Κι αυτή η ιστορία σε ποιο σχολικό βιβλίο θα διδαχθεί;

Διάβασα στο αγαπητό makpress άρθρο του Σωτήρη Καλαμίτση στο οποίο προτείνεται ο «αποχαιρετισμός» του Ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη να μπει σε κάποιο σχολικό βιβλίο.
Με δεδομένο ότι στον αποχαιρετισμό του ο Ολυμπιονίκης γράφει:
«για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.»
επιτρέψτε μου να χαρακτηρίσω μάλλον παράλλογη την πρόταση.

  
Ποιο το νόημα να περηφανεύεσαι για την προσπάθεια και τα μετάλλια που (άξια) κέρδισες στην επίγεια ζωή, όταν δημόσια ομολογείς ότι δεν πιστεύεις στην Αιώνια όπου πηγαίνεις;



Στις 14 Οκτωβρίου του 1904, μια Ελληνίδα δασκάλα κάηκε ζωντανή από τους Βουλγάρους κομιταζήδες. Αυτή ήξερε γιατί πεθαίνει. «Υπέρ Πίστεως και πατρίδος».
Δίδασκε στα σκλαβομένα Ελληνόπουλα για Χριστό και Ελλάδα.
Για την ιστορία ήταν από την Γρίτσιστα, που σήμερα κατέχεται από τους Σκοπιανούς.
Σχετικό βίντεο εδώ:

Νομίζω η δική της θυσία, αξίζει να έχει θέση σε κάποιο σχολικό βιβλίο. Εκτός αν δεν χωράει η ύλη από τον πολύ σεβασμό στη «διαφορετικότητα», στο «περιβάλλον», και τη σεξουαλική αγωγή.

Μ.Σ.

έας τακτικός αναγνώστης του makpress.