Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Από το προσχέδιο του νέου αθλητικού νόμου
Α. «Άρθρο 113 - Ρήτρα επιφύλαξης υπέρ των κανονισμών των Διεθνών Αθλητικών Ομοσπονδιών
Για θέματα ανάδειξης, συγκρότησης, θητείας οργάνων διοίκησης και δικαιοδοτικών οργάνων των αθλητικών φορέων, καθώς και των οργάνων διαιτησίας, ισχύουν όσα προβλέπονται στον...
παρόντα νόμο, με την επιφύλαξη τυχόν ρητών αντίθετων καταστατικών και κανονιστικών διατάξεων της οικείας διεθνούς ομοσπονδίας κάθε αθλήματος, που βεβαιώνεται με γνωμοδότηση του Court Of Arbitration for Sport (CAS).»
Δηλαδή: το ελληνικό κοινοβούλιο θα ψηφίσει αυτή τη διάταξη ομολογώντας ότι
α] δεν γνωρίζει αν αυτό που ψηφίζει έρχεται σε αντίθεση με κάποιους κανονισμούς διεθνών αθλητικών ομοσπονδιών
β] αν υπάρχουν διατάξεις κανονισμών που έρχονται σε αντίθεση με αυτό που ψήφισε το ελληνικό κοινοβούλιο, τότε υπερισχύουν οι κανονισμοί. Με άλλα λόγια: αυτοί οι Κανονισμοί επέχουν θέση διεθνών συμβάσεων κυρωθεισών από το ελληνικό κοινοβούλιο, ώστε να υπερισχύουν των νόμων που ψηφίζει η Βουλή;
Β. «Άρθρο 22§5. Εκτός των κωλυμάτων της παραγράφου 1 του άρθρου 27, αν ασκηθεί κατά προπονητή ή εκπαιδευτή ποινική δίωξη για πλημμελήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας και οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής με παθόντα ανήλικο, ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού μπορεί, αν κρίνει με ειδικά αιτιολογημένη απόφασή του ότι το μέτρο είναι αναγκαίο για την προστασία ανηλίκων αθλητών, να αναστείλει την επαγγελματική τους άδεια, μέχρι ότου εκδοθεί αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα ή αμετάκλητη δικαστική απόφαση.»
Ωραία διάταξη εκ πρώτης όψεως. Γιατί δεν την επεκτείνουν σε όλα τα αδικήματα που διαπράττει οποιοσδήποτε δημόσιος λειτουργός εφ’ όσον δι’ αυτών πλήττεται το δημόσιο συμφέρον, οικονομικό ή ηθικό; Θα ήταν μία ευχάριστη νομοθετική έκπληξη. Παρατηρώ, όμως, ότι ακόμη και την ύστατη στιγμή δεν τολμούν να νομοθετήσουν με τρόπο που να είναι αυτοδίκαιη η αναστολή της άδειας του διωκομένου. Θα διώκεται μεν αυτός ποινικώς, προφανώς με βάση σοβαρές ενδείξεις και όχι για πλάκα, αλλά θα πρέπει να κρίνει ο ΓΓΑ, αν επιβάλλεται η αναστολή της άδειας του σάτυρου, προκειμένου να προστατευθούν οι ανήλικοι αθλητές.
Κατά τα λοιπά εξακολουθούν να παραμένουν αμετάβλητες οι ρυθμίσεις που επιτρέπουν σε καταδικασμένους δημοσίους υπαλλήλους να εισπράττουν μέρος του μισθού τους μέχρι να αποφανθεί το ΣτΕ μετά από 10 χρόνια ότι πρέπει να απολυθούν. Τρανό παράδειγμα ο αστυφὐλαξ Σαραλιώτης, συνεργός του Κορκονέα στη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Καταδικάσθηκε σε 10ετή κάθειρξη και απελύθη υπό όρους, αφού είχε εκτίσει το προβλεπόμενο μέρος της ποινής του, αλλά εξακολουθεί να εισπράττει το 30% του μισθού του. Και τούτο, διότι το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο τον έκρινε αποτακτέο, αλλά το Δευτεροβάθμιο ανέβαλε, κατόπιν αιτήματος του Σαραλιώτη, την κρίση του μέχρις ότου εκδικασθεί η υπόθεση κατ’ έφεση. Αυτά ψηφίζουν ή δεν τροποποιούν αυτοί που συνεχώς μας κουνάνε το δάχτυλο και μας ερωτούν ρητορικώς, αν θέλουμε να καταργήσουν αυτά που οι ίδιοι θέσπισαν πριν χρόνια για να βολέψουν την εκλογική πελατεία τους αδιαφορώντας για την επιβάρυνση της κρατικής δαπάνης και την αύξηση του δανεισμού. Αυτά που οι ίδιοι σήμερα κατακρίνουν λέγοντάς μας ότι δεν έπρεπε να έχουν γίνει. Κάπως έτσι μετά από χρόνια αυτοί οι ίδιοι θα τροποποιούν τις περίεργες, κατ’ επιεική χαρακτηρισμό, διατάξεις του αθλητικού νόμου που πρόκειται οσονούπω να ψηφίσουν.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος σε φυλακές τύπου Γ΄
