Edit: (2/5/16) Αυτό το άρθρο είχε γραφεί με την αποχώρηση-απόλυση του Κλαούντιο Ρανιέρι από την εθνική ομάδα, στις 16/11/2014 και τώρα, στην κατάκτηση του ...
πρωταθλήματος Αγγλίας από την μικρομεσαία Λέστερ, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και από μια πιο γενικευμένη ματιά, περιγράφει και κάποιες από τις αιτίες για την γενικότερη κατάσταση της χώρας. Μικρομεσαίας Λέστερ που προπονεί ο «αποτυχημένος», ο «άσχετος», ο «βλάκας», ο «αστείος» και άλλα πολλά που τα φερέφωνα-παπαγαλάκια του συστήματος, δημοσιογράφοι χωρίς διάθεση να αγγίξουν τα κακώς κείμενα και πολίτες που τρώνε οτιδήποτε τους σερβίρουν χρησιμοποιούσαν στις αναφορές τους…
Είναι αστείο να διαβάζεις σκέψεις και αγωνιστικές αναλύσεις για το τι φταίει και παρουσιάζει αυτή την εικόνα η εθνική, που έφτασε στο σημείο να χάσει από τα Νησιά Φερόε εντός έδρας (πιο χαμηλά κυριολεκτικά δεν γίνεται)
Όταν είναι τόσο μα τόσο απλό…
Όταν είναι τόσο μα τόσο απλό…
Τώρα απλά δικαιώνονται Ρεχάγκελ και Σάντος που σαν ξένοι γνώριζαν αυτό που εμείς θέλουμε να παραβλέπουμε και κρατούσαν τους παππούδες για όσο μπορούσαν περισσότερο.
Αυτούς που μέσα από συγκυρίες είχαν φτάσει να δουν ένα όνειρο που ούτε σαν σκέψη δεν τους περνούσε ποτέ από το μυαλό να αρχίζει να αποκτά υλική υπόσταση και που δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Έβαλαν έξτρα προσπάθεια, έξτρα εγωισμό, έξτρα πείσμα και δεν το άφησαν να ξεφύγει. Του έδωσαν σάρκα και οστό πετυχαίνοντας αυτοί, όχι άλλοι, αυτοί, όχι οι προηγούμενοι, αυτοί, όχι οι δίπλα τους, αυτό που είναι και θα παραμείνει η μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού. Έγιναν οι κατακτητές της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.
Αυτό προστάτευαν τόσα χρόνια που συνέχιζαν να παίζουν. Το δικό τους κατόρθωμα. Το τέκνο της δικής τους αθλητικής προσπάθειας. Για τον ατομικό εγωισμό τους ο καθένας και την ατομική υστεροφημία τους έβαζαν στην άκρη όσα αρνητικά είχαν και όσα τους χώριζαν και πάντα προσπαθούσαν, παρασέρνονταν και όσους νέους ήταν δίπλα τους. Μέχρι και τον τελευταίο χορό της τελευταίας μικρής ομάδας γερόλυκων, στο τελευταίο μουντιάλ.
Άλλωστε για ποδοσφαιριστές μιλάμε. Δεν είναι οι Rolling Stones να συνεχίζουν να κυλάνε στο χορτάρι μέχρι τα 80 τους…
(και οι ένας-δυο που απέμειναν δεν καθιστούν ομάδα. Μέχρι τρεις δεν θεωρούνται ομάδα -και σωστά- ούτε από δικτατορικά καθεστώτα)
(και οι ένας-δυο που απέμειναν δεν καθιστούν ομάδα. Μέχρι τρεις δεν θεωρούνται ομάδα -και σωστά- ούτε από δικτατορικά καθεστώτα)
Αυτό είναι που δεν έχουν οι καινούργιοι και που περιγράφει και μια νοοτροπία, βαθιά ριζωμένη στο DNA μας…Να στηριζόμαστε στα λόγια σε όσα πετυχαίνουν οι πρόγονοι μας, λες και εξαιτίας των δικών τους κατορθωμάτων θα μας φοβηθεί ή θα χαριστεί κανένας στο παρόν χωρίς να προσπαθήσουμε….
