Επενδυτές και απλοί πολίτες

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Έχω βαρεθεί πια να ακούω όλους τους πολιτικούς να πιπιλάνε την καραμέλα «χρειάζονται επενδύσεις για να έλθει η ανάπτυξη». Και μετά να αρχίζουν να αραδιάζουν τα προαπαιτούμενα για να γίνουν επενδύσεις. Πρέπει, λέει, να γίνουν μεταρρυθμίσεις, όπως είναι πρωτίστως η πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας. Χιλιοειπωμένα πράγματα. Μπάφιασα να τα ακούω και να μην τα βλέπω.

Προχθές έβλεπα στην τηλεόραση, επί τέλους, να μιλάει ένας σοβαρός άνθρωπος. Το όνομά του ...

Χρήστος Γιαννόπουλος, επίτιμος Γενικός Διευθυντής Φορολογικών Ελέγχων. Ο άνθρωπος το κατέχει το αντικείμενο. Αφού επεσήμανε ότι ο νεαρός Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος [ν. 4172/2013] έχει τροποποιηθεί από ψηφίσεώς του επτά [7] φορές [σχεδόν μία ανά τρίμηνο], είπε το εξής εκπληκτικό: το 2001 το υπουργείο Οικονομικών προμηθεύθηκε ένα λογισμικό, με το οποίο ο κάθε προϊστάμενος, Γενικός Γραμματέας, υπουργός κ.λπ. είχε τη δυνατότητα να παρακολουθεί ανά πάσα στιγμή βήμα-βήμα κάθε φορολογικό έλεγχο που διενεργείτο ανά την επικράτεια. Καράφλιασα. Φοβερό πράγμα. Αλλά τελικά μου έφυγε και το σκαλπ που λένε οι νέοι, όταν είπε πως το υπουργείο έπαψε να χρησιμοποιεί το εν λόγω λογισμικό εδώ και 10 χρόνια τουλάχιστον. Γιατί; Έλα μου ντε! Γιατί να παρακολουθούν οι ιθύνοντες τους ελέγχους που διενεργούνται; Για να πέσουν στις κουτσουκέλες κάποιου μεγαλόσχημου και να μην μπορούν να σβήσουν τα ίχνη του ελέγχου; Ή για να διαπιστώσουν ότι είναι ο ελεγκτής που έκανε την κουτσουκέλα και να πρέπει να τον απολύσουν;

Κι’ αφού προσπερνάμε το μείζον θέμα του αδιάβλητου ελέγχου των φορολογουμένων, καταλήγουμε στη μόνιμη επωδό: για να γίνουν επενδύσεις, πρέπει ο επενδυτής να γνωρίζει εκ των προτέρων ποιό φορολογικό καθεστώς θα διέπει την επένδυσή του. Δεν είναι δυνατόν να επενδύει με φορολογικό συντελεστή 20% και μετά από ένα χρόνο να του λέει ο σοφός Τρύφων ή Παπαροτρύφων ότι θα πληρώσει 25% και μετά από δύο χρόνια ότι θα πληρώσει 30% κ.ο.κ. Σωστόν. Αυτός είναι και ο λόγος που στο Σύνταγμα του 1952 περιελήφθη διάταξη για την προστασία των ξένων επενδύσεων υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να γίνει τροποποίηση των διατάξεων που διέπουν την επένδυση κατά τον χρόνο πραγματοποίησής της χωρίς τη συναίνεση του επενδυτή. [΄Αρθρον 112 – «Νόμος εφ` άπαξ εκδιδόμενος θέλει ρυθμίσει την προστασίαν των εκ της αλλοδαπής εισαγομένων προς τοποθέτησιν εις την Χώραν κεφαλαίων».] Διάταξη που διατηρήθηκε και στο Σύνταγμα του 1975 [Άρθρο 107 - «1. Η πριν από την 21 Απριλίου 1967 νομοθεσία με αυξημένη τυπική ισχύ για την προστασία κεφαλαίων εξωτερικού διατηρεί την αυξημένη τυπική ισχύ που είχε και εφαρμόζεται και στα κεφάλαια που θα εισάγονται στο εξής. Την ίδια ισχύ έχουν και οι διατάξεις των Κεφαλαίων Α` έως και Δ` του τμήματος Α` του νόμου 27/1975 "περί φορολογίας πλοίων, επιβολής εισφοράς προς ανάπτυξιν της εμπορικής ναυτιλίας, εγκαταστάσεως αλλοδαπών ναυτιλιακών επιχειρήσεων και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων"…»]

Αφού, λοιπόν, υπάρχει το συνταγματικό πλαίσιο για την προστασία των κεφαλαίων εξωτερικού, τί διάολο συμβαίνει και δεν γίνονται επενδύσεις; Είναι πολύ απλό: η γραφειοκρατία, ο κάθε ελεγκτίσκος που θέλει να τα αρπάξει και εκβιάζει τον επενδυτή, η αβελτηρία του δημοσίου υπαλλήλου «περάστε αύριο, σήμερα έχει άδεια η κ. Λούλα», αλλά και η αναμονή των επενδυτών να ξεφτιλιστούν εντελώς οι μισθοί, η αξία της γης και όλων των άλλων επιχειρηματικών παραγόντων.

Μπορούμε, λοιπόν, αν το θέλουμε να προσελκύσουμε με σωστό σχεδιασμό επενδύσεις που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Το θέλουμε; Ίσως. Ας υποθέσουμε ότι ένας αλλοδαπός θέλει να επενδύσει στον τάδε τομέα. Του ψιθυρίζουν στο αυτί οι υψηλόβαθμοι μανδαρίνοι ότι για να κάνει την επένδυση, θα πρέπει το 30% των μετοχών της εταιρείας που θα συστήσει να το δώσει δωρεάν στον τάδε υπουργό, ο οποίος δεν πρέπει να φαίνεται, εξ ου και το 30% θα το πάρει ο κ. Βιτρινίδης. Γκέγκε κ. επενδυτά; Και ο επενδυτής αποφασίζει, αν θέλει να επενδύσει ή όχι. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αν αποφασίσει να επενδύει μπορεί να έχει ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο, του οποίου θα απολαμβάνει και ο υπουργός-αφανής-εταίρος του. Θα έχει και την προστατευτική ασπίδα του εταίρου του, όσο ο τελευταίος είναι στα πράγματα. Αυτά για τον επενδυτή.

Τί γίνεται τώρα με τον απλό πολίτη που τον έχουν ζαλίσει με την ανάπτυξη που έρχεται και με τις επενδύσεις που θα κατακλύσουν τη χώρα; Του δίνει π.χ. το κράτος κίνητρα για να αγοράσει πανάκριβο υβριδικό αυτοκίνητο, προκειμένου να προστατεύεται το περιβάλλον. Το κίνητρο είναι η μη καταβολή τελών κυκλοφορίας. Έρχεται, όμως, ο κ. Τρύφων και λέει ότι θα επιβάλει τέλη κυκλοφορίας και στα υβριδικά. Ή, μειώνει το κράτος τα τέλη μεταβίβασης αυτοκινήτων, προκειμένου να αδειάσουν τις αποθήκες τους οι εισαγωγείς αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού. Σπεύδουν οι έχοντες και αγοράζουν. Μετά από τρία χρόνια τους ανακοινώνει ο κ. Γκίκας ότι θα πληρώσουν τέλος πολυτελείας. Ή, δίνει το κράτος κίνητρα για όσους αποκτήσουν πολλά τέκνα, υπό το φάσμα και του δημογραφικού προβλήματος που ταλανίζει τη χώρα. Κάποιοι γίνονται πολύτεκνοι, όχι κατ’ ανάγκη για να τύχουν των κινήτρων, τα οποία, όμως, τους ανακουφίζουν. Και έρχεται μετά το κράτος και καταργεί τα κίνητρα.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η πολιτική στην Ελλάδα, φορολογική ή μη, δεν έχει κανόνες. Τί κι’ αν αποφαίνεται το ΣτΕ ότι η Διοίκηση πρέπει να είναι χρηστή και ότι κατά τη δράση της θα πρέπει να τηρεί την αρχή της ευλόγως αναμενόμενης από τους πολίτες εμπιστοσύνης.

Νομίζω ότι την όλη κατάσταση περιέγραψε προχθές ο πολύς κ. Μάρδας συνεντευξιαζόμενος για μία ακόμη φορά σε ραδιόφωνο. Τί είπε ρε το άτομο!!! «Μας λένε ότι δεν έχουμε Plan B. Μας ρωτάνε τι θα γίνει αν δεν πετύχει το Plan A. Γιατί να συζητάμε το ενδεχόμενο να αποτύχει το Plan A; Ας δούμε πρώτα ότι απέτυχε και μετά βλέπουμε τί κάνουμε!». Ωραίος; Ο ωραιότατος!!

Ε άσταδιάλα ρε!

Σώτος