Οι [εαυτ]Ούληδες ζουν ανάμεσά μας

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

            Συνήθως λέμε ότι ο τάδε είναι έντιμος, ενώ ο δείνα είναι λαμόγιο. Υπάρχουν και πολλές άλλες διακρίσεις, με τις οποίες ξεχωρίζουμε κάποιον σωστό από ...

κάποιον μη σωστό. Μετά από τόσα χρόνια που βιώνω το γίγνεσθαι στην πολιτική σκηνή της χώρας, αλλά και την καθημερινή επαφή μου με τον ευαίσθητο τομέα της Δικαιοσύνης, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το κύριο χαρακτηριστικό ενός σωστού ανθρώπου είναι η ευθύτητα.

            Η ιδέα αυτού του αρθριδίου μού ήλθε καθώς παρακολουθούσα τα πεπραγμένα του καντινιέρη-αγρότη της Ειδομένης κ. Ούλη, ο οποίος αφού ματσώθηκε γερά πουλώντας σάντουιτς και άλλα καλούδια στους λαθρομετανάστες, σκέφτηκε πως τελείωσαν οι καλές ημέρες της ‘κονόμας και έπρεπε να πάρει το τρακτέρ να οργώσει τα χωράφια του, όπου είναι στρατοπεδευμένοι οι αλλοδαποί πελάτες του. Αν δεν τον είχε απαθανατίσει η κάμερα να κομπάζει για το μαγαζί του, θα νομίζαμε  πως πρόκειται για έναν φτωχό αγρότη, ο οποίος δεν μπορεί να θρέψει τη φαμίλια του εξ αιτίας της παρουσίας στα χωράφια του των απρόσκλητων μουσαφίρηδων. Αυτός, λοιπόν, πότε ήταν ιδιοκτήτης της καντίνας, πότε ήταν υπάλληλος του πραγματικού ιδιοκτήτη της καντίνας, το όνομα του οποίου δεν γνώριζε, πότε βοηθούσε απλώς τον άγνωστό του ιδιοκτήτη της καντίνας κ.λπ.

            Ένοιωσα πως ο τύπος αποτελεί το κλασικό παράδειγμα του σημερινού μέσου Έλληνα. Του παγαποντάκου που επιχειρεί ως ο Καραγκιόζης να  εκμεταλλευθεί τα πάντα, να φοροδιαφύγει, αλλά και να παρουσιάζεται ως αδικημένος ψευδόμενος ασυστόλως.

            Δυστυχώς, όμως, οι τύποι αυτοί επιβιώνουν σήμερα, επειδή δεν υπάρχουν πρότυπα, τα οποία να επιδεικνύουν επί καθημερινής βάσεως τα ΜΜΕ.

            Ο κ. Μπαλαούρας π.χ. είναι συνταξιούχος της ΤτΕ. Όταν ψηφιζόταν το νομοσχέδιο για την περικοπή συντάξεων με εξαίρεση τις συντάξεις των συνταξιούχων της ΤτΕ, ο κ. Μπαλαούρας ήταν εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ. Με ποιο ηθικό ανάστημα; Με κανένα. Βολεμένος ήταν και θα συνέχιζε να είναι βολεμένος, ενώ ο συντάξεις των άλλων θα πετσοκόβονταν.

            Η κ. Θάνου, Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, κατεμήνυσε τον καθηγητή Τσακυράκη, επειδή, λέει, τη συκοφάντησε, άλλως την εξύβρισε. Στη μήνυσή της, όπως ήδη έχω γράψει, αναφέρει ότι πληροφορήθηκε την ύπαρξη του «συκοφαντικού» άρθρου περί το τέλος Νοεμβρίου 2015, ενώ ο τόπος είχε βουϊξει από τον Ιούλιο του 2015.  Και τούτο, για να ξεπεράσει τον σκόπελο του 3μήνου, εντός του οποίου όφειλε να υποβάλει τη μήνυση, αφ’ ης πληροφορήθηκε τα «συκοφαντικά», για να είναι η μήνυση παραδεκτή.  Τί μπορώ, λοιπόν, να περιμένω από τον καντινιέρη της Ειδομένης, όταν η ηγέτις τής Δικαιοσύνης ψεύδεται ανερυθριάστως; Αλλά να ήταν μόνον αυτό. Τα έργα και τις ημέρες  της προσφυγή της στη Δικαιοσύνη για είσπραξη αναδρομικών την περιέγραψα ήδη, καθώς και την απαράδεκτη συμπεριφορά της έναντι  της δικηγόρου της.

            Αλλά και την απόφαση της Ολομέλειας του ΄Αρειου Πάγου που θεώρησε αντισυνταγματικές τις περικοπές των συντάξεων και μισθών των δικαστικών μόνον, δεν την αποκαλείς και μνημείο ευθύτητος και εντιμότητος. Ούτε και το γεγονός ότι οι θεράποντες της Δικαιοσύνης  καταδέχονται να αποφασίζουν αυτοί για τις αποδοχές τους, μη αποποιούμενοι προνόμιο που δεν έχει κανένας άλλος πολίτης.

            Είμαστε ούλοι παπατζήδες με τα ούλα μας!

Σωτ-ούλης;