Να κρατάμε αυτό που πέτυχαν οι προηγούμενοι μόνο για να φτιάχνουμε άκοπα την δική μας εικόνα απέναντι σε τρίτους, χωρίς να νιώθουμε την ανάγκη να το προστατεύσουμε…
Να κρατάμε αυτό που πέτυχαν οι προηγούμενοι μόνο για να φτιάχνουμε άκοπα την δική μας εικόνα απέναντι σε τρίτους, χωρίς να νιώθουμε την ανάγκη να το προστατεύσουμε…
Έφυγαν οι παλιοί λοιπόν και οι επόμενοι δεν έχουν πλέον κανένα δέσιμο με αυτό που εκείνοι είχαν πετύχει. Δεν είναι θέμα ταλέντου, ούτε οι προηγούμενοι ήταν άλλωστε τίποτα σπουδαίοι μπαλαδόροι. Ίσα ίσα που οι καινούργιοι είναι περισσότερο ταλαντούχοι. Από μέτριοι μέχρι καλοί παίχτες ήταν, με υπερτονισμένο όμως τον εγωισμό τους, που λειτουργούσε ως ωθητήρας και ασπίδα ταυτόχρονα.
Το είπε άλλωστε χωρίς να κατανοεί την αιτία ο Τοροσίδης στις δηλώσεις του αμέσως μετά το παιχνίδι. Που είναι απόλυτα λογικό και ανθρώπινο να μην το κατανοεί. Τα αρνητικά και τα θετικά μας, χρειάζεται ένας τρίτος να τα παρουσιάσει και να τα χειραγωγήσει….
«….Απέναντι σε μια τέτοια ομάδα δεν μπορεί να μην πολεμάς, τέσσερα ματς δεν πολεμάμε. Χάθηκε η μαγιά που υπήρχε σε αυτή την ομάδα….Δεν μπορεί να σου φταίει τίποτα άλλο (κόσμος, διοίκηση, προπονητής) όταν χάνεις απ’ τα Νησιά Φερόε….Και στα τέσσερα ματς που έχουμε παίξει μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει αυτό που υπήρχε… Έχουμε μιλήσει πολλές φορές μεταξύ μας, αλλά δυστυχώς δεν αλλάζει κάτι. Απορώ… Τουλάχιστον παλιά πολεμούσαμε. Δεν παίζαμε μεγάλη μπάλα, αλλά τα καταφέρναμε, ήμασταν συμπαγείς…Δεν έχω εξήγηση…»
http://www.protothema.gr/sports/article/426658/torosidis-sostes-oi-apodokimasies-tou-kosmou/
http://www.skygoal.gr/ethniki-omada/torosidis-kai-me-to-xorio-mou-na-paixoume-tha-xasoume.html
http://www.protothema.gr/sports/article/426658/torosidis-sostes-oi-apodokimasies-tou-kosmou/
http://www.skygoal.gr/ethniki-omada/torosidis-kai-me-to-xorio-mou-na-paixoume-tha-xasoume.html
Γιατί δεν είμαστε λαός της συνέχειας. Δεν νιώσαμε ποτέ την ανάγκη να προστατεύσουμε αυτό που μας αφήνουν οι προηγούμενοι, πόσο μάλλον να το βελτιώσουμε. Δεν θεωρούμε δικό μας αυτό που κληρονομούμε…Δεν καθίσαμε ποτέ στους ώμους της ιστορίας που παραλαμβάνουμε για να χτίσουμε κάτι πιο ψηλό και ισχυρό και ωραίο, παρά μόνο όταν θέλουμε να την πούμε στους άλλους…
Γι αυτό και δεν είμαστε λαός που θα προγραμματίσει και θα βάλει μακροχρόνιους στόχους και θα περιμένει υπομονετικά τα αποτελέσματα. Να συνεχίσουμε αυτό που πέτυχαν….»οι άλλοι…..;» Θα αστειεύεσαι !!
Γι αυτό και δεν είμαστε λαός που θα προγραμματίσει και θα βάλει μακροχρόνιους στόχους και θα περιμένει υπομονετικά τα αποτελέσματα. Να συνεχίσουμε αυτό που πέτυχαν….»οι άλλοι…..;» Θα αστειεύεσαι !!
