταλλάξαμε σποραδικά sms. Ωσπου συναντηθήκαμε.
Βεβαίως, τον πίστεψα. Βρέθηκα στην άλλη πλευρά. Πίστεψα απλά αυτά που μου είπε.
Βγήκαμε για φαγητό και ποτό, είπαμε ιστορίες από τα παλιά, μιλήσαμε για τις δουλειές μας και τις οικογένειές μας.
Τον ρώτησα τι είχε αλλάξει από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Ο χωρισμός, ο οικονομικός του σχεδιασμός, μια επιθυμία να προχωρήσει. Ετσι μου είπε.
Και τι δεν είχε αλλάξει; Οτι μου έλεγε ψέματα για μια ακόμη φορά. Μόνο που αυτή τη φορά το κατάλαβα. «Ξέρεις, αυτό που έκανες δεν ήταν πολύ ωραίο», τον επέπληξα ευγενικά για τα ψέματα που μου είχε πει σε σχέση με την οικογενειακή του κατάσταση.
«Το έκανα για το καλό σου», μου εξήγησε. Αυτή τη φορά τον πίστεψα.
Μέσα σε κάθε ψέμα υπάρχει το αντίθετό του, η αλήθεια. Εγώ αυτό είδα εκείνο το βράδυ. Είδα έναν άνθρωπο να αναζητά απεγνωσμένα λίγη προσοχή και εκτίμηση, που προφανώς δεν τα λάμβανε από το σπίτι του.
Πράγματι, αν δεν είμαστε προσεκτικοί, ο γάμος μπορεί να γίνει το πιο μοναχικό μέρος στη Γη. Το ξέρω.
Ενας άνθρωπος μόνος μπορεί να αισθάνεται το ίδιο με κάποιον παντρεμένο. Το ξέρω καλά. Μπορεί η μοναξιά να με ωθούσε προς αυτή την αθώα έρευνα για την οικογενειακή κατάσταση αυτού του ανθρώπου και υποθέτω ότι αυτή η μοναξιά ενέπνευσε και την ερωμένη του συζύγου μου να συνεχίζει να διεκδικεί έναν άνδρα που ήταν εξίσου πεινασμένος για αγάπη.
Σήμερα αμφιβάλλω εάν η ερωμένη του συζύγου μου είναι ο ίδιος άνθρωπος που κατέστρεψε το γάμο μου, όπως αρχικά σκεφτόμουν.
Ο σύζυγός μου και εγώ φαίνεται ότι κάναμε πολύ... καλή δουλειά και καταφέραμε να καταστρέψουμε το σπίτι μας χωρίς τη βοήθεια κανενός.
Οσο για εμένα, δεν αισθάνομαι καθόλου ένοχη που πέρασα μια βραδιά με έναν άνδρα που υποπτεύομαι ότι είναι ακόμη παντρεμένος.
Για ένα βράδυ που δεν οδήγησε σε ένα ακόμη (ήταν δύσκολο να δημιουργηθεί κάτι μέσα από ψέματα) είδα τον πρώην σύζυγό μου σε έναν άλλον άνθρωπο, τον εαυτό μου στη θέση της ερωμένης του. Επίσης κατάλαβα γιατί η ερωμένη του συζύγου μου ένιωσε έλξη για έναν παντρεμένο.
Είναι εύκολο να λέμε ότι το κέρατο δεν πρέπει να συμβαίνει. Το να παραδέχεται, όμως, κανείς γιατί το κάνει είναι αυτό που εξακολουθεί να αποτελεί πρόκληση».
