Ένα χρόνο μετά από τη βέβηλη πράξη στην προτομή της Σοφίας Βέμπο, στην ομώνυμη Πλατεία Αμπελοκήπων Αττικής και μάλιστα παραμονές της εθνικής μας επετείου (14 Οκτωβρίου 2014),
έκλεψαν την προτομή της Βέμπο, παραμονές και πάλι της 28ης Οκτωβρίου, από τον περιβάλλοντα χώρο του Δημαρχείου του Βόλου.
Αυτοί που κλέβουν τις προτομές της Σόφιας Βέμπο, προφανώς δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν μπορούν να την κλέψουν από τις καρδιές των Ελλήνων, που παραμένει χαραγμένη ως η τραγουδίστρια της Νίκης, ταυτισμένη με το Έπος του 1940, ότι έχει καταστεί εθνικό σύμβολο.
Ίσως είναι και μια ευκαιρία πέρα από την αποκατάσταση της προτομής να γίνει ευρύτερα γνωστό, ότι η Σοφία Βέμπο, έζησε στο Βόλο περισσότερο από δώδεκα χρόνια, και έφυγε σε ηλικία 23 ετών. Δούλεψε λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης στο κατάστημα Φλωριά, παρακολούθησε εγκύκλιες σπουδές στο Γυμνάσιο του Βόλου και έκανε τα πρώτα καλλιτεχνικά της βήματα, μαθαίνοντας κιθάρα από τη φίλη της Χασάπη Μαρίτσα.
Ακόμη έστω και τώρα είναι ευκαιρία να υπάρξει το απαραίτητο ενδιαφέρον για τη διάσωση του ετοιμόρροπου και εγκαταλελειμμένου σπιτιού της, στην οδό Περραιβού.
Και τώρα ένα απόσπασμα από το πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο μου «Το εθνικό μας χρέος προς τους άταφους ήρωες του 1940»:
«Καθώς τραγουδούσα σε έναν μεγάλο θάλαμο, που ήταν κατάμεστος από τραυματίες, με πλησίασε μια νοσοκόμα και μου είπε χαμηλόφωνα, δείχνοντάς μου έναν τραυματία, ο οποίος είχε δεμένο το κεφάλι με επιδέσμους: “Πήγαινε, Σοφία μου, σε εκείνο το παλικάρι, σε εκείνον τον ανθυπολοχαγό. Έχει χάσει τα μάτια του. Όλη την ώρα που τραγουδάς κλαίει με λυγμούς και δεν έχει κανέναν να τον παρηγορήσει”. Πλησίασα κοντά του, του χάιδεψα το κεφάλι και του ζήτησα να μην κλαίει. Του θύμισα ότι άλλοι δεν γύρισαν καθόλου από την πρώτη γραμμή, άλλοι έχασαν τα χέρια τους, τα πόδια τους. Του είπα ότι όλοι εμείς θα είμαστε κοντά τους, κοντά στους τραυματίες μετά τον πόλεμο και θα τους βοηθήσουμε να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.
Και ο ήρωας γύρισε και μου είπε αυτά τα μοναδικά λόγια: “Δεν κλαίω, Σοφία, γιατί έχασα τα μάτια μου. Κλαίω, γιατί δεν έχω άλλα δύο να τα δώσω για την πατρίδα…» .
έκλεψαν την προτομή της Βέμπο, παραμονές και πάλι της 28ης Οκτωβρίου, από τον περιβάλλοντα χώρο του Δημαρχείου του Βόλου.
Αυτοί που κλέβουν τις προτομές της Σόφιας Βέμπο, προφανώς δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν μπορούν να την κλέψουν από τις καρδιές των Ελλήνων, που παραμένει χαραγμένη ως η τραγουδίστρια της Νίκης, ταυτισμένη με το Έπος του 1940, ότι έχει καταστεί εθνικό σύμβολο.
Ίσως είναι και μια ευκαιρία πέρα από την αποκατάσταση της προτομής να γίνει ευρύτερα γνωστό, ότι η Σοφία Βέμπο, έζησε στο Βόλο περισσότερο από δώδεκα χρόνια, και έφυγε σε ηλικία 23 ετών. Δούλεψε λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης στο κατάστημα Φλωριά, παρακολούθησε εγκύκλιες σπουδές στο Γυμνάσιο του Βόλου και έκανε τα πρώτα καλλιτεχνικά της βήματα, μαθαίνοντας κιθάρα από τη φίλη της Χασάπη Μαρίτσα.
Ακόμη έστω και τώρα είναι ευκαιρία να υπάρξει το απαραίτητο ενδιαφέρον για τη διάσωση του ετοιμόρροπου και εγκαταλελειμμένου σπιτιού της, στην οδό Περραιβού.
Και τώρα ένα απόσπασμα από το πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο μου «Το εθνικό μας χρέος προς τους άταφους ήρωες του 1940»:
«Καθώς τραγουδούσα σε έναν μεγάλο θάλαμο, που ήταν κατάμεστος από τραυματίες, με πλησίασε μια νοσοκόμα και μου είπε χαμηλόφωνα, δείχνοντάς μου έναν τραυματία, ο οποίος είχε δεμένο το κεφάλι με επιδέσμους: “Πήγαινε, Σοφία μου, σε εκείνο το παλικάρι, σε εκείνον τον ανθυπολοχαγό. Έχει χάσει τα μάτια του. Όλη την ώρα που τραγουδάς κλαίει με λυγμούς και δεν έχει κανέναν να τον παρηγορήσει”. Πλησίασα κοντά του, του χάιδεψα το κεφάλι και του ζήτησα να μην κλαίει. Του θύμισα ότι άλλοι δεν γύρισαν καθόλου από την πρώτη γραμμή, άλλοι έχασαν τα χέρια τους, τα πόδια τους. Του είπα ότι όλοι εμείς θα είμαστε κοντά τους, κοντά στους τραυματίες μετά τον πόλεμο και θα τους βοηθήσουμε να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.
Και ο ήρωας γύρισε και μου είπε αυτά τα μοναδικά λόγια: “Δεν κλαίω, Σοφία, γιατί έχασα τα μάτια μου. Κλαίω, γιατί δεν έχω άλλα δύο να τα δώσω για την πατρίδα…» .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου