Οι λοιμωξιολόγοι έγιναν πολιτικοί

Ο συνωστισμός στα εγκαίνια της πλατείας Ομονοίας, οι κατά περιόδους μαζικές διαδηλώσεις των κινημάτων, οι πρόσφατες σκηνές στην Ικαρία και... το αντίστοιχο πανηγύρι των υπουργικών δηλώσεων ή παλαιότερα τα πριβέ «τσίπουρα» του κου Πολάκη καταμαρτυρούν την ασύλληπτη απόσταση μεταξύ της κοινωνίας και των μετεχόντων της πολιτικής. 

Οι τελευταίοι όχι μόνο αδυνατούν να ακουμπήσουν την κοινωνική αγωνία και μοίρα, αλλά εμμένοντας στην άρρωστη αναπαραγωγή του εαυτού τους, κάνουν άκριτα ότι έκαναν πάντα! Πότε στις ταβέρνες, πότε στις οθόνες και πότε στους δρόμους! Το πολιτικό προσωπικό κατάφερε μεθοδικά να προβάρει στους ειδικούς γιατρούς τα «βουλευτικά» κουστούμια αφήνοντας τους στα «παράθυρα» να παρουσιάζουν άναρχα, σενάρια, εκτιμήσεις και πολιτικές. 

Η νοσηλευτική «λαλιά» που κάποτε ενέπνεε τα «παλαμάκια» μας απέκτησε τη γνώριμη ξύλινη απότομη συνδικαλιστική συνθηματολογία. Με αποτέλεσμα η κοινωνική ομοθυμία του πρώτου κύματος, να πεταχτεί βάρβαρα στο καλάθι των αχρήστων. Οι ειδικοί γιατροί «έπεσαν» στα μάτια μας, έγιναν σαν κι αυτούς που όλο λένε… 

Στο φθινοπωρινό κύμα οι γιατροί χωνεύτηκαν από το άρρωστο πολιτικό προσωπικό και «έπεσαν» κατηγορία. Και μαζί τους κι εμείς. Αν υπάρχει επιστροφή, σίγουρα ξεκινά από μια σαφή παραδοχή. Η ιατρική ασκείται στους χώρους νοσηλείας, κι όχι στους τηλεοπτικούς δέκτες. Ας μη ξεχνάμε τόσο γρήγορα. Στο πρώτο «κύμα» αντάμωσαν οι αφανείς ιατροί - επιδημιολόγοι έναν συνεργάσιμο ασθενή (την κοινωνία) και κατάφεραν με άξιο τρόπο να πάνε αμφότεροι διακοπές το καλοκαίρι…

έγραψε ο Κωνσταντίνος Σεβρής, Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης, με την παράταξη ΜΕΝΟΥΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.