Πότε θα ξεμείνουμε από οξυδερκείς υπερπατριώτες;

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Είναι βαρύς ο χαρακτηρισμός «προδότης» [αντίθετος του «πατριώτης»]. Δεν τον αντέχουν ούτε οι προδότες, γι’ αυτό και εξαγριώνονται, όταν τους τον αποδίδεις. Συνώνυμα αυτού ο «γερμανοτσολιάς», ο «προσκυνημένος», ο «λακές», ο «εξωμότης», ο «δωσίλογος», ο «ταγματαλήτης», ο «κουκουλοφόρος».

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Σήμερα μιλάμε ακόμη για ύφεση, την οποίαν επιτείνει η εμμονή όλων των πολιτικών, που κυβερνούν ή έχουν κυβερνήσει, στη μείωση μισθών και συντάξεων και στην υπερφορολόγηση των πολιτών, οι οποίες έχουν  οδηγήσει τους μισούς και πλέον Έλληνες στην απόγνωση.

Τον Μάιο του 2010 ο ΓΑΠ και η παρέα του με  έχωσαν στο 1^ο Μνημόνιο ως διεφθαρμένο και σπάταλο, μολονότι εγνώριζαν ότι το Μνημόνιο είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Αυτό έχει αποδειχθεί πια. Το έχει ομολογήσει δημοσίως και το ΔΝΤ, αλλ’ ουδείς δίνει σημασία. Αφού εγνώριζαν, λοιπόν, ότι το Μνημόνιο θα γονατίσει τον λαό, γιατί το έφεραν; Τη διαφθορά, βέβαια, όχι μόνον δεν την πάταξαν, αλλά τη γιγάντωσαν. Αντί να περιστείλουν τις κρατικές δαπάνες και να μειώσουν τους φόρους, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Έσωσαν, όμως, τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που κατείχαν ένα βουνό ελληνικών ομολόγων, τα οποία είχαν εκδοθεί για να πληρώνουμε γερμανικά και γαλλικά οπλικά συστήματα, αλλά και να διογκώνουμε τον Δημόσιο Τομέα αυξάνοντας εφ’ άρπαξ και μισθούς με ταυτόχρονη μείωση του χρόνου συνταξιοδότησης, με το αζημίωτο για πολλά πολιτικά μπουμπούκια.

Το 2012 κουρεύτηκαν τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων. Τον Μάιο και τον Ιούνιο του  2012 ο Τόνι και ο Ντέπιουτης διαγκωνίζονταν ποιός θα κάνει την καλλίτερη αναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων. Υφάρπαξαν την ψήφο του πάνσοφου λαού και έφεραν το 2^ο Μνημόνιο. Η αυτοκριτική τού Τόνι συνοψίσθηκε στο «ουδείς αναμάρτητος», ενώ ο Ντέπιουτης συνέχισε να υπερηφανεύεται για το καταστροφικό PSI και να θριαμβολογεί που η ΝΔ προσχώρησε στη μνημονιακή πολιτική του ΠΑΣΟΚ. [Με το PSI κουρεύτηκαν και ομόλογα που κατείχαν οι ελληνικές τράπεζες. Για την αναπλήρωση της χασούρας ήλθε η ανακεφαλαιοποίηση. Κουρεύτηκαν και ομόλογα που κατείχαν οι ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά η ΤτΕ είπε ότι θα λαμβάνει υπόψη της την ονομαστική τους αξία, πράγμα που οδηγεί σαφώς σε υποαποθεματοποίησή τους].

Αρχές Δεκεμβρίου του 2014 η περιβόητη Goldman Sachs προτρέπει τους Έλληνες βουλευτές να εκλέξουν ΠτΔ, για να μην προκηρυχθούν εκλογές και προκληθεί πολιτική αστάθεια, η οποία θα έφερνε τη χώρα σε σύγκρουση με τους δανειστές που θα εκτροχίαζε το «πρόγραμμα». Δεν εισακούσθηκε.

Τον Ιανουάριο του 2015 ο Αλέξης υποσχόταν ότι θα σκίσει τα Μνημόνια και σχημάτισε κυβέρνηση με τον Καμμένο παρά τις περί του αντιθέτου προειδοποιήσεις της Goldman Sachs. Την επόμενη εβδομάδα ο Διοικητής της  ΕΚΤ Ντράγκι, πρώην υπάλληλος της Goldman Sachs, έπαψε να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρο για τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. O κλοιός άρχισε να σφίγγει με προφανή στόχο την πτώση της νέας κυβέρνησης που φαινόταν να αντιδρά στον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας.

Στη συνέχεια ο Γιάνης παραδίδει στην τρόικα αόριστο κείμενο, το οποίο δικαιολογεί με τον ηλίθιο όρο «δημιουργική ασάφεια», ενώ την ίδια εποχή φωτογραφίζεται με την πάμπλουτη σύζυγο για κοσμικό περιοδικό. Έρχεται η συμφωνία της 20.02.2015 που δεν διαφέρει σε τίποτε από τα ισχύοντα Μνημόνια. Αργότερα ο Τσίπρας αποκαλύπτει ότι η υπογραφή συνοδευόταν από την υπόσχεση της τρόικα ότι θα δώσει κάποια δόση € 3 δισ. Η υπόσχεση αθετείται, αφού δεν ήταν γραπτή. Άρα, οι διαπραγματευτές μας είναι τουλάχιστον ανίκανοι και σίγουρα δεν ήξεραν αυτό που είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 στην πρώτη σύσκεψη των ηγετών του ΝΑΤΟ αμέσως μετά την εκλογή του. Ήθελε τότε ο Αντρέας να γραφτεί στην κοινή ανακοίνωση μία σημείωση επιφύλαξης από μέρους της Ελλάδος, πράγμα που οι άλλοι ηρνούντο  θεωρώντας την αυτονόητη. Και τότε ο Αντρέας τους είπε:  «Αφού είναι αυτονόητο, τί πειράζει να το γράψουμε;»  

            Αρχές της Άνοιξης ορδές αλλοδαπών αποβιβάζονται στα νησιά μας. Η εντολή προς το Λιμενικό να αποτρέπει τις εισόδους ανακαλείται και η χώρα πλημμυρίζει από «πρόσφυγες». Ο σημερινός αρμόδιος για την μεταναστευτική πολιτική υπουργός μας ενημερώνει ότι «αιφνιδιασθήκαμε» και δεν είχαμε προετοιμασθεί καταλλήλως για να τους υποδεχθούμε. Αλήθεια, δεν διαθέτουμε μυστικές υπηρεσίες; Κανείς δεν μας προειδοποίησε; Ευτυχώς που με τα Μνημόνια δεν έχουμε αιφνιδιασθεί καθόλου όσον αφορά στον υποσιτισμό των ελληνόπουλων και στη στέγαση των αστέγων, εξ ου και τους παρακολουθούμε απαθείς να πεινάνε και να κοιμούνται στα παγκάκια που αφήνουν στις πλατείες ελεύθερα οι «πρόσφυγες». [Παραθέτω μαρτυρία συγγενικού μου προσώπου με ημερομηνία 11.09.2015: «Χθες έφτασαν 900 άτομα στην Χίο, προχθές 300. Επειδή περνάνε μπροστά από το σπίτι μου,  μόλις βγουν από τη θάλασσα, τους παρακολουθώ. Το 1/3 μόνο είναι οικογένειες, νέα άτομα με μικρά παιδιά. Μία φορά μόνο είδα πιο μεγάλους (γυναίκες και άνδρες). Εδώ και καιρό αναρωτιέμαι δυνατά γιατί έρχονται κυρίως νέοι άνδρες, μου λένε φταίει ο πόλεμος. Γιατί αφήνουν τις οικογένειές τους, την πατρίδα τους, τί σόι άνθρωποι είναι αυτοί;  Με κοιτάνε καχύποπτα (πώς τολμώ; δεν είναι politically correct). Κάποια στιγμή θα φάω ξύλο... Τα καλά της κρίσης: στο χωριό μου  μένουν κάποιοι Πακιστανοί (για τις αγροτικές δουλειές). Εμφανίστηκαν λίγο μετά την Υπατία. Τώρα κάποιοι ετοιμάζονται να φύγουν για Γερμανία, γιατί τώρα λένε είναι πιο εύκολο!!!]. Μέσα Αυγούστου ο υπουργός Πανούσης πληροφορείται ότι συνοριοφύλακες απέτρεψαν την είσοδο αλλοδαπών στον Έβρο και διατάσσει ΕΔΕ.

Αρχές Μαρτίου ο Τσίπρας δηλώνει στο Spiegel ότι η ΕΚΤ έχει βάλει θηλειά στον λαιμό της Ελλάδος. Ο κλοιός σφίγγει όλο και πιο πολύ, καθώς το τελευταίο καταφύγιο των ελληνικών τραπεζών για  χρηματοδότηση, ο ELA, περιορίζεται και αυτός στο έπακρο. Η κυβέρνηση αναγκάζεται να μαζέψει με την ΠΝΠ της 21.04.2015 τα αποθεματικά όλων των οργανισμών για να πληρώσει δανειακή δόση στο ΔΝΤ. [Αλήθεια, επεστράφησαν αυτά;]

Οι «διαπραγματεύσεις» συνεχίζονται άκαρπες. Δίνεται σαφής η εντύπωση ότι η κυβέρνηση δεν είναι αρεστή στους δανειστές, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι όχι τόσο να πάρουν πίσω τα λεφτά τους με κάθε κόστος, όσο να παραδειγματίσουν τους άλλους λαούς που πρόκειται να έχουν εθνικές εκλογές εντός του έτους και να τιμωρήσουν τον απείθαρχο ελληνικό λαό που είχε την αφέλεια να πιστεύει πως μπορεί να ξεφύγει από τη μέγγενη του στυγνού καπιταλισμού με κυβέρνηση «αριστεράς».

Η Ζωή καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες με την Επιτροπή για την Αλήθεια του Χρέους για να αποδείξει ότι το χρέος δεν είναι πραγματικό, αλλά όλοι τη λοιδορούν, ενώ σύντροφοί της στους υπουργικούς θώκους τη φτύνουν κανονικά αποφαινόμενοι ότι το χρέος είναι μια χαρά χρωστούμενο.

Για να μην ξεφύγει, όμως, η κατάσταση από κάθε έλεγχο και για να νοιώσει ταυτόχρονα ο λαός στο πετσί του τη φτώχεια και την ανέχεια καθώς αναλαμβάνει τις καταθέσεις του με ταχύτατο ρυθμό, επιβάλλονται τα capital controls ταυτόχρονα με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος της 05.07.2015. Ακριβώς όπως έγινε με την Κύπρο το 2013 και με την Ιρλανδία το 2010. Ο Τσίπρας που υποστηρίζει το ΟΧΙ σε μία τεράστια συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος παίρνει 62%, αλλά την μεθεπομένη συναντάται με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων υπό τον ΠτΔ, όπου το 38% του ΝΑΙ γίνεται 100%. Ψηφίζεται ακολούθως ο νόμος της πλάκας 4333/2015 για δήθεν εξουσιοδότηση της Βουλής προς τον πρωθυπουργό να διαπραγματευθεί και την 12-13.07.2015 ο πρωθυπουργός, μετά από 17ωρη «διαπραγμάτευση», υπογράφει συμφωνία/Μνημόνιο, η οποία κυρώνεται κατεπειγόντως με τον ν. 4335/2015. Ακολουθεί το επίσημο 3ο Μνημόνιο ομοίως ψηφισθέν κατεπειγόντως ως ν. 4336/2015. 

Και τώρα αλληλοκατηγορούνται στη Βουλή για το ποιός έφερε το χειρότερο Μνημόνιο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί ότι θα το εφαρμόσει με κοινωνική ευαισθησία [=μετά σιέλου] και με ένα χείμαρρο αρλουμπολογίας, όπως είναι η σύσταση Εθνικού Οργανισμού Αλληλεγγύης, η ίδρυση Ειδικής  Τράπεζας Επενδύσεων, η μετατροπή ενός  νησιού σε Νταβός  και άλλες παπάρες τύπου «ζήσαμε 7 μήνες χωρίς Μνημόνιο» [η Φωτίου με τα γεμιστά].   

Όλα αυτά τα χρόνια δεν κατέστη φυσικά δυνατόν να ελεγχθεί η λίστα Lagarde και να διωχθεί η διαφθορά και η φοροδιαφυγή, αυτή η δίπτυχη γάγγραινα που κατατρώει τα σωθικά του λαού υπό την αιγίδα της Αυτής Μεγαλειότητος της Διαπλοκής. Οι γιατροί με τα φακελάκια και οι λαδιάρηδες πολεοδόμοι, εφοριακοί κ.λπ. ζουν και βασιλεύουν. Ελλείψει προσωπικού για έλεγχο γαρ. Οι διαγωνισμοί για δημόσια έργα και προμήθειες δεν έπαψαν να είναι στημένοι, ενώ οι απ’ ευθείας αναθέσεις έχουν την τιμητική τους, όπως πάντοτε. Τα γράφει κάθε χρόνο ο επιθεωρητής της Δημόσιας Διοίκησης Ρακιντζής, αλλά και οι πολιτικοί τού ανταποδίδουν «γράφοντάς» τον. Αντιθέτως, εφοριακοί πλακώνουν για έλεγχο στα πανηγύρια.

            Και μετά από όλα αυτά, το ΔΝΤ προειδοποιεί την 07.10.2015  ότι, μολονότι οι κίνδυνοι έχουν περιορισθεί μετά την συμφωνία για το νέο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδος, αν δημιουργηθεί και πάλι αβεβαιότητα στο πολιτικό σκηνικό για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, τότε είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να προκληθούν πιέσεις στις αγορές. Μάλιστα η αστάθεια αυτή στο χρηματοοικονομικό πεδίο και στις αγορές ομολόγων είναι πιθανόν να μεταδοθεί και στο σύνολο της ευρωζώνης.  

            Η πολιτική σταθερότητα αναδεικνύεται πανηγυρικά στον τρίτο και σπουδαιότερο συντελεστή της παραγωγικής διαδικασίας, πάνω από το κεφάλαιο και την εργασία. Τ’ ακούσατε εκεί στην αντιπολίτευση; Μην του κολλάτε και πολύ του Τσίπρα, γιατί το Grexit καραδοκεί! Επί τέλους, αποκτήσαμε για μία ακόμη φορά πολιτική σταθερότητα, αφού ο Αλέξης έχει τις πλάτες που είχε προηγουμένως η σημερινή αντιπολίτευση. 

Σώτος  

Υ.Γ. Προδοσία είναι η δόλια αθέτηση μίας ηθικής υποχρέωσης που έχει αναλάβει κανείς ή η βλάβη του προσώπου, του οποίου έχει αναλάβει την προστασία, ευνοώντας τον εχθρό του [Μπαμπινιώτης]. Ο δόλος διακρίνεται σε άμεσο και ενδεχόμενο. Ενεργεί με άμεσο δόλο αυτός που επιδιώκει ενσυνειδήτως ένα βλαπτικό αποτέλεσμα. Ενεργεί με ενδεχόμενο δόλο αυτός που γνωρίζει ότι οι ενέργειές του είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσουν σε βλαπτικό αποτέλεσμα, αλλά αδιαφορεί και το αποδέχεται ως ενδεχόμενο. Εν προκειμένω οι διαχειριστές τής πολιτικής εξουσίας ενεργούν τουλάχιστον με ενδεχόμενο δόλο. Και για να σώσουν τα προσχήματα επαναλαμβάνουν το γνωστό «κανείς μας δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο πατριώτης από τον άλλο». Όλοι είναι εξ ίσου πατριώτες. Τί άλλο θα είχα πάθει, αν δεν ήταν πατριώτες;