Την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε δράση καταγγελίας της νεανικής ανεργίας από τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης.
Αν κανείς έβλεπε το επεισόδιο με τον Γ. Μπουτάρη να τραβάει έξαλλος ....
από τα χέρια των διαμαρτυρόμενων νέων το πανό που ανέγραφε “Θεσσαλονίκη, πολιτιστική πρωτεύουσα ανεργίας” (δείτε το βίντεο εδώ: http://makpress.blogspot.com/2014/12/o_7.html) θα αναρωτούνταν αν κάποια περιέργη μύγα του Θερμαϊκού τσίμπησε τον δήμαρχο Κυριακή πρωΐ, και έδειχνε ολότελα άλλο πρόσωπο από τις λάιφ στάιλ εμφανίσεις του στα περιοδικά, και στις τηλεοπτικές εκπομπές.
Κι όμως, όχι, καμία μύγα δεν τσίμπησε τον Δήμαρχο –εκείνο, όμως, που τον έκανε έξαλλο ήταν το γεγονός πως το μήνυμα του πανό (η Θεσσαλονίκη ως πρωτεύουσα νεανικής ανεργίας) υπομνηματίζει μια πραγματικότητα που ο δήμαρχος δεν θέλει να θυμάται -και δεν θέλει διόλου να προβάλει, καθώς αυτό είναι που χαλάει την ρότα της επικοινωνιακής τουριστικής γαλέρας που έχει εγκαθιδρύσει στην διοίκηση της πόλης.
«Δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας»! Η διοίκηση Μπουτάρη έχει συστηματικά σφυρηλατήσει ένα κλίμα αβάσταχτης τουριστικής ελαφρότητας στην πόλη, όπου κυριαρχούν τα γιγάντια κουλούρια που αγκαλιάζουν τον Λευκό Πύργο, οι φιέστες με τους μεγαλο-καρχαρίες των τουρκικών αερογραμμών, τα φούντ-φέστιβαλ και το πάρτυ των τουρ οπερέιτορ.
Έτσι, ενώ ο ίδιος ο δήμαρχος αρέσκεται να εμφανίζεται ως διαπρύσιος υποστηρικτής του ψευδοπροοδευτισμού των ατομικών «δικαιωμάτων» (τα οποία ταιριάζουν στο προφίλ μιας πόλης ανοιχτής στον κοσμοπολιτισμό της παγκοσμιοποίησης), φωνάζει και οδύρεται ότι “απαγορεύεται” «κάθε πολιτική παρέμβαση» που υπενθυμίζει την σκοτεινή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η εργαζόμενη πλειοψηφία της πόλης, και κυρίως οι νέοι που ζουν σε αυτήν.
Αυτή είναι η αντίληψη μιας διοίκησης, που πίσω από το ‘ανοιχτό’ προσωπείο που φιλοτεχνεί συστηματικά μέσω των ΜΜΕ, είναι σχεδόν εχθρική απέναντι στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που πασχίζουν να επιβιώσουν μέσα στην κρίση. Γεγονός, που βέβαια αποτελεί μεγάλη αντίφαση με όσα υποστηρίζουν αρκετοί δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας, πασχίζοντας να υπερασπιστούν τον κοινωνικό χαρακτήρα της διοίκησης. Τι άραγε να σκέφτονται για όλα αυτά έπειτα από τα γεγονότα της Κυριακής;
Το συγκεκριμένο περιστατικό όπως και δεκάδες άλλα εντός και εκτός του Δημοτικού Συμβουλίου καταδεικνύουν ότι για την διοίκηση της πόλης, δικαιώματα, πρόσωπο και αντίκρισμα έχουν μόνον όσοι συμβάλουν στην επέκταση της τουριστικής μπίζνας, τα κέρδη από την οποία προορίζονται σχεδόν αποκλειστικά για εκείνο το κομμάτι της άρχουσας τάξης που τον στηρίζει πιο φανατικά, και όχι βέβαια στις στρατιές των υποαπασχολούμενων, κακοπληρωμένων, ελαστικών “γκαρσονιών” που ζουν στην πόλη.
Για όποιους έπεσαν την Κυριακή από τα σύννεφα, είναι σαφές: Αυτός είναι ο δήμαρχος, αυτή η πολιτική του, αυτά τα ήθη του. Γιατί δεν ζούμε στην εικονική πραγματικότητα που θέλει να παρουσιάζει, αλλά σε μια πόλη που βρίσκεται –όπως και σύσσωμη η χώρα– σε μια μεγάλη παρακμή.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον δήμαρχο να υπόσχεται ρωμαϊκού τύπου όργια στους τουρίστες που επισκέπτονται την Θεσσαλονίκη, και ας φροντίσουμε να οικοδομήσουμε μια εναλλακτική πρόταση πολιτιστικής αναγέννησης και παραγωγικής ανασυγκρότησης για την πόλη. Ούτως ή άλλως, εμείς κι αυτός ζούμε σε δυο κόσμους που δεν θα συναντηθούν ποτέ.
