Η επικεφαλίδα του τίτλου ανήκει στον Σταύρο Θεοδωράκη – Ο οποίος οραματίζεται για την Ελλάδα, να γίνει «το μποστάνι και το κελάρι της Ευρώπης» - Αντιγράφοντας τους αρχαίους Έλληνες λαδέμπορους οι οποίοι απέδιδαν «υπεραξία στο ποιοτικό ελληνικό λάδι μέσω των περίτεχνων αμφορέων που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τον αγοραστή και μετά την κατανάλωση του λαδιού» – Να υποθέσω ότι η επαναχρησιμοποίηση πολιτικών ντενεκέδων αντιστοίχως προσθέτει υπεραξία και στο δικό του κόμμα; - Αν είναι έτσι, που διάολο είναι το περίτεχνον;
Γράφει ο Θάνος Τάκης
Όπως μας είναι γνωστό από τα πολύ πρώτα μαθητικά μας χρόνια, ένα ποτάμι, για να γίνει ποτάμι, χρειάζεται πλήθος (νερού) και κατηφόρα. Η κατηφόρα είναι απαραίτητη γιατί αλλιώς δεν δημιουργείται ποτάμι αλλά λίμνη. Ξεκινά μοναχική σταγόνα νερού, στην πέτρινη κορυφή ενός βουνού και απαντώντας τις άλλες ταξιδιάρικες αδελφές-ψυχές, στην κατεβασιά, σχηματίζουν αρχικά μια κομπανία υγρασίας που γίνεται ρυάκι και όταν συνδικαλίζονται πολλά ρυάκια γεννιέται ένα ποτάμι. Στην (πάντοτε κατηφορική) διαδρομή τους, οι πρώτες σταγόνες συμπαρασύρουν φερτά υλικά. Λάσπη, πέτρες, νεκρά ξύλα και άλλη σαβούρα, ακόμα και σκουπίδια. Κι έτσι η διάφανη σταγόνα ενίοτε καταλήγει τμήμα απαίσιου βορβορώδους εσμού που ολοκληρώνει το ταξίδι του στην θάλασσα την οποία ευτυχώς μόνο πρόσκαιρα βρωμίζει.
Σε παραλληλισμό, οι πρώτες αγνές και άδολες (λέμε τώρα) σταγόνες του πολιτικού Ποταμιού διαφήμιζαν την κρυστάλλινη καθαρότητά τους, προβάλλοντας την αγνή, άδολη συνάμα και προεκλογική άνοιξη του 2014 μια δική τους αλήθεια. Την οποία παρουσίαζε ο (όχι Πρόεδρος αλλά) Επικεφαλής του, διευκρινίζοντας: «Δεν λέω ότι είμαι ο μόνος τίμιος που μπήκε στην πολιτική. Αλλά πρέπει να φτιάξουμε ένα κόμμα χωρίς τα σημάδια του παλιού μέσα, χωρίς ανθρώπους που έχουν υπηρετήσει το παλιό, προηγούμενες κυβερνήσεις και προηγούμενους αρχηγούς. Μετά τις εκλογές κι ανάλογα με το τι θα αποφασίσει ο κόσμος, θα αναζητήσουμε τους συμμάχους μας ανάμεσα σε αυτούς που θα έχει επιβραβεύσει ο λαός, -όχι για να μοιράσουμε τις θέσεις εξουσίας όπως έγινε πρόσφατα που έλεγαν τρεις εγώ- δύο εσύ – ένας ο άλλος» (ομιλία Στ.Θ. στα Χανιά).
Παρόμοιες σκέψεις και στο Μικρό Βιβλίο του ωριμότερου Ποταμιού, που κυκλοφόρησε μετά τις ευρωεκλογές, όπου καταγράφεται η ίδια θεσμική αντίληψη ότι: «Το πολιτικό προσωπικό της χώρας που έχει δοκιμαστεί κι έχει αποτύχει, θα πρέπει ίσως να σκεφθεί ότι η ανώτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία είναι η συνταξιοδότησή του».
Μετά άρχισε η κατηφόρα.
Της φυσικής ροής, καχύποπτε αναγνώστη, αυτό εννοούσα.
Κι έτσι, από το βδέλυγμα των στελεχών του παλαιού πολιτικού προσωπικού της χώρας, ανθρώπων που έχουν υπηρετήσει το φαύλο παλαιό σύστημα εξουσία, που συμμετείχαν σε παλαιότερες κυβερνήσεις και προηγούμενους αρχηγούς (παρότι Το Ποτάμι δεν έχει αρχηγό – είπαμε, ο Σεμνός Σταύρακας είναι ο ‘Επικεφαλής’, απλώς) φτάσαμε στις φιλικές μεταγραφές του Ψαριανού, του Τατσόπουλου, της Μάρκου, και πλέον πρόσφατα, του μεταρρυθμιστή (άγνωστο τι ακριβώς έχει μεταρρυθμίσει) Λυκούδη. Ο δε τελευταίος, έχοντας αναμφιβόλως πάρει διαζύγιο με τη λογική, δηλώνει προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι «Όσον αφορά στην εκλογική συνεργασία με Tο Ποτάμι, δεν πρόκειται για “προσχώρηση”, αλλά “σύμπλευση”». Μάλιστα. Άμα αντιλαμβάνεσαι εσύ τη διαφορά, αγαπητέ αναγνώστη, γράψε μου κι εμένα, που δεν κατέχω την μαεστρία της εκτόξευσης κοινοτοπιών χωρίς περιεχόμενο...
Τελικά, άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε;
Όχι άγνωστο στη ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Γιατί να διαφέρει ‘Το Ποτάμι’; Το οποίο επιθυμεί να προσφέρει νέα ήθη στο κομματικό σύστημα διαμέσου της βεβαιότητας ενός ναρκισσιστικού μικομεσσιανισμού στον οποίο ασκείται διαρκώς και μάλλον παιδαριωδώς ο Επικεφαλής του. Αλλά αφού δεν ενοχλούνται οι χειροκροτητές του...
Προς τούτο, στήνει ασταθή υποστηλώματα και τρομώδεις γέφυρες μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας συμπαρασύροντας στην φυσική ροή της κατηφόρας του, στελέχη «προηγουμένων αρχηγών» από τη Δράση έως το ΚΚΕ Εσωτερικού, όπου ξεκίνησε ο συμπλέων βουλευτής Επικρατείας με τη ΔΗΜΑΡ, Λυκούδης.
Μεταφέρω αυτούσιο ένα εδάφιο που διάβασα: Με τετριμμένα συμφύρματα, υπεκφυγές και αλληγορικές παραμυθίες, το Ποτάμι επιχειρεί σε θολά νερά να απλώσει ένα ελκυστικό δίχτυ για ψάρεμα επιπλεόντων φελλών.
Η ψαριά ήταν καλή.
Και η (δεδομένη για ποτάμι) κατηφορική πορεία, συνεχίζεται...
Υ.Γ. Μιας που αναφερθήκαμε σε φελλούς, αυτομάτως ανασύρθηκε από τη μνήμη μου και η υποστήριξη του Γιάννη Μπουτάρη. Η οποία δεν είναι πρόσφατη, επειδή τώρα δα μας ενημέρωσε ότι η πολιτική του μπίλια έκατσε για αυτή τη ριξιά στο Ποτάμι. Είναι παλαιότερη και την έκανε στο Συνέδριο του Ποταμιού, στο Λαύριο, τέλη Ιουνίου. Εκεί είπε: «Νιώθω πολύ πιο σίγουρος για το μέλλον μας από τη στιγμή που υπάρχουν πρωτοβουλίες όπως το Ποτάμι». Να λοιπόν που υπάρχει ζωή και μετά τον super-Ήρωα Ευάγγελο!
Υ.Γ.2 Χαρακτηριστικό δείγμα της χίπστερ αντίληψης του νέου κόμματος, το κλείσιμο του Μικρού Βιβλίου, όπου στην τελευταία σελίδα αναφέρεται: «Το βιβλιαράκι αυτό διανέμεται δωρεάν - Προτεινόμενος τρόπος απόκτησης: Με ένα κουπόνι των 2 ευρώ πάρε δύο τεύχη (ένα για σένα και ένα για τον δύσπιστο φίλο σου ή τη γιαγιά στο χωριό)». Κατάλληλο αστειάκι για το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι: δροσίζεσαι άμεσα...
ομιλία Στ.Θ. στα Χανιά:
Μικρό Βιβλίο του Ποταμιού:
Σταύρος Θεοδωράκης – Η Ελλάδα να γίνει το μποστάνι και το κελάρι της Ευρώπης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου