Αν ο Κουφοντίνας πεθάνει, η Ελληνική Δημοκρατία θα έχει στα χέρια της ένα νεκρό απεργό πείνας, κάτι πρωτόγνωρο και ανήκουστο για το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και οι εχθροί της, οι εχθροί της δημοκρατίας, θα αποκτήσουν έναν ήρωα. Ένα σύμβολο. Εναν λόγο για να λερώνουν τοίχους με το όνομά του. Η θλιβερή ύπαρξη του θα αποκτήσει νόημα. Η τελευταία του ανάσα θα βγει πίσω από χαμόγελο. Θα έχει πλήξει τη δημοκρατία. Και το κράτος δικαίου.
Αν ο Κουφοντίνας μεταφερθεί στα υπόγεια Κορυδαλλού, θα ξεχαστεί. Κάθε μέρα που του απομένει, μέχρι να τελειώσει τη ζωή του εκεί μέσα, θα είναι και ένα βήμα προς τη λήθη. Αντί να γίνει σύμβολο, θα εξελιχθεί σε απολίθωμα. Και η δημοκρατία δεν θα έχει τον λεκέ που αφήνει ένα έντομο όταν το συνθλίβεις στον τοίχο σου. Αν ο Κουφοντίνας πεθάνει, η επέτειος του θανάτου του θα προβάλλει κάθε χρόνο, θα μείνει ζωντανή για καιρό. Δεν συμβαίνει το ίδιο με την επέτειο θανάτου των νεκρών που άφησε πίσω του. Τους νίκησε στη ζωή. Ας μην τους νικήσει και στον θάνατο.
απόσπασμα από άρθρο του :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου