ΜΕΤΑ, θα αρχίσει το....
δράμα και το κλάμα.
Έτσι γίνεται πάντα. Στην αρχή παίρνουν φωτιά οι κάμερες για να απαθανατίσουν τις όμορφες εικόνες που δημιουργεί το χιόνι, να ανέβουν στο blog, να τσιμπήσουμε κλικς και στο facebook να τσιμπήσουμε likes.
Τα likes τελειώνουν και έρχεται η εφιαλτική πραγματικότητα:
-ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα
-χαλασμένα φανάρια
-ασθενοφόρα που δεν μπορούν να φτάσουν στον προορισμό τους
-χιλιάδες μικροτρακαρίσματα
-σπασμένοι σωλήνες, διακοπή υδροδότησης
-διακοπή θέρμανσης
-σπασμένα πόδια από πτώσεις λόγω γλίστρας
-ΚΑΝΕΝΑ τηλέφωνο υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης δεν θα απαντά όταν το χρειάζεσαι
και 100.000 πολίτες να ουρλιάζουν στα ραδιόφωνα: "πού είναι ο δήμαρχος, γιατί δεν ρίχνει αλάτι;" λες και οι "αλατιέρες" μπορούν να περάσουν με τόσο μποτιλιάρισμα παντού, από άκρη σ' άκρη σε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη ή το αλάτι είναι πανάκεια που θεραπεύει κάθε πρόβλημα που δημιουργεί η παγωνιά!
"Και στην άλλη Ευρώπη ή τον Καναδά ή τις ΗΠΑ, πώς καταφέρνουν με τόσο χιόνι να μην κολλάνε" ρωτά ο πολίτης. Μα εκεί, οι δρόμοι είναι για να κυκλοφορούν τα αυτοκίνητα, όχι για να παρκάρουν. Εσύ όμως το αφήνεις όπου βρεις ΚΑΙ διπλοπαρκαρισμένο, εμποδίζοντας την κυκλοφορία, επιβραδύνοντας την κίνηση όλων των άλλων και ΕΣΥ συνεχίζεις να τρέχεις όπου βρεις λίγη ανοιχτωσιά και πας και στουκάρεις στον μπροστινό σου.
Και μετά φωνάζεις "πού είναι το κράτος;" !
Ναι, τρέξε λίγο πιο πολύ στον παγωμένο δρόμο, μαλάκα και περίμενε να έρθει ο Τσίπρας να σου σταματήσει το αμάξι.
