Στην ηλικία των 15-16 ετών οι έφηβοι, δεν είναι παράξενο που θέλουν μερικές φορές να προκαλέσουν έως και να ‘πληγώσουν’ τον καθωσπρεπισμό των ενηλίκων. Αντιθέτως, είναι λογικό και ενίοτε εύλογο.
Τα γνωστά πλέον 10 κορίτσια τα οποία γελοιοποίησαν την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Ν. Φιλαδέλφεια, βηματίζοντας όπως είπαν ως «ξεκουρδισμένα στρατιωτάκια», δημοσίευσαν κείμενο (πολύ αμφίβολο εάν είναι δικό τους), εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους προέβησαν σε αυτήν την πράξη. Οι δε εξηγήσεις που δίνουν ωστόσο, δεν μπορούν εννοείται να σταθούν ως σοβαρή επιχειρηματολογία• ως ότι εκπέμπουν κάποια ‘βαθιά’ μηνύματα πίσω απ’ τις λέξεις. Η εν λόγω επιχειρηματολογία (συνθηματολογία) και εδώ ακριβώς εστιάζεται κυρίως το πρόβλημα, επικροτείται από (συγκεκριμένου ιδεολογικού χώρου ασφαλώς) πολιτικούς φορείς και όχι μόνο (πχ. καθηγητές).
Μόνο επί παραδείγματι πχ. αναφέρουν: «πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά» …«στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις», εννοώντας προφανώς ότι αντιτάσσονται στην παρέλαση επειδή εκεί υποτίθεται ότι απηχούνται τέτοιες ιδέες. Ή αναρωτιούνται: «τι κοινό μπορεί να έχει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία;»
Μισό λεπτό! Μα η παρέλαση και η τιμή δεν γίνεται για το στρατό όπως τον περιγράφουν! Αλλά για εκείνον ο οποίος υπεραμύνθηκε του ελληνικού εδάφους, των ελληνικών εστιών και οικογενειών. Που αγωνίστηκε για την ελευθερία και τα υψηλά ιδανικά της ανθρωπότητας. Έχουν σχέση αυτά με …«στρατό που κάνει πολέμους, βομβαρδισμούς και επεμβάσεις»;;
Το να πραγματοποιείται δε αυτή η τιμή μεταξύ άλλων παρελαύνοντας (όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες), συνιστά έτσι αβίαστα μιλιταρισμό; Ή, βλέπει κανείς στις παρελάσεις, όπως απαιτείται προκειμένου να γίνει λόγος περί μιλιταρισμού (https://el.wikipedia.org/wiki/Μιλιταρισμός), εκδηλώσεις «υπεροχής των Ενόπλων Δυνάμεων, έναντι των πολιτικών Δυνάμεων», ή στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας;; Εάν λοιπόν εξακολουθούν να ρωτάνε «τι κοινό μπορεί να έχει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία», ας διευκρινιστεί: Ο όντως μιλιταρισμός δεν έχει. Η μνήμη, η τιμή αλλά και το πρότυπα μίμησης εκείνων που υπερασπίζονται -και τότε και τώρα- την ίδια την ελευθερία, έχει!
Ας μην αγνοείται πάντως ή παραθεωρείται το γεγονός ότι η αποτρεπτική ικανότητα μίας χώρας, μεταξύ άλλων θεμελιώνεται σε συντελεστές ισχύος, όχι μόνο τις ισχυρές συμμαχίες, τη δυνατή οικονομία, την αποτελεσματική διπλωματία αλλά φυσικά και την επιχειρησιακή ετοιμότητα και δύναμη πυρός του στρατού. Γι’ αυτό κι είναι ευχής έργον να είναι- πάντοτε ακμαίος, έτοιμος και αξιόμαχος.
Επίσης, αποκάλεσαν τον «ξεκουρδισμένο»βηματισμό τους …«επέμβαση εκτάκτου ανάγκης»! Αλήθεια, ποια ανάγκη υπαγόρευσε την επιτακτικότητα για τέτοια γελοιοποίηση, ημέρα εθνικής μνήμης και τιμής νεκρών ηρώων;
Γενικά, δεν μπορεί να μην διαπιστωθεί ότι όχι μόνο δεν πρόκειται περί «ακαλούπωτης» (όπως ελέχθη απ’ τα ίδια τα κορίτσια) συμπεριφοράς, αλλά θα λέγαμε ότι οι εν λόγω ενέργειες και κυρίως οι πολιτικοί κ.α. που τις επιδοκίμασαν, ‘εναρμονίζονται’ ή και εργάζονται συστηματικά, στη βάση (ή στο ‘καλούπι’) μιας ευρύτερα αποδομητικής και εθνομηδενιστικής αντίληψης και προοπτικής στην ελληνική κοινωνία.
Είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια, όταν η γελοιοποίηση αφορά το έθνος και το Πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού ή την Εκκλησία, πρόκειται για …προοδευτικότητα, ελευθερία έκφρασης, για «διαμαρτυρία με νοήματα»(Γιαννούλης-ΣΥΡΙΖΑ), τέχνη, ή όπως είπαν τα κορίτσια για …«καλλιτεχνική επέμβαση»! Αλήθεια, ας φανταστεί κανείς να γινόταν κάτι ανάλογο (δηλαδή έντονη γελοιοποίηση) την ημέρα μνήμης και εκδηλώσεων του ολοκαυτώματος, ή την ημέρα μνήμης του μάρτυρα των Σιιτών στον Πειραιά και το Περιστέρι (με τα αυτομαστιγώματα σε δημόσια θέα)• ή επίσης στην παρέλαση στο Παρίσι την ημέρα μνήμης της Γαλλικής Επαναστάσεως. (ή ακόμα και στην παρέλαση γνωστή ως gay-parade!) Άραγε θα έδινε τότε κανείς, όπως ο κ. Πετρόπουλος, της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ-«ΑΥΓΗ», «συγχαρητήρια»στους γελοιοποιούντες τις παραπάνω εκδηλώσεις;; Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται περί «καλλιτεχνικής επεμβάσεως», για ένα «happening!» (κ.Φλαμπουράρης-ΣΥΡΙΖΑ)ή όπως σχολίασε ο κ.Χειμωνάς (επίσης του …ΣΥΡΙΖΑ), ότι «ήταν μια στιγμή …μαγείας»!! (ορίστε ‘πολιτικός’ σχολιασμός)
Το ζήτημα πάντως που θέτουν κάποιοι περί καταργήσεως ή όχι των μαθητικών παρελάσεων, δεν μπορεί να απαντηθεί εάν πρώτα δεν διευκρινιστεί το εξής: Σε τι ενοχλούν και σε ποια επιζήμια, ή απλά μη επιθυμητά αποτελέσματα οδηγεί μια παρέλαση (ειδικά αν αυτή αντιπαραβληθεί με …άλλου είδους παρελάσεις). Ή με ποιες εκδηλώσεις θα μπορούσαν να αντικατασταθούν οι παρελάσεις αυτές, δια των οποίων εκδηλώσεων δεν θα απομειώνεται η μνήμη και η τιμή στους αγωνιστές και τα διδάγματα που απορρέουν από τα γεγονότα των περιόδων αυτών.
Ø Οφείλει πάντως να ειπωθεί κατηγορηματικά: Εάν τυχόν, οι όποιες εκδηλώσεις μιας εθνικής (ή άλλης) εορτής θεμελιώνονται σε, ή προάγουν επιζήμια, ανήθικα ή αντικοινωνικά πρότυπα, αντιλήψεις, ακόμα και αναληθή ‘αφηγήματα’, γιατί όχι, ας τεθεί ζήτημα κατάργησης ή τουλάχιστο τροποποίησής τους.
Ωστόσο, εκτός βέβαια από το γεγονός ότι το 2007 έρευνα της Pubilc Issue παρουσίασε ότι το 78% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι σίγουρα συμφωνούν με τον θεσμό των μαθητικών παρελάσεων, (ενώ και ένα 6% είπε ότι μάλλον συμφωνεί), οι παρελάσεις (βηματισμός, πειθαρχία στο σχηματισμό κτλ) δεν δύναται να υποστηριχθεί ότι οδηγούν τους νέους σε δικτατορικές, μιλιταριστικές και φιλοπόλεμες αντιλήψεις.
Η κοινωνία -νέοι και παλαιότεροι- μακράν απέχει από τέτοιες αντιλήψεις και ολοένα απομακρύνεται παρά το γεγονός ότι παρελάσεις τελούνται διαρκώς. Με άλλα λόγια, όσοι παρέλασαν δεκαετίες τώρα, ούτε οπαδοί φασιστικών ιδεολογιών έγιναν, ούτε μιλιταριστές, ούτε διαπιστώθηκε ποτέ αλλαγή αντιλήψεων κάποιου μαθητή επειδή ακριβώς παρέλασε. Σημειωτέον ότι ο πρώτος επίσημος εορτασμός και πρώτη παρέλαση για την 28η, (ανεπισήμως γινόταν επί Κατοχής ήδη από το 1941 με πρωτοβουλία πολιτών και φοιτητών) έγινε επί του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, το 1944.
Ø Μήπως τελικά το πρόβλημα για κάποιους δεν είναι η παρέλαση καθεαυτή, αλλά ότι την ώρα αυτή προβάλλεται/προάγεται η έννοια του έθνους και της πατρίδας;;
Θα ηδύνατο συνοπτικά να λεχθεί ότι οι εθνικές εορτές συνιστούν τρόπον τινά κατάφαση ενός λαού στον εαυτό του και ανεξάντλητη πηγή διδαγμάτων και έμπνευσης για τις νεότερες γενιές.
Μέσω των εορταστικών αυτών εκδηλώσεων τελικά (δύο ή άντε τρεις ημέρες το χρόνο) τα παιδιά και οι ενήλικοι μαθαίνουν, στοχάζονται και εμπνέονται από την ενθύμηση των ιστορικών αυτών γεγονότων, ελπίζουν και ομονοούν. Δεν ομονοούν βέβαια μόνο οι εθνικά όμοιοι, αλλά και όλοι εκείνοι που τους ενώνει η αγάπη για την ειρήνη, την ελευθερία και ταυτόχρονα η απέχθεια για τον κάθε είδους (‘δεξιόστροφο’ ή ‘αριστερόστροφο’) ολοκληρωτισμό.
Διδάσκονται τι υπέστη ο τόπος, το έθνος, τα άλλα έθνη και όλη η ανθρωπότητα. Από ποιες αιτίες, ιδεολογίες ή πρακτικές κινδύνεψε• τι έχασε, τι ξαναβρήκε, τι θυσίες χρειάστηκαν για να το ξαναβρεί και τι οφείλει να διαφυλάξει. Αυτό είναι όλο… Αυτές είναι οι «ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά»! Πού αλήθεια κάτι το μεμπτό στα παραπάνω;
*Και τέλος η υπό των κοριτσιών αναφερόμενη ομάδα παραγωγής «Monty Python» που οι ίδιες επικαλούνται για τις ενέργειές τους, έστειλε τα όποια μηνύματά της μέσα από σατιρική τηλεοπτική σειρά, θέατρο κτλ. Οι άνθρωποι δεν μετέτρεψαν μια ημέρα μνήμης, νεκρών ηρώων και αντίστασης στο φασισμό, σε τσίρκο…
thriskeftika