(Θα ήταν απλά χάσιμο χρόνου να αρχίσει να απαριθμεί κάποιος παραδείγματα από τα βάθη της ιστορίας μέχρι σήμερα)
Με χαμένο λοιπόν αυτό που οι παλιοί πρόσφεραν (πρώτα για τους εαυτούς τους και κατ επέκταση για την ομάδα) και χωρίς τον καθοδηγητή που θα ρίξει μερικές ψυχολογικές σφαλιάρες ανοίγοντας μια ολότελα λευκή σελίδα ώστε να ξυπνήσει στους καινούργιους τον δικό τους ατομικό εγωισμό, έμειναν μόνο τα αρνητικά στοιχεία να υπερτονίζονται…
Να φοράμε τις δάφνες των προηγούμενων απλά για να γίνουμε τζάμπα μάγκες για όσο διατηρείται η φόρα που έχει αποκτηθεί από την προσπάθεια τους, χωρίς να αισθανόμαστε πως είναι και δικό μας αυτό που πέτυχαν και πως πρέπει να το υπερασπιστούμε. Ίσα ίσα που στο πίσω μέρος του μυαλού μας ξοδεύουμε ενέργεια σε ζηλόφθονα συναισθήματα, άσχετα με το τι παρουσιάζουμε προς τα έξω…
Αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» είναι το μόνο που διαθέτουν σε αφθονία όσοι ξεκίνησαν να παίζουν τον Σεπτέμβριο στην νέα αναγκαστική σελίδα της Εθνικής. Και εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ» βασισμένο όχι σε δικό τους επίτευγμα, αλλά σε κληρονομιά.
Αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» που θα ακούσει ακόμη και σήμερα ο αστυνομικός από τον λεφτά γιο που σκοτώνοντας την ώρα του κοπροσκυλιάζοντας θα κάνει τροχαία παράβαση, με το αγορασμένο από τον ιδρώτα (τίμιο ή όχι δεν έχει σημασία) του πατέρα του, ακριβό αυτοκίνητο.
Αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» του με πλαστά πτυχία γενικού γραμματέα του τάδε οργανισμού που πήρε την θέση όχι γιατί την άξιζε, αλλά γιατί είναι κομματόσκυλο.
Ίδιο και απαράλλαχτο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ/ξέρεις ποιοι είμαστε εμείς» που θα ακούσεις να χρησιμοποιεί κάποιος που επικαλείται όσα οι αρχαίοι πέτυχαν, λες και είναι κάποιο όχημα που κινείται με αέναη ενέργεια και δεν χρειάζεται τροφοδοσία από μέρους του.
Γι αυτό ήταν δεδομένο πως θα αποτύγχανε ο Ρανιέρι σε αυτή την μετάβαση.
Επειδή μάνατζερ εσκεμμένα και παίκτες παρασυρμένοι από νοοτροπία και τους πρώτους, έκαναν παιχνίδι πάνω σε επιτεύγματα άλλων και δεν είναι το στυλ του προπονητή που θα τον ένοιαζε να σουλουπώσει ένα μπάχαλο, όπως έκαναν οι δυο προηγούμενοι.
Επειδή μάνατζερ εσκεμμένα και παίκτες παρασυρμένοι από νοοτροπία και τους πρώτους, έκαναν παιχνίδι πάνω σε επιτεύγματα άλλων και δεν είναι το στυλ του προπονητή που θα τον ένοιαζε να σουλουπώσει ένα μπάχαλο, όπως έκαναν οι δυο προηγούμενοι.
Με την πλήρη ανυπαρξία της ΕΠΟ που δεν φρόντισε να τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Όμως κι αυτό είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε…
Δεν ήταν της τωρινής διοίκησης άλλωστε οι προηγούμενες επιτυχίες…
Ακόμη και τον Σάντος και την «φόρα» της ομάδας μέχρι το μουντιάλ, στην ουσία τα κληρονόμησε από την προηγούμενη διοίκηση. Γι αυτό και τον «έφυγε»….
(κι ο ίδιος έβλεπε τι θα συμβεί και ήταν φανερό πως δεν είχε διάθεση να μείνει…)
Με αποτέλεσμα να ισχύουν στο 100% και για τον Σαρρή (τώρα τον Γκιρτζίκη) όσα αναφέρθηκαν παραπάνω….
Δεν ήταν της τωρινής διοίκησης άλλωστε οι προηγούμενες επιτυχίες…
Ακόμη και τον Σάντος και την «φόρα» της ομάδας μέχρι το μουντιάλ, στην ουσία τα κληρονόμησε από την προηγούμενη διοίκηση. Γι αυτό και τον «έφυγε»….
(κι ο ίδιος έβλεπε τι θα συμβεί και ήταν φανερό πως δεν είχε διάθεση να μείνει…)
Με αποτέλεσμα να ισχύουν στο 100% και για τον Σαρρή (τώρα τον Γκιρτζίκη) όσα αναφέρθηκαν παραπάνω….
Μέχρι και πρόεδροι μπήκαν φανερά στον καταρτισμό της ενδεκάδας…Καθόλου απίθανο και πολιτικοί. Γιατί πρέπει να είναι αφελής όποιος για παράδειγμα πιστεύει πως ήξερε ή πρόλαβε να μάθει ή έστω να δει ο Ρανιέρι ποιος είναι ο Μάνταλος, που ξεκίνησε στην αρχική ενδεκάδα της εθνικής στο πρώτο παιχνίδι, χωρίς να έχει παίξει ούτε έναν επίσημο αγώνα στην Β εθνική με την ΑΕΚ…
Με το καλημέρα ξεκίνησαν τα σκονάκια και από μια απλή ανάγνωση της μέχρι τώρα πορείας του Ρανιέρι, είναι προπονητής που τον ενδιαφέρουν τα χρήματα εξίσου (αν όχι περισσότερο) με την υστεροφημία του.
Το πως θα την κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί, χωρίς όμως να χάσει και δεκάρα από το συμβόλαιο του κοιτούσε σχεδόν από την αρχή, γιατί από την πρώτη στιγμή κατάλαβε που ήρθε (το κάνουν ξεκάθαρο κάποιες ατάκες του) και τι θα αντιμετωπίσει.
Όποιος λοιπόν κατηγορεί τον Ρανιέρι για την εικόνα της ομάδας, ας το ξανασκεφτεί…Δεν είχε ομάδα να διαχειριστεί, αλλά κάτι άλλο…που δεν τον ένοιαζε και καλά έκανε!
Το πως θα την κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί, χωρίς όμως να χάσει και δεκάρα από το συμβόλαιο του κοιτούσε σχεδόν από την αρχή, γιατί από την πρώτη στιγμή κατάλαβε που ήρθε (το κάνουν ξεκάθαρο κάποιες ατάκες του) και τι θα αντιμετωπίσει.
Όποιος λοιπόν κατηγορεί τον Ρανιέρι για την εικόνα της ομάδας, ας το ξανασκεφτεί…Δεν είχε ομάδα να διαχειριστεί, αλλά κάτι άλλο…που δεν τον ένοιαζε και καλά έκανε!
Την ίδια εικόνα άλλωστε θα παρουσιάσει και ο επόμενος αν
α) δεν είναι λίγο πιο «λιμανίσιος» και αρκεστεί στο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο του, χωρίς να τον νοιάζει για την υστεροφημία του ώστε να απειλήσει να τους ξεμπροστιάσει όλους, μπας και λουφάξουν
β) δεν φροντίσει να μάθει μερικά πράγματα για τον χαρακτήρα μας και ποια κουμπιά των παικτών να πατήσει, ώστε να πυροδοτήσει ατομικά στον καθένα όσα -ακόμη κι αν φαντάζουν αρνητικά στα μάτια του- θα δώσουν καινούργια ώθηση σε μια καινούργια, αποκομμένη από την μέχρι τώρα πορεία, προσπάθεια.
α) δεν είναι λίγο πιο «λιμανίσιος» και αρκεστεί στο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο του, χωρίς να τον νοιάζει για την υστεροφημία του ώστε να απειλήσει να τους ξεμπροστιάσει όλους, μπας και λουφάξουν
β) δεν φροντίσει να μάθει μερικά πράγματα για τον χαρακτήρα μας και ποια κουμπιά των παικτών να πατήσει, ώστε να πυροδοτήσει ατομικά στον καθένα όσα -ακόμη κι αν φαντάζουν αρνητικά στα μάτια του- θα δώσουν καινούργια ώθηση σε μια καινούργια, αποκομμένη από την μέχρι τώρα πορεία, προσπάθεια.
Μέχρι τον επόμενο κύκλο της ιστορίας που ένας άλλος Ρανιέρι και κάποιοι άλλοι παίκτες και κάποιο άλλο προεδρείο της ΕΠΟ, για τους λόγους που αναφέρθηκαν, θα χάσουν εντός έδρας από το Λιχτενστάιν…
Υ.Γ.
Πριν το Euro του 2004 είμασταν ανυπόληπτοι ποδοσφαιρικά, οπότε δεν ήταν και έντονες οι καμπύλες στα σκαμπανεβάσματα μας. Με 10-0 φύγαμε απο το μουντιάλ των ΗΠΑ to ’94 και το περάσαμε χαβαλέ…. Τώρα που πέσαμε από ψηλά και γδούπος ακούστηκε και πόνεσε!!!
Περαστικά μας…
Πριν το Euro του 2004 είμασταν ανυπόληπτοι ποδοσφαιρικά, οπότε δεν ήταν και έντονες οι καμπύλες στα σκαμπανεβάσματα μας. Με 10-0 φύγαμε απο το μουντιάλ των ΗΠΑ to ’94 και το περάσαμε χαβαλέ…. Τώρα που πέσαμε από ψηλά και γδούπος ακούστηκε και πόνεσε!!!
Περαστικά μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου