Στις αρχές του 2015 ο πάντα σοφός ελληνικός λαός αποφάσισε να βάλει τέρμα στη βυθιότητα στην οποία τον είχαν ρίξει οι κακοί ξένοι τοκογλύφοι και τα ντόπια τσιράκια τους, και ...να ζήσει και αυτός το όνειρο της επανάστασης. Να αναπνεύσει επιτέλους ελεύθερα χωρίς να δίνει λόγο στα κοράκια-αφεντικά του πλανήτη, που ανέκαθεν μας γδέρνανε τα όνειρα, και μας ήθελαν μονίμως στα τέσσερα.
Έτσι συντάχθηκε πίσω από τον φάρο της επανάστασης που λέγαμε, το γελαστό παιδί και την χαρούμενη παρέα του, που χρόνια ολάκερα πάλευαν από διάφορα μετερίζια για την προκοπή του τόπου, πλην όμως μάταια αφού οι μίσθαρνοι και αργυρώνητοι πολιτικοί μας, αγκαλιά με τους δήθεν επιχειρηματίες, κρατούσαν τον λαό εν υπνώσει…
Όχι πια! Βροντοφώναξε ο λαός, και έδωσε επιτέλους την εξουσία στους πραγματικούς εκπροσώπους του… στην χαρούμενη παρέα που λέγαμε, και την οποία αποτελούσαν άφθαρτοι, δημοκράτες, και πάνω απ’ όλα αδιάφθοροι λαϊκοί αγωνιστές, οι περισσότεροι εκ των οποίων είχαν φάει τα νιάτα τους, και είχαν αφιερώσει τη ζωή τους για το καλό του συνανθρώπου τους.
Έτσι, στις 25/1/15, η Ελλάδα πέτυχε με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια ελευθερώθηκε, και από την άλλη αντάμειψε όλους εκείνους τους ανιδιοτελείς αγωνιστές του φωτός. Τους έστειλε στο Μαξίμου μπας και μπορέσουν να συμμαζέψουν κάτι από την ανήκεστο βλάβη που είχε προκαλέσει στην πατρίδα ο «μπροδώτης» Σαμαράς με το συνεταιράκι του στην ανομία, τον Μασόνο Μπένι.
Και όντως, από εκείνη την ημέρα ο λαός ανακουφίστηκε, μπόρεσε να ξαναχαμογελάσει, και η χώρα μας για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της κοίταξε τους ξένους στα μάτια και τους έβαλε στη θέση τους. Με αποτέλεσμα σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά την λαμπρή εκείνη μέρα, να είμαστε όλοι και να αισθανόμαστε επιτέλους ελεύθεροι.
Πέρα όμως από την υψηλή πολιτική, πέρα από την πολύπλοκη οικονομική στρατηγική, πέρα από την λεπτή διπλωματία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από αυτή την φωτοφανή ανάκαμψη βρίσκονται απλοί και άδολοι άνθρωποι. Η παρέα που λέγαμε. Με κάποιους εξ αυτών να έχουν φύγει από το προσκήνιο προ πολλού, συνεχίζοντας τον τίμιο αγώνα από άλλα χαρακώματα, και άλλους να συνεχίζουν να παλεύουν για τα δίκια μας μέσα από το Μαξίμου… το παλάτι του φωτός, όπως θα πρέπει να το ονομάσουμε αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι.
Ας θυμηθούμε λοιπόν, εμείς που τους ζήσαμε από κοντά, ποιοι είναι αυτοί οι αγωνιστές του φωτός, που στο μέλλον οι ζωές και τα έργα τους θα διδάσκονται στα σχολεία, έτσι ώστε τα μικρά παιδιά να μεγαλώσουν έχοντας πραγματικούς ήρωες ως πρότυπα, και όχι εκείνους τους γιαλαντζί που επί δεκαετίες μας πλάσαραν οι γονατισμένοι υποτακτικοί πολιτικοί μας, για να μας καταστήσουν άβουλα και νωθρά πιόνια στην κακόβουλη σκακιέρα τους.
Έχουμε λοιπόν και λέμε. Νο 1 ο Αλέξης, ο φάρος που λέγαμε. Η ελπίδα της Ευρώπης. Ένας γεννημένος ηγέτης που αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για προκοπή, βάζοντας στην άκρη προσωπικές ιδιοτελείς συνήθειες, όπως π.χ. διάβασμα, μόρφωση, ξένες γλώσσες, κλπ. μικροαστικές συνήθειες, που το μόνο που κάνουν είναι να αποπροσανατολίζουν τους νέους από τα πραγματικά προβλήματα, στερώντας τους τον χρόνο για αγώνα. Συνήθειες και πρακτικές που μοναδικό σκοπό έχουν να κάνουν το μυαλό των νέων μας εύπλαστο πολτό. Σε αυτά όμως είπε εξ αρχής ΟΧΙ ο Αλέξης… και μπήκε μπροστάρης στους αγώνες και στα κινήματα, εκεί που χτυπάει η καρδιά των επαναστατών. Εκεί που δονείται ο παλμός της νεολαίας.
Δεξί του χέρι ο διάσημος σε ολόκληρο τον κόσμο δόκτωρ Τζόνις Μπαρουφάκης, ο κοσμοπολίτης εκείνος διανοούμενος ο οποίος όχι μόνο μας προειδοποιούσε καθημερινά (μέσω σκάιπ) στα μαύρα χρόνια των σαμαροβενιζέλων, αλλά μόλις του δόθηκε η ευκαιρία προχώρησε σε μια σειρά λεπτών οικονομικών και πολιτικών χειρισμών, ζαλίζοντας τους εχθρούς της Ελλάδας, και στέλνοντας τους με ένα αριστερό ντιρέκτ στο καναβάτσο. Σώζοντας μας…
Δίπλα στον Αλέξη, και βασικό μέλος της αρχικής ντριμ τιμ, ήταν και η θρυλική Ζωζώ, η καγκελάριος της καρδιάς μας, που κάποιοι κακότροποι επιμένουν να την αποκαλούν ζουρλή, και η οποία μέσα από το ανώτατο θεσμικό αξίωμα του προέδρου της Βουλής, αν και εν πολλοίς τυπικό, εν τούτοις κατάφερε να μας δείξει τι πραγματικά εστί πολιτική όταν ο εκφραστής της έχει κοχόνες, και δεν ορρωδεί προ ουδενός. Το ότι στη συνέχεια αποσύρθηκε και αυτή από το προσκήνιο, ως άλλος Κιγκινάτος, με αποτέλεσμα να χάσει ο τόπος, απλά αποδεικνύει την ανιδιοτέλεια της γυναικός.
Επίσης θα πρέπει να θυμόμαστε και τους λοιπούς πρωταγωνιστές της επανάστασης, όπως π.χ. τον τεράστιο εκείνο παρεξηγημένο οικονομολόγο Δρα Παλαβίτσα, που αν τον ακούγαμε έγκαιρα σήμερα θα ζούσαμε μέσα στα πλούτη, με δικό μας περήφανο νόμισμα, αλλά φευ… ή τον κομψευόμενο δανδή, και πάνω απ όλα λαϊκό παιδί καθηγητή Καρούμπαλο, που από τα 15 του αγωνίζονταν για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της πατρίδας. Μαζί με τον Φίλη, τον πλέον μορφωμένο, καταρτισμένο, και πάνω απ όλα δημοκράτη, που πέρασε ποτέ από το ευαίσθητο υπουργείο Παιδείας, με μοναδικό του στόχο να ανοίξουν επιτέλους τα μάτια των μικρών παιδιών, του μέλλοντος της Ελλάδας δηλαδή.
 |
| Λείπει... |
Ποιος θα ξεχάσει την Κατάντια Βαλαβάναινα; Που πάλεψε όσο κανένας άλλος για να βάλει τάξη στα οικονομικά και φορολογικά μας έσοδα, που όλοι οι προηγούμενοι ξόδευαν δεξιά κι αριστερά σαν να ήταν μαρούλια… Μια γυναίκα που στέγνωσε την ψυχή της για να συνέλθει η χώρα, παλεύοντας με τα θηρία τους φοροφυγάδες, και χωρίς η ίδια να γνωρίζει πως συμπληρώνεται μια φορολογική δήλωση (όπως είχε πει χαρακτηριστικά). Ναι… ερασιτέχνες ήταν όλοι τους, και όχι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, αλλά είχαν φλόγα στην καρδιά!
Τέλος, θα πρέπει να αναφέρουμε και την Ραχήλ, η οποία θυσίασε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στο δημόσιο, προτιμώντας να αφιερώσει την ζωή της στον αγώνα, πάντα με επίκεντρο τον άνθρωπο, και με όπλο της την βαθιά μόρφωση που απέκτησε σπουδάζοντας μια ζωή σε ΤΕΙ και ΙΕΚ. Και για όσους γελοίους την κατηγορούν για ιδεολογική σύγχυση, αφού άλλαζε, λένε, τα κόμματα σαν πουκάμισα, να τους θυμίσουμε ότι τα μεγάλα μυαλά, οι πρωτοπόροι, δεν μπορούν ποτέ να εγκλωβιστούν στα στενά όρια ενός και μόνο κόμματος. Εξάλλου, όπως έχει πει και ένας άλλος σοφός, ο Μίκης, τα κόμματα είναι που αλλάζουν θέσεις κι έρχονται κοντά στις απόψεις του… όχι ο ίδιος.
Ποιον να πρωτοθυμηθούμε; Το αητό της Κρήτης Δρα Μισελοζανάτση; Τον homo universalis Δρα της Φιλοσοφίας Στρατούλη; Τον πανεπιστήμονα Πολάκη; Τον τεχνοκράτη Κουρουμπλή; Τον ποιητή φιλόσοφο Κουράκη; Την πατριώτισσα (και πρώην μοντέλο) Γαϊτάνη; Τον πολιτικό στοχαστή Πάντζα; Τον φίλο του λαού Αλέκο Τριανταφυλλίδη; Την ανθρωπίστρια κυρά Τασία; Τον Μουζάλα; Την Αχτσιόγλου; Τον Χρυσόγονο; Την Νοτοπούλου; Τον Κορωνάκη; Τον Σταθάκη; Την Τζάκρη; Τον σπινθηροβόλο Σκουρλέτη; Τον δουλευταρά Τσουκαλά; Τον πολυμήχανο Καρανίκα; Τον Νέστορα της πολιτικής μπαρμπα Αλέκο Φραπεδιάρη; Την ιέρεια της συμπαντικής ενέργειας Κονιόρδου; Την ορθολογίστρια Αυλωνίτου; Τον δίκαιο Κοντονή; Τον φρουρό του νόμου και της τάξης Τόσκα; Τον θρύλο της παγκόσμιας Αριστεράς Δραχμαζάνη; Την πασιονάρια Ρένα; Εκείνη την άλλη με τα γεμιστά; Ποιον;
Ποιον να πρωτοθυμηθούμε από το πολυπληθές πάνθεον αυτό των σύγχρονων Θεών του Ολύμπου; Τι θεών δηλαδή… ημίθεων θα έλεγα!
Κλίνω λοιπόν το γόνυ με σεβασμό, και βροντοφωνάζω στη διαπασών:
Είναι όλοι τους ήρωες!!!!!!!!!
ΥΓ- Βέβαια, να τα λέμε αυτά, τίποτα από τα παραπάνω δεν θα ήταν εφικτό, αν δεν συντελούσαν στην «εθνεγερσία» ο κυρ Φώτης, και κυρίως ο Αίλλυνας (με κεφαλαίο το Α) Μπάνος Συγκαμένος. Ο υπουργός της καρδιάς μας. Η αριστερή συνείδηση του Σύριζα.
Αθάνατοι!
(και ο Πόρτας Πόρτας βεβαίως βεβαίως)
