Η ίδρυση και λειτουργία Γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη και η απόφασή του να ανεβαίνει κάθε 15 μέρες, για ....Αλλά, την αξία της εδώ παρουσίας του -οποιουδήποτε- Πρωθυπουργού, την ακυρώνουν οι ίδιοι οι Θεσσαλονικείς, που εκμεταλλεύονται την παρουσία του, για να πει ο κάθε πικραμένος τον καημό του. Το Διοικητήριο στο οποίο στεγάζεται το γραφείο του μετατρέπεται σε πασαρέλα διαμαρτυριών των συνήθων "υπόπτων": Δημοσίων υπαλλήλων που αγωνιούν για τη θεσούλα τους, συμβασιούχων που λαχταρούν τη μονιμότητα, υπαλλήλων ΔΕΚΟ που θέλουν να παραμείνουν δημόσιες, εεεεε..... μας τα ΄καναν τσουρέκια οι έχοντες ή οι προσδοκώντες μια θέση στο δημόσιο. Ε, άι σιχτίρ πια κι ας γίνω μισητός σ΄αυτούς.
Υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, αυτή του ιδιωτικού τομέα, της παραγωγής, των επαγγελματικών οργανώσεων, των επιστημόνων, της έρευνας, της καινοτομίας, της οργάνωσης, που πρέπει να μιλά με τον Πρωθυπουργό και για άλλα θέματα πέραν της "τακτοποίησης συμβασιούχων".
Φτάνει πια με τις διαμαρτυρίες δρόμου με αίτημα "μόνιμη δουλειά στο δημόσιο".
Πότε θα καταλάβουν ότι πρέπει να σηκώσει η Ελλάδα κεφάλι, να παράξει, να εξαγάγει, να δημιουργήσει, ώστε να μπορεί και ο εργοδότης που λέγεται "δημόσιο" να πληρώνει τους υπαλληλους του, χωρίς να αρμέγει όλη την υπόλοιπη χώρα;
Επιτέλους, οι "αγωνιστές" του δημοσίου να αφήσουν και την υπόλοιπη κοινωνία να θέσει τα προβλήματά της, και όχι μόνο αυτά: να θέσεi προτάσεις και ιδέες για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, Nα ασχοληθούμε και με κάτι άλλο πέραν του καημού ορισμένων να διοριστούν στο δημόσιο και να μετά να κάααθονται.
Φτάνει πια ρε συμβασιούχοι με τον καημό σας να γίνεται μόνιμοι ! Αμα δεν υπάρχει χώρα, τζάμπα θα πάει η μονιμότητά σας ! Δεν θα πεθάνετε αν δεν διοριστείτε, όπως δεν πεθάναμε εμείς που δεν διοριστήκαμε. Άι σιχτίρ πια με τους κάθε λογής "συμβασιούχους" "συνδικαλιστές" και "αγωνιστές" ! Κούρασαν τα δίκαια αιτήματά τους ! Παρτάκηδες ! Η χώρα διαλύθηκε και ΄σεις κοιτάτε μόνο τη σίγουρη θεσούλα στο δημόσιο.
Μισήστε με ελεύθερα, αλλά πρέπει να ακουστούμε κι εμείς οι υπόλοιποι !
Έχουμε δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση και ΄μεις, που δεν μπορούμε και δεν θέλουμε στο κάτω-κάτω να "συνδικαλιστούμε για να διεκδικήσουμε με ενότητα κι αγώνα τα δίκαια λαϊκά αιτήματά μας".
Θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα, που να δίνει ευκαιρίες δουλειάς σε όλους, στην αληθινή παραγωγή, δουλειά την οποία θα βρίσκουμε επειδή μας έχει ανάγκη ο εργοδότης κι όχι επειδή πιέζουμε με "ενότητα κι αγώνα στο πεζοδρόμιο" τους πολιτικάντηδες να μας προσλάβουν ως υπεράριθμους σε ένα μαγαζί, που δεν μπορεί χωρίς δανεικά να πληρώσει μισθούς, επειδή αν δεν μας προσλάβει θα χάσει ψήφους.
Θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα, που να δίνει ευκαιρίες δουλειάς σε όλους, στην αληθινή παραγωγή, δουλειά την οποία θα βρίσκουμε επειδή μας έχει ανάγκη ο εργοδότης κι όχι επειδή πιέζουμε με "ενότητα κι αγώνα στο πεζοδρόμιο" τους πολιτικάντηδες να μας προσλάβουν ως υπεράριθμους σε ένα μαγαζί, που δεν μπορεί χωρίς δανεικά να πληρώσει μισθούς, επειδή αν δεν μας προσλάβει θα χάσει ψήφους.
Φώτης Μακρίδης
