Τύχη αγαθή έπεσε στα χέρια μου βιβλίο τι με τον τίτλο «Γύρω στον κόσμο». Γραμμένο εν έτει 1953 από τον Δημήτριο Αλουπογιάννη, δικηγόρο, πλοίαρχο του Εμπορικού Ναυτικού και του ΛΣ και πλοηγό. Θαύμασα τον λιτό και μεστό λόγο, με τον οποίο περιγράφει τη ζωή τού ναυτικού, αλλά...
περισσότερο με εντυπωσίασε το πλήθος των πληροφοριών που δίνει για πάρα πολλά πράγματα. Πληροφορίες που σίγουρα αποτελούν σημαντική πηγή γνώσεων για τους νέους και όχι μόνον. Για τη γεωγραφία και την ιστορία των τόπων που επισκέπτεται ο ναυτικός. Αλλά και για την προέλευση όρων, όπως hurricane και typhoon, που σε κάνουν να ανατρέχεις στο διαδίκτυο για επιβεβαίωση. Έμαθα και τί σημαίνει η έκφραση «γέμισε μέχρι τα μπούνια» που χρησιμοποιούμε σχεδόν καθημερινά. Έμαθα ακόμη και πώς επιτεύχθηκε η πρώτη εμπορική συμφωνία ΗΠΑ-Ιαπωνίας το 1854.Με εντυπωσίασε η πληροφορία, ότι οι καρχαρίες αρέσκονται
μόνον στο λευκό χρώμα, εξ ου και επιτίθενται μόνον σε λευκούς και όχι σε
μαύρους ανθρώπους. Κάτι που δεν πρέπει να ισχύει πλέον, όπως με ενημέρωσε
Μοζαμβικανός τις.
Κάθε σελίδα του βιβλίου δείχνει πώς ο συγγραφέας ήταν ένας
άνθρωπος αναθρεμμένος με αρχές. Ένας άνθρωπος που ευρισκόμενος στη Νότιο
Αφρική του apartheid προτίμησε να πάει στο ξενοδοχείο του με τα πόδια, αντί να στηθεί στην προορισμένη μόνον για λευκούς στάση του
λεωφορείου, όταν ο αστυνομικός τον ενημέρωσε ευγενικά, ότι έκανε λάθος που
περιμένει στη στάση για τους μαύρους και πρέπει να απομακρυνθεί.
Ένας άνθρωπος που καταφέρνει να περιγράψει σε μερικές αράδες το
αγγλοσαξονικό σύστημα απονομής Δικαιοσύνης.
Όμοιο του βελγικού συστήματος που
τόσο μας ξενίζει εξ αφορμής της υπόθεσης Καϊλή.
Ένας άνθρωπος που γράφει σωστά ελληνικά. Καμμία σχέση με τους
κουλτουριάρηδες συγγραφείς που πλασάρουν εκδοτικοί οίκοι και ΜΜΕ. Καμμία σχέση προ πάντων με τούτο
https://www.kathimerini.gr/opinion/733801/itan-treli-i-mama/
Θα πρότεινα στο Υπουργείο Παιδείας να επιβάλει τη μελέτη του
βιβλίου αυτού σε όλα τα σχολεία. Μήπως
και ανοίξουν τα μάτια των παιδιών μας και αποκηρύξουν τους rappers και trappers και tiktokers και δεν συμμαζεύεται. Αλλά και τα
μυαλά των εκπαιδευτικών μας.
Αντιγράφω από τις σελίδες 109-110, για να τεκμηριώσω αυτή την
πρότασή μου:
«Μια βασική αρχή υπάρχει θεμελιωμένη στις συνειδήσεις
των ανθρώπων εδώ και εκατοντάδες χρόνια και σ’ αυτήν οφείλεται όλη η ευρυθμία
της Αγγλίας. Πρώτοι απ’ όλους οι άρχοντες είναι πειθαρχημένοι, σέβονται τους
πολίτες και δεν προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν με οποιοδήποτε τρόπο. Απ’
αυτές τις τρεις γραμμές ξεκινάει η ευτυχία στην καθημερινή ζωή της Αγγλίας. Ο
κόσμος κοιμάται ήσυχος, πως η αλλαγή μιας κυβέρνησης δεν θα αναστατώσει τη ζωή
του. Ο Εργατικός υπάλληλος θα μείνει στη θέση του με κυβέρνηση Συντηρητικών ή
και αντίθετα. Και ό,τι υποσχέσεις έχουν δοθεί προεκλογικά, θα τηρηθούν μέχρι
και την τελευταία λεπτομέρεια.
Πρώτα έρχεται η εμπιστοσύνη του λαού προς τους
κυβερνώντες και αυτοί με τη σειρά τους δείχνουν εμπιστοσύνη στο λαό. Μια
ενσυνείδητη συνεργασία υπάρχει ανάμεσα σε άρχοντες και αρχομένους, που τίποτα
δεν μπορεί να την κλονίσει. Όποιος από
τους πολιτικούς αθετήσει τις υποσχέσεις του και διαταράξει τη συνεργασία του
λαού και την εμπιστοσύνη, ο δημόσιος βίος του τελειώνει για πάντα».
Και διατρέχοντας τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός, αντιγράφω
τη λακωνική περιγραφή τής κοινωνίας των ΗΠΑ [σελ. 172-173]:
«Η απόλυτη ελευθερία έχει βάλει τη σφραγίδα της σ’
αυτή τη χώρα. Την ελευθερία αυτή, εμείς οι Ευρωπαίοι, την έχουμε βαφτίσει
εκκεντρικότητα. Δεν είναι σωστό. Στη γερασμένη ήπειρο της Ευρώπης ζούμε
πρώτα για τους άλλους και έπειτα για τον
εαυτό μας. Ντύσιμο, δουλειά, οικογένεια, παιδιά, διασκέδαση, τα ρυθμίζουμε όλα
σύμφωνα με τη γνώμη της κοινωνίας και των τρίτων. Εξαρτώμαστε και επηρεαζόμαστε
απ’ την κριτική των άλλων κι όχι από τη δική μας λογική και τις δικές μας
επιθυμίες και δυνατότητες. Ο φοιτητής στην Αμερική, θα πάει να πλύνει το βράδυ
πιάτα για να μαζέψει το χαρτζιλίκι του και το καλοκαίρι να πάει ένα μήνα στη Florida για ξεκούραση. Το «δώσε μου» ή
«στείλε μου» στον πατέρα δεν υπάρχει. Δεν ντρέπεται που δουλεύει, ούτε νοιώθει
ταπεινωμένος ανάμεσα στους πλούσιους συμφοιτητές του. Φοράνε ό,τι θέλουν, όπως
θέλουν: γραβάτες με παπαγάλους, πουκάμισα έξω από το παντελόνι, οι γυναίκες
φοράνε παντελόνια στη δουλειά, κανένας δεν κριτικάρει και κάθε ένας νοιώθει
ευχάριστα με το ντύσιμο που έχει. Διασκεδάζουν σύμφωνα με την κοινωνική τους
τάξη. Ούτε ζηλεύουν τους πλούσιους, ούτε σκέφτονται να μπουν στον κύκλο
τους».
Και τελειώνω αντιγράφοντας την τελευταία παράγραφο
[σελ. 265], με την οποία κλείνει το βιβλίο του ολοκληρώνοντας την άσκηση του επαγγέλματος
του ναυτικού. Έναν λακωνικό ύμνο για την πατρίδα:
«Ίσως να περίμενε κανείς να διαβάσει προς το τέλος του
βιβλίου μου, μια περιγραφή, κάτι έστω και για το δικό μας τόπο. Δεν χρειάζεται.
Όταν είμαστε μακριά, η νοσταλγία μας δέρνει: όλο «αχ» και «βαχ» βγαίνει από το
στόμα μας. Όταν βρισκόμαστε στον τόπο μας είμαστε όλο γκρίνια: Τίποτα δε
λειτουργεί, τίποτα δεν είναι σωστό, τίποτα στη θέση του. Είμαστε λίγο
αχάριστοι, αλλά και φιλότιμοι. Το παραμικρό μας ενθουσιάζει, κάτι ασήμαντο
μπορεί να μας κάνει δυστυχισμένους. Όμως, δεν φταίμε εμείς. Φταίει το γεωγραφικό
μήκος και πλάτος της πατρίδας μας. Φταίει ο καθαρός ουρανός της, τ’ ακρογιάλια
μας, τα βουνά μας, τα νησιά μας, φταίει τέλος, η γαλάζια μας ΘΑΛΑΣΣΑ».
Σώτος - βιβλιοκαταβροχθιστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου