Οι περισσότερες δολοφονίες που έχουν προσωπικό στοιχείο εξιχνιάζονται. Οι περισσότερες δολοφονίες που έχουν πολιτικό ή ιδεολογικό ή επαγγελματικό στοιχείο ή άρωμα τρομοκρατίας δεν εξιχνιάζονται. Ανεξιχνίαστη παραμένει η δολοφονία Γκιόλια, η δολοφονία των δύο χρυσαυγιτών Φουντούλη και Καπελώνη, η δολοφονία(;) του εκδότη Γιάννη Μαυρίκου και πολλών ακόμη. Αν μάλιστα το θύμα "ανήκει" στο χώρο της "δεξιάς", ο εντοπισμός των δολοφόνων γίνεται πάααρα πολύ δύσκολος.
Το κακό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ακούμε το ίδιο τροπάριο, για έλλειψη ασφάλειας και τις ίδιες μπαρούφες του καθενός που γίνεται ξαφνικά ειδικός και ρίχνει στο τραπέζι τις ιδέες του και τη γνωστή ατάκα "η πολιτεία να πάρει μέτρα". Τι μέτρα να πάρει; Όσα μέτρα και να πάρει, αν ο δολοφόνος είναι "ψυχρός εκτελεστής" χωρίς ανθρωπιά, θα το κάνει το έγκλημα. Αν δεν σε εμποδίζει η συνείδησή σου, δύσκολα να σε εμποδίσει ο νόμος.
Η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία, δεν μπορεί με τίποτε, μα με τίποτε, μα με τίποτε, να προστατευθεί από τους "ψυχρούς εκτελεστές". Όταν ο άλλος είναι "άνοιωθος" δεν πτοείται ούτε από κάμερες, ούτε από Ζητάδες, ούτε από συναγερμούς, ούτε από αυξημένη αστυνόμευση, ούτε από φραστικές καταδίκες. Αν δεν λυπάσαι την ζωή ενός ανθρώπου που δεν σε πείραξε, δεν τον ξέρεις καν προσωπικά, αλλά πληρώνεσαι για να τον σκοτώσεις, χωρίς καθόλου τύψεις, είσαι σε πλεονεκτική θέση.
Το ακόμη πιο κακό είναι, ότι, κάποτε σπάει ο διάολος το ποδάρι του κι από ένα τυχαίο συμβάν, συλλαμβάνονται οι "άνοιωθοι" ψυχροί εκτελεστές. Και τότε τρέχει στα δικαστήρια σύσσωμη η ελληνική αριστερά για να τους αθωώσει ή να πέσουν στα μαλακά ή να τους ψήνουν καλά τη μπριζόλα τους στη φυλακή, γιατί έχουν "δικαιώματα".
