του Χρήστου Χωμενίδη
Εσείς αγωνιάτε για την έκβαση του Eurogroup της Ενάτης Μαΐου; Παρακολουθείτε τις δηλώσεις των υπουργών μας και τις απαντήσεις των "θεσμών"; Ξεκοκαλίζετε τα ρεπορτάζ και τις αναλύσεις; Συζητάτε στις παρέες σας το τι μας περιμένει;
Πολύ αμφιβάλλω. Η κόπωση που μάς έχουν προξενήσει με τα μπρος-πίσω τους, τα πάνω-κάτω τους, τα γύρω-γύρω τους, υπερβαίνει τη φυσική μας αγωνία. Πόσο στα σοβαρά άλλωστε να πάρουμε μια κυβέρνηση η οποία ποζάρει για αριστερή και ριζοσπαστική και στέλνει την εκπρόσωπό της να παραλάβει από τα Ιεροσόλυμα το Άγιο Φως; Έναν πρωθυπουργό, ο οποίος επιμένει να υποδύεται τον προστάτη των φτωχών και των κατατρεγμένων και επιβιβάζεται στη θαλαμηγό του Πάνου Καμμένου για να περάσει το Πάσχα στην έπαυλή του; Είναι ομολογουμένως εντυπωσιακότατο το πόσο γρήγορα οι άνθρωποι που θριάμβευσαν σε τρεις απανωτές κάλπες απώλεσαν κάθε αίγλη, κάθε κύρος, κάθε πειθώ. Πώς ξέφτισε ο στόμφος τους και η επαναστατική ρητορική τους και απόμεινε κέλυφος άδειο, κύμβαλον αλαλάζον...
Έχει εντούτοις ενδιαφέρον, για το παρόν –αν μη τι άλλο– και το μέλλον ημών και των παιδιών μας, το τι θα πράξει εφεξής ο Αλέξης Τσίπρας. Εκτός, εννοείται, από το να βγάλει έρπη και να βουρκώσει εμπρός στις κάμερες.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Άγρια στριμωγμένος από την κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε αρνούμενος να υλοποιήσει το μνημόνιο που ο ίδιος ψήφισε, τρενάροντας την αξιολόγηση στο μη παρέκει, με τα ταμεία να ξαναστερεύουν, έχει μπροστά του τρεις, χονδρικά, επιλογές:
Η πρώτη, την οποίαν διαδίδουν οι συνωμοσιολόγοι και τρέμουν οι δημοκρατικοί πολίτες, είναι να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρωζώνης. Να τα σπάσει εκκωφαντικά με τους "θεσμούς", να μας κηρύξει σε κατάσταση συναγερμού, να ηγηθεί της μητέρας όλων των μαχών αλά ελληνικά. Αλλαγή του νομίσματος –αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει οι πάντες σχεδόν– συνεπάγεται αλλαγή καθεστώτος. Περιστολή των λαϊκών ελευθεριών, λήψη έκτακτων μέτρων για να αντιμετωπιστούν οι τρομεροί κραδασμοί, επιβολή δελτίου στην κατανάλωση, διαρκής κινητοποίηση του στρατού και της αστυνομίας μπας και αποφευχθούν τα έκτροπα. Η Ελλάδα θα πλέει σε αχαρτογράφητα νερά υπό συνθήκες τροπικής καταιγίδας. Έχει διάθεση ο Αλέξης Τσίπρας να παραστήσει τον Φιντέλ Κάστρο του 21ου αιώνα, έναν Φιντέλ αγένειο και άκαπνο, εκτός τόπου και χρόνου; Ακόμα όμως και να τον ντοπάριζε το Bella Ciao και οι εφηβικές του φαντασιώσεις... Ακόμα και να δήλωνε και να ένοιωθε πρόθυμος για το άλμα στο κενό... Η εκτροπή θέλει την τέχνη της. Η επανάσταση απαιτεί ανθρώπους αποφασισμένους για το καθετί, διατεθειμένους να ρισκάρουν τη ζωή τους. "Σε λίγες εβδομάδες θα έχουν στήσει την κρεμάλα σου στην Πλατεία Συντάγματος. Κι εμείς δεν θα είμαστε εκεί για να σε γλυτώσουμε απ’την οργή του πλήθους..." λέγεται ότι προειδοποίησε τον πρωθυπουργό μας πέρυσι το καλοκαίρι υψηλός συμμαχικός παράγων. Και του έκοψε τα ήπατα.
Η δεύτερη επιλογή του Αλέξη Τσίπρα είναι να βάλει την ουρά στα σκέλια, να επωμιστεί και να εφαρμόσει ό,τι ακριβώς του παραγγείλουν οι "θεσμοί". Έτσι όμως θα χάσει και τις κοινωνικές ομάδες που ακόμα τον ακολουθούν. Μετά τον ιδιωτικό τομέα και τους αγρότες, θα τον μουτζώνουν πλέον και οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Όσο κι αν προσπαθήσει να χρυσώσει το χάπι, οι άνθρωποι που από αφέλεια πίστεψαν τις απατηλές υποσχέσεις του, θα ξεχειλίζουν από οργή. Το κόμμα του θα κατρακυλήσει σε μονοψήφια ποσοστά, η μοίρα του ΓΑΠ θα μοιάζει ευλογημένη μπροστά στη δική του. Γιατί αλήθεια κάποιος σαν τον Τσίπρα, που δεν έχει δώσει ποτέ το παραμικρό δείγμα αυτοθυσίας ή έστω υπευθυνότητας, να φορτωθεί έναν τέτοιο σταυρό; Γιατί να αναλάβει τον ρόλο της στυμμένης λεμονόκουπας; Δεν υπάρχει ίσως χειρότερη κατάρα από το να είσαι "πρώην" στα σαρανταδύο σου. Το γελαστό παιδί των καταλήψεων το ξέρει άριστα. Θα κάνει οτιδήποτε προκειμένου να το αποφύγει.
Άρα; Άρα θα επιχειρήσει εκκωφαντική έξοδο από την εξουσία κι απ’ τα βάρη της. Θα σκαρφιστεί τον εντυπωσιακότερο τρόπο, θα ισχυριστεί με τρεμάμενη φωνή ότι τον ανατρέπουν, ότι τον παραμερίζουν, ότι πέφτει θύμα σκοτεινών συμφερόντων. Μήπως και πείσει μια κρίσιμη μάζα της τάξης του 25% –άντε 20%– να του μείνει πιστή. Μήπως και διατηρήσει την επιρροή του στο λιγότερο πολιτικοποιημένο, στο πιο ανιστόρητο κομμάτι της κοινωνίας.
Το αμέσως επόμενο διάστημα θα έχει άφθονο θέαμα. Προετοιμαστείτε για επικολυρικά διαγγέλματα, για μελοδραματικές χειρονομίες, για πολιτικές οπερέτες. Εάν υπήρχαν ακόμα εκλογικά βιβλιάρια, θα σας συμβούλευα να τα ξεσκονίσετε δυό φορές.
Μην μπερδευθείτε ωστόσο ούτε στιγμή: Ό,τι τίτλο και να του δώσουν, το έργο που θα παρακολουθήσουμε θα είναι "Οι Κότες Το’ Σκασαν". Το θέμα είναι ποιος και πώς θα καθαρίσει το κοτέτσι από τα κλούβια τους αβγά.
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Εσείς αγωνιάτε για την έκβαση του Eurogroup της Ενάτης Μαΐου; Παρακολουθείτε τις δηλώσεις των υπουργών μας και τις απαντήσεις των "θεσμών"; Ξεκοκαλίζετε τα ρεπορτάζ και τις αναλύσεις; Συζητάτε στις παρέες σας το τι μας περιμένει;
Πολύ αμφιβάλλω. Η κόπωση που μάς έχουν προξενήσει με τα μπρος-πίσω τους, τα πάνω-κάτω τους, τα γύρω-γύρω τους, υπερβαίνει τη φυσική μας αγωνία. Πόσο στα σοβαρά άλλωστε να πάρουμε μια κυβέρνηση η οποία ποζάρει για αριστερή και ριζοσπαστική και στέλνει την εκπρόσωπό της να παραλάβει από τα Ιεροσόλυμα το Άγιο Φως; Έναν πρωθυπουργό, ο οποίος επιμένει να υποδύεται τον προστάτη των φτωχών και των κατατρεγμένων και επιβιβάζεται στη θαλαμηγό του Πάνου Καμμένου για να περάσει το Πάσχα στην έπαυλή του; Είναι ομολογουμένως εντυπωσιακότατο το πόσο γρήγορα οι άνθρωποι που θριάμβευσαν σε τρεις απανωτές κάλπες απώλεσαν κάθε αίγλη, κάθε κύρος, κάθε πειθώ. Πώς ξέφτισε ο στόμφος τους και η επαναστατική ρητορική τους και απόμεινε κέλυφος άδειο, κύμβαλον αλαλάζον...
Έχει εντούτοις ενδιαφέρον, για το παρόν –αν μη τι άλλο– και το μέλλον ημών και των παιδιών μας, το τι θα πράξει εφεξής ο Αλέξης Τσίπρας. Εκτός, εννοείται, από το να βγάλει έρπη και να βουρκώσει εμπρός στις κάμερες.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Άγρια στριμωγμένος από την κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε αρνούμενος να υλοποιήσει το μνημόνιο που ο ίδιος ψήφισε, τρενάροντας την αξιολόγηση στο μη παρέκει, με τα ταμεία να ξαναστερεύουν, έχει μπροστά του τρεις, χονδρικά, επιλογές:
Η πρώτη, την οποίαν διαδίδουν οι συνωμοσιολόγοι και τρέμουν οι δημοκρατικοί πολίτες, είναι να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρωζώνης. Να τα σπάσει εκκωφαντικά με τους "θεσμούς", να μας κηρύξει σε κατάσταση συναγερμού, να ηγηθεί της μητέρας όλων των μαχών αλά ελληνικά. Αλλαγή του νομίσματος –αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει οι πάντες σχεδόν– συνεπάγεται αλλαγή καθεστώτος. Περιστολή των λαϊκών ελευθεριών, λήψη έκτακτων μέτρων για να αντιμετωπιστούν οι τρομεροί κραδασμοί, επιβολή δελτίου στην κατανάλωση, διαρκής κινητοποίηση του στρατού και της αστυνομίας μπας και αποφευχθούν τα έκτροπα. Η Ελλάδα θα πλέει σε αχαρτογράφητα νερά υπό συνθήκες τροπικής καταιγίδας. Έχει διάθεση ο Αλέξης Τσίπρας να παραστήσει τον Φιντέλ Κάστρο του 21ου αιώνα, έναν Φιντέλ αγένειο και άκαπνο, εκτός τόπου και χρόνου; Ακόμα όμως και να τον ντοπάριζε το Bella Ciao και οι εφηβικές του φαντασιώσεις... Ακόμα και να δήλωνε και να ένοιωθε πρόθυμος για το άλμα στο κενό... Η εκτροπή θέλει την τέχνη της. Η επανάσταση απαιτεί ανθρώπους αποφασισμένους για το καθετί, διατεθειμένους να ρισκάρουν τη ζωή τους. "Σε λίγες εβδομάδες θα έχουν στήσει την κρεμάλα σου στην Πλατεία Συντάγματος. Κι εμείς δεν θα είμαστε εκεί για να σε γλυτώσουμε απ’την οργή του πλήθους..." λέγεται ότι προειδοποίησε τον πρωθυπουργό μας πέρυσι το καλοκαίρι υψηλός συμμαχικός παράγων. Και του έκοψε τα ήπατα.
Η δεύτερη επιλογή του Αλέξη Τσίπρα είναι να βάλει την ουρά στα σκέλια, να επωμιστεί και να εφαρμόσει ό,τι ακριβώς του παραγγείλουν οι "θεσμοί". Έτσι όμως θα χάσει και τις κοινωνικές ομάδες που ακόμα τον ακολουθούν. Μετά τον ιδιωτικό τομέα και τους αγρότες, θα τον μουτζώνουν πλέον και οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Όσο κι αν προσπαθήσει να χρυσώσει το χάπι, οι άνθρωποι που από αφέλεια πίστεψαν τις απατηλές υποσχέσεις του, θα ξεχειλίζουν από οργή. Το κόμμα του θα κατρακυλήσει σε μονοψήφια ποσοστά, η μοίρα του ΓΑΠ θα μοιάζει ευλογημένη μπροστά στη δική του. Γιατί αλήθεια κάποιος σαν τον Τσίπρα, που δεν έχει δώσει ποτέ το παραμικρό δείγμα αυτοθυσίας ή έστω υπευθυνότητας, να φορτωθεί έναν τέτοιο σταυρό; Γιατί να αναλάβει τον ρόλο της στυμμένης λεμονόκουπας; Δεν υπάρχει ίσως χειρότερη κατάρα από το να είσαι "πρώην" στα σαρανταδύο σου. Το γελαστό παιδί των καταλήψεων το ξέρει άριστα. Θα κάνει οτιδήποτε προκειμένου να το αποφύγει.
Άρα; Άρα θα επιχειρήσει εκκωφαντική έξοδο από την εξουσία κι απ’ τα βάρη της. Θα σκαρφιστεί τον εντυπωσιακότερο τρόπο, θα ισχυριστεί με τρεμάμενη φωνή ότι τον ανατρέπουν, ότι τον παραμερίζουν, ότι πέφτει θύμα σκοτεινών συμφερόντων. Μήπως και πείσει μια κρίσιμη μάζα της τάξης του 25% –άντε 20%– να του μείνει πιστή. Μήπως και διατηρήσει την επιρροή του στο λιγότερο πολιτικοποιημένο, στο πιο ανιστόρητο κομμάτι της κοινωνίας.
Το αμέσως επόμενο διάστημα θα έχει άφθονο θέαμα. Προετοιμαστείτε για επικολυρικά διαγγέλματα, για μελοδραματικές χειρονομίες, για πολιτικές οπερέτες. Εάν υπήρχαν ακόμα εκλογικά βιβλιάρια, θα σας συμβούλευα να τα ξεσκονίσετε δυό φορές.
Μην μπερδευθείτε ωστόσο ούτε στιγμή: Ό,τι τίτλο και να του δώσουν, το έργο που θα παρακολουθήσουμε θα είναι "Οι Κότες Το’ Σκασαν". Το θέμα είναι ποιος και πώς θα καθαρίσει το κοτέτσι από τα κλούβια τους αβγά.
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου