Ο Ιούδας

Στην σκιά της ημέρας, που λούζεται απ’ την λαμπρή ευφροσύνη της Ανάστασης, στέκει περίλυπος, πνιγμένος στην δική του απελπισία και στο μίσος των άλλων, ο Ιούδας. Έχει καταστεί το παγκόσμιο σύμβολο της προδοσίας, είναι στιγματισμένος από αιώνες μίσους και βαθύτατης περιφρόνησης για την πράξη του. Μένει απόβλητος από την μεγάλη ημέρα, κουρασμένος εκεί σε ένα δέντρο που σείεται ακόμη από τον σπαραγμό της γης για την σταύρωση του Αθώου.
Και όμως!.. Περίμενε και εκείνος αυτήν την ...
λαμπρή ημέρα της δόξας, είχε παλαίψει σ’ όλη του την ζωή για το φωτεινό εκείνο Αύριον που του συνεπήρε την ψυχή και τα λογικά. Είχεν ακολουθήσει τον Δάσκαλο με πάθος και πείσμα, Τον είχεν υπηρετήσει με πίστη βαθύτατη. Μόνο που η πίστη του Ιούδα ήταν ανθρώπινη, δεν μπόρεσε ποτέ της να ξεκολλήσει από την λάσπη των πρωτοπλάστων.
Ήθελε τον Ιησούν ο Ιούδας Βασιλέα των Ιουδαίων. Με ρομφαία και πάθος, με την οργή ενός λαού που εδούλεψε σκληρά σε ξένους αφέντες και σε γαλανές προσδοκίες. Δούλος της πίστης του προς τον λαό του Ισραήλ δεν κατόρθωσε να λύσει τα δεσμά της καρδιάς του που εκαλείτο απ’ τον Ραββί πέρα απ’ τα χείλη του τάφου. Και επρόδωσε.
Εσταμάτησεν εκεί ο Ιούδας. Στην ρομφαία και το πάθος. Την κόψη της ψυχής την αγνοούσε, δεν ημπόρεσε να αντιληφθεί την σεισμογόνα της δύναμη. Την ισχύ την αντιλαμβανόταν σαν παιδί της σκληροτράχηλης Ιουδαίας. Με δόρατα και με πέλεκυ, με τιμωρίες και αιματηρούς ποταμούς εκδίκησης, πάνω στους οποίους θα εσελάγιζε η δόξα του Ισραήλ καταυγαστική στην ορμή της, τρομερή στους εχθρούς της.
Μέσα στην καρδιά του Ιούδα ο εχθρός παρέμεινε έννοια στέρεη, φοβερή, απειλητική. Ο λόγος του Κυρίου, που εκύρυττε την αγάπη, είχε φυτρώσει στο άγριο στήθος του Δεκάτου Τρίτου Μαθητή με ένα κλωνάρι. Αγάπη για τον πλησίον του είχε μονάχα ο Ιούδας, αγάπη για τον περιούσιο λαό του. Το δίκλωνο δέντρο της χριστιανικής αγάπης, που σκέπει με την χλωρότητά του εχθρούς και φίλους, δεν βλάστησε ποτέ στην πέτρινη καρδιά του Ζηλωτή. Κι’ αυτό ήταν ασφαλώς η αιτία της τραγωδίας του. Ένας Βασιλεύς του Ιούδα που δεν σηκώνει το σπαθί του για τον Ιούδα, δεν μπορεί νάναι Βασιλεύς. Άρα δεν μπορεί να συνδέεται με τον άνδρα εκείνον που έψαχνε σ’ όλη του την ζωή ένα Βασιλέα για να υπηρετήσει. Και τον επρόδωσε.
Μεταμελημένος τώρα πικρά ο Ιούδας, προδομένος από την ίδια την προδοσία του, στέκει σήμερα παράμερα, μεσ’ στην σκιά της λαμπρότερης ημέρας του Κόσμου, και σιωπά. Για το κρίμα του, τιμώρησε ο ίδιος σαν στρατιώτης τον εαυτό του. Τον απηγχόνισε. Παρ’ όλα αυτά όμως μένει τώρα απ’ έξω, στο μελανό περιθώριο της χαράς, πέρα απ’ το ιριδίζον φωτοστέφανο της υπερκόσμιας δόξας. Γιατί δεν κατάφερε να μονιάσει ποτέ μέσα στην γήινη καρδιά του τον εχθρό με τον φίλο.
Μετά τόσους αιώνες πόσοι από μας δεν μείναμε άραγε πιστοί έως θανάτου στην λασπερή πίστη του Ιούδα;
Ν. Ι. Μέρτζος

Πρώτη δημοσίευση, 10 Απριλίου1966, «Ελληνικός Βορράς»