ραντεβού", "ραντεβού τέλος" και πολλά ακόμη, που δείχνουν τον εκνευρισμό των εργαζομένων, επειδή "πλακώνει πελατεία".
Είναι εμφανέστατος ο εκνευρισμός των εργαζομένων με τον κόσμο και η εικόνα των προχειρογραμμένων "αυστηρών συστάσεων" λες και απευθύνονται σε ζώα, με ενόχλησε και είπα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Για να μην είμαι άδικος, οφείλω με το γνωστό θάρρος της γνώμης μου, να επαναλάβω την άποψή μου (προφανώς θα υπάρχουν έντονες διαφωνίες!), για τα δημόσια νοσοκομεία, όπως τα έζησα και τα μελέτησα τα τελευταία χρόνια, με αφορμή πολλές και πολυήμερες επισκέψεις μου σε αυτά:
οι γιατροί παλεύουν πολύ και είναι άξιοι συγχαρητηρίων οι περισσότεροι (όχι όλοι, υπάρχουν και ...μεγάλοι επιστήμονες της λούφας),
το υπόλοιπο νοσηλευτικό προσωπικό (νοσηλευτές, νοσοκόμες, κλπ) ασχολείται με το πώς δεν θα πέσει πάνω σε ασθενή, επειδή όλο και κάτι θα ζητήσει κι έχει κάνει επιστήμη το παραμύθι περί έλλειψης προσωπικού. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στα δημόσια νοσοκομεία είναι ότι, όλοι (ασθενείς και επισκέπτες) θέλουν να ρωτήσουν κάτι, περιφέρονται με το γνωστό βλέμμα της αγωνιώδους αναζήτησης και δεν βρίσκουν κανέναν να ρωτήσουν και
το υπόλοιπο προσωπικό (διοικητικοί, τεχνίτες, , συντηρητές κλπ), έχει κάνει επιστήμη τη λούφα, την απόκρυψη, το κρυφτούλι, την εξαφάνιση και κυρίως "τα δικαιώματα" και τη γκρίνια. Μόνο γκρίνια, αλλά κανείς δεν φιλοτιμείται να πιάσει μια βούρτσα και να βάψει μισό μέτρο τοίχου.
Καταλαβαίνω πως ενοχλούνται οι φίλοι που κατηγορώ ως μονίμως ζητούντες "κι άλλες προσλήψεις", αλλά κι εμένα με ενοχλεί να βλέπω νοσοκόμες να κρύβονται συνεχώς σε καμαράκια κι όποτε της ζητάς κάτι να σου απαντούν "έχουμε έλλειψη προσωπικού". Διαπίστωσα πολλές φορές ότι ακόμη κι όταν είναι 10 νοσοκόμες σε ένα τμήμα, δεν βρίσκεις καμία! "Μα πού κρύβονται;"
Είναι πολύ κουραστικό, τα δημόσια νοσοκομεία μας να έχουν κολλήσει σε 2 κλισέ: "απαγορεύεται, μη χτυπάτε, μη ρωτάτε, μην μπαίνετε....." και "έχουμε έλλειψη προσωπικού".
Βασίλης Προκοπίδης
μερικές εικόνες από τη χούντα των ανακοινώσεων, ενδεικτικά....
