Περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά μου για ν’ αγοράσω φέτα

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Όπως κάθε Σάββατο, έτσι και χθες «ωνίων». Στον «ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ» [δεν παίρνω προμήθεια για διαφήμιση, αλλά την αξίζει τη διαφήμιση, μια και αυτός δεν διαφημίζεται ποτέ]. Είμαι στημένος στην ουρά για ν’ αγοράσω φέτα. Δεν υπάρχουν χαρτάκια με αριθμό προτεραιότητος, σε αντίθεση με τα ...

κίτρινα τυριά, τα αλλαντικά και τα κρεατικά. Η σειρά, όμως, τηρείται με ευλάβεια από τους πελάτες. Αλλά χθες είδα μία κυρία, η οποία βαριόταν να περιμένει να εξυπηρετηθούν άλλα 5 άτομα μετά από μένα και πλησίασε  μία γνωστή της κυρία που προηγείτο εμού και της είπε: «Πού να περιμένω τώρα Σούλα! Πάρε  μου σε παρακαλώ μισό κιλό ανθότυρο».  Όπως και έγινε.

Καθώς περίμενα, άρχισε η μνήμη μου και η φαντασία μου να καλπάζουν. Θυμήθηκε πριν από 60 χρόνια τη γιαγιά μου να κρατάει στα χέρια την αδελφή μου και εγώ και ο αδελφός μου να είμαστε γαντζωμένοι από το φουστάνι της σε μία επική προσπάθεια της μακαρίτισσας να ανέβουμε στο λεωφορείο. Το τί κλωτσομπουνίδι έπεφτε δεν περιγράφεται. Σκληρό καρύδι, όμως, η γιαγιά, δυο φορές πρόσφυγας από Κωνσταντινούπολη και Ρουμανία, τα κατάφερε κάνοντας και παρατήρηση στους νεότερους που δεν σεβόντουσαν  την ηλικία της και το γεγονός ότι συνόδευε τρία πιτσιρίκια. Η εικόνα ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Το φιλμάκι ξαναπαιζόταν συνέχεια μέχρι που ήλθε η σειρά μου και παρήγγειλα αφηρημένος «μισό κιλό ήθος». Ο υπάλληλος γούρλωσε τα μάτια του και ρώτησε «πώς είπατε;». «Μισό κιλό φέτα» απάντησα αντιλαμβανόμενος το λάθος με έπαθλο  το απορημένο βλέμμα του υπαλλήλου. Σίγουρα με πέρασε για σαλταρισμένο.

Ενόσω ετοίμαζε τη φέτα, εγώ συνέχισα να καλπάζω. Μέχρι και τον Ρακιντζή μπέρδεψα με τη φέτα.  Εδώ και 10 χρόνια δεν έχει κουραστεί να καταγγέλλει, χωρίς να διορθώνονται τα κακώς κείμενα.  Είπε πολλά και ενδιαφέροντα πάλι προχθές. Μου άρεσε ιδιαίτερα η περίπτωση του 93χρονου νομικού συμβούλου που διορίσθηκε στο ΤΕΟ το 2010. Ναι ρε, εν μέσω Μνημονίου. Φαντάζομαι τί εμπεριστατωμένες γνωμοδοτήσεις θα  έγραφε εν τη σοφία του  κάθε μέρα σκυμμένος στο γραφείο του ακούραστος επί 15ωρο ο μπαγάσας. Και μετά άκουσα για τον χειρουργό που το έπαιζε καρδιοχειρουργός με πλαστή συστατική επιστολή του μάγου της καρδιοχειρουργικής Μανγκτί  Γιακούμπ. Εντάξει ρε παιδιά, αυτός είναι αναίσθητος, ασυνείδητος, οι άλλοι πώς του επέτρεψαν να πραγματοποιεί εγχειρήσεις καρδιάς με μια απλή επιστολή; Σιγά τα ωά, θα μου πείτε. Ο άλλος στη Σκύρο έκανε επί 13 χρόνια τον Διευθυντή νοσοκομείου χωρίς  πτυχίο Ιατρικής ο πούστης [όχι gay για να μην παρεξηγιόμαστε]. Με διέκοψε ο υπάλληλος προτείνοντας το πακετάκι «Ορίστε η φέτα σας. Κάτι άλλο;»

Βγαίνοντας από το κατάστημα ήλθα αντιμέτωπος με έναν τύπο που οδηγούσε αντίθετα στον μονόδρομο. Σταυροκοπήθηκα και εκείνος με λοξοκύτταξε στραβομουτσουνιάζοντας. Είχε θιγεί. Μπήκα στο αυτοκίνητο και στη διαδρομή συνάντησα πλείστα όσα μηχανάκια και ποδήλατα που παραβίαζαν ασυστόλως κόκκινα φανάρια και μονόδρομους. Βυθισμένος στις σκέψεις μου με τη γενική αταξία και την ασυδοσία. Βάρδα μη χτυπήσεις κανέναν από δαύτους και σου πει ο δικαστής ότι η ευθύνη βαρύνει και σένα κατά 50%, διότι έπρεπε και συ να προσέχεις μήπως ο άλλος παραβιάσει τον ΚΟΚ.

Καθώς οδηγούσα πλέον εντελώς μηχανικά, άρα επικίνδυνα, πήρε το μάτι μου μία μεσόκοπη κυρία, η οποία κρατούσε ένα κοριτσάκι και ετοιμαζόταν να διασχίσει τον δρόμο εκτός διαβάσεων φυσικά. Πρόλαβα την τελευταία στιγμή. «Γαμώ τη φέτα μου και τον Λέανδρο» μονολόγησα. 

Και τότε ακούγεται στο ραδιόφωνο η φωνή του παρουσιαστή που αναγγέλλει τηλεφωνική συνομιλία με τον Λέανδρο. Έστησα αυτί να τον απολαύσω. Να ξανακούσω αυτά τα ωραία της ελληνικής πολιτείας. Δεν τον χόρταινα.  Μιλούσε επ’ αρκετόν για τις παραγραφές  σοβαρών ποινικών υποθέσεων, για τις αναβολές στα δικαστήρια, μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος δικαστής που θα αθωώσει, για ένα σωρό πράγματα. Σαπίλα. Βόρβορος. Τότε μου ήλθε στον νου το  ανέκδοτο που μου είχε πει προ μηνός ένας φίλος «Ο σωστός δικηγόρος ξέρει νομικά, ο  καλός δικηγόρος ξέρει τον δικαστή». Ναι ρε πούστη μου [όχι gay για να μην παρεξηγιόμαστε], περί αυτού πρόκειται.  Κι’ εγώ που νόμιζα χρόνια τώρα ότι είμαι καλούτσικος δικηγόρος. Μεγάλη ιδέα που είχα για τον εαυτό μου ο τενεκές. Και ο Λέανδρος τελείωσε με το απόφθεγμα: «Δεν είναι θέμα διαδικασιών και νόμων. Είναι θέμα ανθρώπων, νοοτροπίας». Εκεί κατάλαβα γιατί η κυρία με παρέκαμψε βάζοντας την μπροστινή μου να της αγοράσει ανθότυρο.

Μολονότι το υπουργείο Παιδείας βρίσκεται στα στιβαρά χέρια του αποφοίτου Λυκείου κ. Φίλη, ο οποίος θα φέρει επί τέλους την καλλιέργεια στην Παιδεία, έφθασα σπίτι επαναλαμβάνοντας το γνωστό μότο: 

Α-Υ-Τ-Ο-Σ    Ο

Τ-Ο-Π-Ο-Σ 

Δ-Ε-Ν

Σ-Ω-Ζ-Ε-Τ-Α-Ι

ΜΕ Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Ε.

Πριν σβήσω τη μηχανή άκουσα ότι αναμένονται νέα από το μέτωπο των εσωκομματικών εκλογών στη ΝΔ. Χαμογέλασα, αλλά δεν έβρισα. Και αμέσως μετά ότι η Ένωση Αστυνομικών ετοιμάζει πορεία ή κάτι τέτοιο με τον τίτλο «Είμαστε όλοι πρόσφυγες». Θυμήθηκα τη γιαγιά μου. Πρόσφυγας, αλλά αυτή την έδιωξαν από τα πάτρια εδάφη και ήλθε στη μητέρα- πατρίδα γαμώ το. Δεν πήγε να κατσικωθεί σε ξένο τόπο. Δεν υπάρχει κάποια ειδοποιός διαφορά; Μάλλον όχι. Σώβρακα και φανέλες γίναν ένα. Έσβησα τη μηχανή και βάρεσα την πόρτα του αυτοκινήτου με δύναμη. Δεν σώζεται η ρημάδα, δεν σώζεται. Κι’ εγώ τί τόθελα και πήγα για φέτα σήμερα; Μια χαρά ήρεμος ήμουν το πρωί.

Σώτος