Ήμουν κι εγώ εκεί! Ήμουν ζωντανά στον αέρα του "Ράδιο Θεσσαλονίκη" όταν η αστυνομική επιχείρηση στο ΑΠΘ άρχισε, κορυφώθηκε και ολοκληρώθηκε. Προσπάθησα να κάνω σωστά τη δουλειά μου, δεν ξέρω ...εάν τα κατάφερα, πάντως προσπάθησα.
Αυτό που όμως αντιλήφθηκα λίγες ώρες μετά ήταν ότι άφησα εκτός περιγραφής κάποια πολύ σημαντικά κομμάτια και πτυχές του γεγονότος...
Τα μισά επειδή δεν ταίριαζαν στη ζωντανή μετάδοση, καθώς σ' αυτήν δίνεις μόνο την εξέλιξη και όχι τη σημασία, τα αίτια και τα αιτιατά της... Και τα άλλα μισά επειδή εμείς οι Δημοσιογράφοι αυτο- λοκρινόμαστε για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο...
Η αίσθηση της παράλειψης έγινε ακόμη πιο έντονη στη σημερινή εκπομπή όταν ο Stefanos Diamantopoulos μού απηύθυνε κάποιες πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις για το γεγονός. Απαντώντας τες αισθάνθηκα άσχημα! Γιατί αντιλήφθηκα ότι έμειναν εκτός δημοσιότητας κάποια στοιχεία τα οποία εάν τα ήξερε ο κάθε πολίτης θα σχημάτιζε πληρέστερη εικόνα.
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω:
διάβασα πολλές φορές την είδηση ότι "ΜΑΤ, καταπατώντας δημοκρατικές ελευθερίες εισέβαλαν στο πανεπιστήμιο και ξυλοκόπησαν φοιτητές, που θέλησαν να διαδηλώσουν την αντίθεση τους στο νόμο Κεραμέως".
Αυτή είναι η μία οπτική γωνία, γιατί υπάρχει και άλλη: που λέει ότι οι 150-200 από το σύνολο των 120.000 δεν ήταν αγνοί και άδολοι φοιτητές, αλλά στελέχη κομματικών νεολαιών- στρατών, που κάνουν το κομματικό τους καθήκον. Το οποίο δεν είμαστε και τόσο βέβαιοι ότι ταυτίζεται με το καλό του Πανεπιστημίου. Γνωρίζω μερικά από τα παιδιά αυτά! Μέσα από το νεανικό τους πάθος και την αφέλεια της νιότης τους δεν αγωνίζονται μόνο κατά του Νόμου Κεραμέως! Αγωνίζονται για να κυριαρχήσουν οι σοσιαλιστικές τους ιδέες, για να απλωθεί η επιρροή τους στους νέους, για να πέσει η κυβέρνηση, να αποπεμφθεί η Κεραμέως και να ηττηθεί ο Καπιταλισμός.
Μερικά μάλιστα από αυτά, τα πιο adrenaline junkies δεν διστάζουν να περάσουν το κατώφλι της βίας, καθώς την θεωρούν αποδεκτό τρόπο δράσης.
Πολλά από αυτά τα παιδιά, τα οποία σε 20-30 χρόνια θα θυμούνται αυτή την επαναστατική γυμναστική και θα γελάνε, όπως ακριβώς οι σημερινοί 60άρηδες, έχουν μάθει να θεωρούν την κατάληψη δημοσίου χώρου ως απόλυτο δικαίωμα τους! Δεν την θεωρούν αντισυνταγματική και ανελεύθερη εκδήλωση αλλά μορφή κινητοποίησης! Το να γίνονται ζημιές και να πέφτουν και μερικές ψιλές στη διάρκεια τους ή να καταπατείται το δικαίωμα κάποιων στην εργασία το βρίσκουν σαν λογική και απολύτως δικαιολογημένη παράπλευρη απώλεια.
Ένα από τα παιδιά αυτά μού είπε το πρωί ότι "ο νόμος Κεραμέως θα καταργηθεί στην πράξη γιατί δεν τον θέλουμε εμείς οι φοιτητές". Δηλαδή, στο μυαλό αυτού του παιδιού καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει εάν οι πολιτικές της δεν γίνονται ομοθύμως και ομοφώνως αποδεκτές με ενθουσιασμό από όλους τους πολίτες! Κατά την άποψη του μία κυβέρνηση πρέπει πρώτα να πάρει το ΟΚ των 150 φοιτητών που ήταν στην κατάληψη για να ψηφίσει ένα νόμο για τα ΑΕΙ! Κι ας έχει κάθε νόμιμο δικαίωμα.
Το παιδί αυτό νομίζει ότι η Αστυνομία είναι εξ' ορισμού καταπιεστικός, κατασταλτικός μηχανισμός ακόμη κι όταν αποτρέπει το έγκλημα. Και δεν της αναγνωρίζει το δικαίωμα να προστατέψει τη νομιμότητα εντός του Πανεπιστημίου.
Βέβαια, τέτοιες περιθωριακές απόψεις υπάρχουν παντού. Αλλά μόνο στην Ελλάδα έχουμε ακόμη αυτές τις τριτοκοσμικού τύπου κινητοποιήσεις, αυτήν την επαναστατική γυμναστική, αυτή την εμμονή στην αντίδραση, την οποία έχουμε θεοποιήσει.
Η εικόνα αστυνομικών μέσα στα Πανεπιστήμια δεν κάνει κανέναν να χαίρεται. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως η αστυνομία μπορεί να δώσει την παραμικρή λύση σε κάποιο από τα προβλήματα του Πανεπιστημίου. Αλλά όποιος καταγγέλλει την αστυνομική παρέμβαση θα πρέπει, αν θέλει να είναι δίκαιος με την συγκυρία, να δώσει εναλλακτική πρόταση για το τι θα πρέπει να γίνει όταν υπάρχει παραβίαση του νόμου. Ποιος τον αποκαθιστά;
Φυσικά δεν φταίνε τα παιδιά. Φταίει η κοινωνία μας που αδυνατεί να σπάσει και να ξεπεράσει ιδεολογήματα του παρελθόντος. Φταίνε κάποια κόμματα και οργανώσεις που παγιδεύουν μέσα σε ουτοπικές εμμονές τα νιάτα και τη ζωηράδα τους. Αντί να διοχετεύσουν τη νεανική ορμή και αναζήτηση στη θετική δράση και την πρόοδο την εγκλωβίζουν στην στείρα άρνηση και την εμμονή στην αντίδραση!
Μακάρι να ωριμάσουν κάποια στιγμή τα πράγματα. Μέχρι τότε όμως υπάρχει κάτι που πρέπει σίγουρα να βελτιωθεί: η άλλη άποψη! Πρέπει να ακούγεται περισσότερο η άλλη άποψη...
ΥΓ: είμαι βέβαιος πως κάποια από τα παιδιά της κατάληψης, που καλούσαν με δάκρυα στα μάτια τους δημοσιογράφους να μεταδώσουμε την αστυνομική βία, στην κοινωνία, αύριο- μεθαύριο θα φωνάζουν και πάλι "Αλήτες- ρουφιάνοι- δημοσιογράφοι"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου